4 Μαρτίου 2011

Άντε Lost ρε! ~ Ένα Συλλεκτικό Αφιέρωμα στους Paradise Lost

~




"Άντε Λοστ ρε" και άμα σας αρέσει. Γιατί δηλαδή ο τίτλος για ένα μουσικό αφιέρωμα θα έπρεπε σώνει και καλά να είναι σοβαρός? Ακόμα και αν το αφιέρωμα αυτό είναι για ένα συγκρότημα που μόνο χαρωπό και εύθυμο δεν θα το έλεγε κανείς. Αλλά για πείτε μου ρε παιδιά, σοβαρά τώρα. Πιθανοί τίτλοι όπως "The Shadowkings re-enter Hallowed Land...", ή "Souls Courageous Eternally Pity The Sadness...", ή "Remembrance of a Permanent Solution...", ή "Into the Ashes of a Tortured World", ε, πολύ προβλέψιμοι δεν είναι για ένα αφιέρωμα στους Paradise Lost?

Χέστο λοιπόν, άντε λοστ, άντε και σεις στους Λοστ, σε δυο περίπου εβδομάδες που μας έρχονται για άλλη μια φορά (ή πιο σωστά, για τρεις φορές) για live! Για ένα ακόμα απο εκείνα τα μοναδικά Live που μόνο οι μαυροντυμένες φιγούρες απο το Halifax της Αγγλίας ξέρουν να δίνουν...

Μία ώρα και ένα τέταρτο, με άλλα λόγια. Και όποιος γουστάρει. :P





Όπως εμείς ας πούμε... Οι fanboys, εδώ και πολλά, πολλά χρόνια. Και για εμάς τους φίλους τους οι Paradise Lost θα δώσουν τρία live διαφορετικά απο τα συνηθισμένα, μια που για πρώτη φορά θα ερμηνεύσουν τον δίσκο που τους εκτόξευσε στην κορυφή, το μοναδικό Draconian Times, απο την αρχή ως το τέλος του, με αφορμή την επανακυκλφορία του δίσκου.... Ε, για όσους αγαπήσαμε τη μουσική και τους στίχους αυτού του συγκροτήματος, για όσους περάσαμε τόσες και τόσες νύχτες κλεισμένοι σ' ένα δωμάτιο με τα ακουστικά στ' αυτί ή το volume χαμηλωμένο και τις σκέψεις φευγάτες... Για εμάς που αντλήσαμε παρηγοριά και δύναμη μαζί απο τους σκοτεινούς τους ύμνους, που σαν άλλοι πίνακες του Ρομαντισμού υπήρξαν συνάμα σκοτεινοί και εσωστρεφείς, μυστηριακοί και αποκαλυπτικοί... Για εμάς τους φίλους απ'τα παλιά προορίζονται τα live αυτά, στις 18, 19 και 20 του μήνα.





Οι Lost είναι μια παλιά αγάπη. Και ως τέτοια διατηρούν πάντα μια ξεχωριστή θέση μέσα μου. Πέραν όμως του αυτονόητου, του γεγονότος δηλαδή οτι κόλλησα απο παλιά με τη μουσική και τα ηχοχρώματα που μπόρεσαν να μου μεταδώσουν, εκτιμώ βαθύτατα το συγκρότημα αυτό και για έναν ακόμα λόγο. Υπάρχουν μουσικοί που σε πωρώνουν, σε ταξιδεύουν, σε συγκινούν, ή σε ψυχαγωγούν με τη μουσική τους. Και υπάρχουν και μουσικοί που σου ανοίγουν ορίζοντες. Σαν ένα παράθυρο στον κόσμο όλο, εκεί που όρια δεν υπάρχουν.

Οι Paradise Lost ανήκουν (και) στη δεύτερη κατηγορία για μένα. Και γι'αυτό κατέχουν τόσο σημαντική θέση μέσα μου.





Ονόμασα "συλλεκτικό" το αφιέρωμα αυτό για δυο λόγους. Πρώτα απ' όλα, απο τη στιγμή που το γράφω εγώ, δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο (το κουνελοψώνιο έχει φτάσει σε επικίνδυνα, δυσθεώρητα ύψη). Δεύτερον, συνοδεύω το αφιέρωμα με διάφορες παλιές συνεντεύξεις των μελών του συγκροτήματος, κυρίως του περιοδικού Metal Hammer, συν κάποιες ανταποκρίσεις του περιοδικού απο παλιά live... Για να θυμόμαστε οι λίγο παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι που λένε, πως ήταν τα πράγματα τότε, στις πρώτες μέρες και κατά την χρυσή περίοδο του γκρουπ.

Εμπρός λοιπόν! Πάμε κατευθείαν στην αρχή! Φοράμε τα ξεβαμμένα, βρώμικα στενά τζιν μας, τα εφηβικά μπουφάν με τις κονκάρδες και τα logo συγκροτημάτων, αφήνουμε τον χρόνο να κυλήσει προς τα πίσω, και μεταφερόμαστε κάπου εκεί στα τέλη της επικής δεκαετίας του '80....


Back to the T(h)rash


Μεταφορικά, αλλά όχι μόνο. Πολλά απο τα κλασικά συγκροτήματα του thrash metal των '80ς υπήρξαν σταθερά ακούσματα των βασικών δημιουργών των Paradise Lost, τότε, στην εφηβεία τους. "Γνώρισα τον Greg σε μια τουαλέτα ενός κλαμπ και του πιασα την κουβέντα, καθώς είχε το όνομα "Kreator" γραμμένο στο πίσω μέρος του τζάκετ του, και δεν ήξερα κανέναν άλλον που να του άρεσαν.... Μετά απ'αυτό ο Greg και γω γίναμε φιλαράκια και αρχίσαμε να συχνάζουμε μαζί"... τάδε έφη Nick Holmes, τραγουδιστής και στιχουργός των Paradise Lost για το έτερο βασικό μέλος, Greg Mackintosh, κιθαρίστα και συνθέτη του γκρουπ.





Kreator, Sodom, Hellhammer, Morbid Angel, Venom, απο τη μία, Sabbath, Candlemass, Trouble απο την άλλη, και με κερασάκι στην τούρτα τους πατέρες Celtic Frost. Αυτά υπήρξαν μερικά απο τα βασικά σημεία αναφοράς των νεαρών εκείνων που αποφάσισαν να δημιουργήσουν τότε τη δική τους metal μπάντα, μια μπάντα που θα συνδύαζε τα extreme metal στοιχεία με τις βαριές doom ατμόσφαιρες... Μια μπάντα βαριά σαν κρύες σταγόνες βροχής σ' ένα γκριζόχρωμο χειμωνιάτικο τοπίο.

Αν ο Holmes δεν είχε δημιουργήσει τους Lost μπορεί να έκανε καριέρα επαγγελματία στο να βαράει μύγες, να γκρινιάζει και να χασμουριέται, ευτυχώς όμως μετουσίωσε το δημιουργικό του ταλέντο σε κάτι πραγματικά πολύ σπουδαίο και γι'αυτό είμαστε ευγνώμονες.

Κάπως έτσι λοιπόν γεννήθηκαν οι Paradise Lost, το συγκρότημα που εμπνεύστηκε το όνομα του απο το κλασικό έργο του βρετανού ποιητή John Milton, ένα απο τα θεμέλια της γοτθικής λογοτεχνίας..... Κατά ανάλογο τρόπο θεμέλιο για την γοτθική μουσική θα γίνονταν και οι Paradise Lost, τα χρόνια που θα ακολουθούσαν.





O πρώτος δίσκος των Lost, τιτλοφορούμενος "Lost Paradise", κυκλοφόρησε τον πρώτο μήνα του πρώτου έτους της νέας δεκαετίας του '90. Βαρύς, ακραίος, ζοφερός, σκατόψυχος και πένθιμος. Ωραίος τρόπος να μπει η δεκαετία.

Ο δίσκος σημείωσε αίσθηση γενικά στους death/doom metal κύκλους λόγω της ζοφερής του ατμόσφαιρας και των "σε-πλακώνω-στον-τοίχο" στίχων του (ή αλλιών, των στοίχων του - παγωμένο αστείο για να εναρμονιστούμε με το παγερό κλίμα του δίσκου). Πέραν των ιδιαίτερα θετικών κριτικών που απέσπασε απο τον τύπο της εποχής, παραμένει ένα cult album για τους φίλους του συγκροτήματος, απο το οποίο ξέρουμε πως πολύ δύσκολα θα ακούσουμε ξανά κάποιο κομμάτι στα live του...

Γι' αυτό όμως υπάρχει το youtube! Για πάμε λοιπόν να θυμηθούμε και να πάρουμε την αρχική μας δόση σε Σκότος, Έρεβος και ατελείωτη Μουντρουχίλα. Και ό,τι πρέπει για να βάλετε στην γκόμενα σας που ανακάλυψε τους Lost απο το Host, σιγοψιθυρίζοντας της "μωρό μου, θες να σου βάλω να ακούσεις ένα ακόμα τραγουδάκι των παιδιών που έγραψαν το Mouth?". "Αχ ναι καλέ μου, βάλε μου, βάλτο δυνατά".





Ο Greg και ο Nick ήταν απο τότε ανήσυχα παιδιά. Ήδη μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους κάτι δεν τους πήγαινε καλά. Ο Nick είχε δηλώσει πως προτιμούσε τον ήχο του δεύτερου demo τους, σε σχέση με εκείνον του "Lost Paradise", μια δήλωση που δικαιώνει όλους τους αγνούς pure-ίστες που αποζητούν στα πρώιμα demos των συγκροτημάτων την παλιά, χρυσή εκείνη εποχή, όταν ήταν όλα αγνά και όμορφα, τότε που ζούσαμε μαζί με τους θεούς και μαζεύαμε τα φαγητά απ'τα δέντρα, προτού το συγκρότημα πάρει την κατιούσα.

Και αν σκεφτούμε πόσες φορές έμελε οι Paradise Lost να αναθεωρήσουν τη μουσική τους πορεία, εγκαταλείποντας στεγανά και ιδιώματα, θα μπορούσαμε να πούμε πως ήδη απο το ντεμπούτο άλμπουμ τους έχουν πάρει την κατιούσα! Όπως όμως είχε πει ο Νίτσε: "συνέχισε να σκάβεις, μια που κάτω βρίσκεται η πηγή! Και άσε τους επίβουλους να νομίζουν πως κάτω βρίσκεται πάντα η κόλαση... ".


Eternally Shattered.....


To σωτήριο έτος είναι 1991. Μόλις ο δείκτης χτυπήσει μία, τα πράγματα δε μπορούν να είναι ποτέ όπως παλιά. Γιατί μπορεί τα πολλά μηδενικά των 00.00 να δείχνουν την έλευση της Νύχτας, η Μία είναι όμως η καρδιά της. Με άλλα λόγια, το πρώτο έτος της νέας δεκαετίας, το 1991. Όταν οι Paradise Lost κυκλοφόρησαν το "Gothic".... Και τίποτα δε θα έμενε ίδιο μετά απο τον δίσκο αυτό.





Τον καιρό εκείνο τα σκυθρωπά (φαινομενικά τουλάχιστον) παιδιά άκουγαν πολύ gothic rock, πλάι στα κλασικά και θρασομέταλ album τους. Ανακάλυπταν πόσο πλούσια σε σκοτάδι υπήρξε μουσικά η δεκαετία του '80, μια δεκαετία που ανέδειξε θρύλους όπως οι Sisters of Mercy και οι Fields of the Nephilim. Οι περιορισμοί που είχαν όσο αφορά τα μηχανήματα και την παραγωγή επέδρασε επίσης θετικά πάνω τους, μια που τους ώθησε να στραφούν σε διάφορους μουσικούς πειραματισμούς, έτσι ώστε να παράγουν ένα άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα με το οποίο να είναι πραγματικά ικανοποιημένοι και οι ίδιοι, σε αντίθεση με την παραγωγή του πρώτου τους δίσκου...

Ο τίτλος που έδωσαν στον δίσκο ήταν απλός, μονολεκτικός. Βαρύς και ουσιώδης. GOTHIC. Τα λέει όλα. Γεφύρωσε δυο κόσμους, χάραξε πορεία, γέννησε νέα μουσικά μονοπάτια, υπήρξε ακρογωνιαίος λίθος ενός κινήματος ολόκληρου για την metal μουσική. Με τον δίσκο αυτό γεννήθηκε το gothic metal, μια υποκατηγορία της metal μουσικής κατά κύριο λόγο, και όχι του gothic καθεαυτού, κάτι που πολλής κόσμος ακόμα και σήμερα αδυνατεί να καταλάβει.

Το ομότιτλο τραγούδι που ανοίγει τον δίσκο τα λέει όλα. Ατμόσφαιρα απο εκείνες που σε μεταφέρουν σε κάποιον απο τους μεσαιωνικούς καθεδρικούς ναούς, ή σε ένα στοιχειωμένο Οίκο ίσως, σαν εκείνους που περιέγραφε ο Πόε στα έργα του. Τα γρυλίσματα του Nick Holmes, ακραία μεν αλλά καθαρότερα και πιο ουσιαστικά σε σχέση με το πρώτο άλμπουμ παρέχουν ατελείωτες στιγμές τρόμου και απόλαυσης μαζί. Οι lead κιθάρες του Greg Mackintosh δίνουν μια πραγματικά εφιαλτική ατμόσφαιρα, ενώ η ρυθμική, κοφτή κιθάρα του Aaron Aedy (σήμα κατατεθέν των μεταλλικών Lost) παρέχει την απαραίτητη επιθετική και πιασάρικη συνάμα διάσταση στον δίσκο... Αν προσθέσετε σε αυτά την ουσιώδη παρουσία των πλήκτρων, έχουμε να κάνουμε με έναν μοναδικό και πρωτοποριακό δίσκο, όμοιος του οποίου δεν είχε ακουστεί ως τότε...





Ακολουθεί η πρώτη απο τις "συλλεκτικές" συνεντεύξεις των Lost που παρουσιάζω, παρμένη απο το Metal Hammer. Όσοι ενδιαφέρεστε να την διαβάσετε, κλικ και μετά μεγενθύνετε με zoom την φωτό για να διαβάσετε το κείμενο.... Θέλω να σταθώ σε ένα σημείο που τονίζει ο Greg και γενικά υπήρξε χαρακτηριστικό των μουσικών πειραματισμών των Paradise Lost. Προσθέτουν ένα μουσικό στοιχείο, πχ τα πλήκτρα, ή τα γυναικεία φωνητικά, εκεί που θεωρούν οτι ταιριάζουν με αυτό που θέλουν να μεταδώσουν. Δεν το μετατρέπουν σε αυτοσκοπό. Στο επόμενο ας πούμε άλμπουμ τους θεώρησαν πως δεν ταίριαζαν τα στοιχεία αυτά, γι'αυτό και δεν τα συμπεριέλαβαν. Κάθε φορά φτιάχνουν μουσική με βάση τα δικά τους δημιουργικά κριτήρια και όχι έχοντας ως κριτήριο τυχών μόδες, τάσεις, την επιθυμία των οπαδών κλπ. Δρουν ως γνήσιοι δημιουργοί, γι'αυτό και επηρέασαν τόσο πολλή κόσμο.





Με το Gothic album γεννήθηκε λοιπόν το gothic metal, κάτι που οι ίδιοι οι δημιουργοί του δεν το είχαν συνειδητοποιήσει την εποχή εκείνη... Τρία πράγματα μόνο θέλω να τονίσω, προτού πάω παρακάτω.

1) Το gothic metal σαν είδος έμελε να δώσει πολλές σαβούρες στην πορεία, γι'αυτό όμως ουδέποτε έφταιξαν οι Lost. Υπήρξαν και τρανοί όμως εκπρόσωποι, όπως οι Theatre of Tragedy, οι Type O Negative, οι Tiamat, και πολλά άλλα λιγότερο γνωστά συγκροτήματα, που λόγω των ποικίλων μουσικών επιρροών του καθενός εντάχτηκαν όλοι στην ευρύτερη κατηγορία του "ατμοσφαιρικού metal" ήχου.

2) Περισσότερο πρωτοπόρο ακόμα και απο το Gothic των Paradise Lost υπήρξε το ανεπανάλητο "Into the Pandemonium" album των Celtic Frost, λίγα χρόνια πριν την κυκλοφορία του Gothic μαλιστα... Ωστόσο σαν άλμπουμ ανήκε περισσότερο στον "δύσκολο" avant garde χώρο, γι'αυτό και περισσότερο παρεξένεψε τους μεταλλάδες της εποχής, παρά τους ώθησε να βγουν και να κάνουν κάτι παρόμοιο.

3) Με εκνευρίζει αφάνταστα όταν ακούω νεαρόκοσμο να λέει "ακούω gothic μουσική" και με αυτό να εννοεί υβριδικά gothic metal στην ουσία συγκροτήματα, με άφθονο gothic image, γυναικεία και αντρικά φωνητικά, metal κιθάρες, πλήκτρα, ατμόσφαιρες και τέτοια. Παιδιά, η gothic μουσική, πόσο μάλλον το ευρύτερο goth κίνημα, δεν είναι αυτό, ή έστω, δεν είναι μόνο αυτό. Για περισσότερα έχω ολόκληρο αφιέρωμα εδώ στο κουνελοblog, δε χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο τώρα. :P

Και ας κλείσω αυτή την ενότητα με άλλο ένα βίντεο, απο τα κορυφαία που βρήκα, της εποχής του Gothic, συνοδευόμενο απο άλλη μια συνέντευξη (γειά σου Νικ χίππη!)





Mortals Watch The Day


Αν με το Gothic οι Lost έκαναν πολλά βήματα μπροστά, με το επόμενο άλμπουμ τους θα πήγαιναν κάποια βήματα πίσω. Και με αυτό δεν εννοώ πίσω απο άποψη ποιότητας, αλλά απο άποψη επιρροών. Πίσω στις ρίζες. Ο τρίτος δίσκος των Paradise Lost έμελε να είναι πιο straight heavy metal απο ποτέ, και μαζί μ'αυτόν ο φόρος τιμής σε κλασικά συγκροτήματα όπως οι Sabbath, οι Trouble ή οι Priest.

Ήταν και μια δήλωση απο την πλευρά τους. "Εμείς δεν ανήκουμε μαζί με τα υπόλοιπα death metal συγκροτήματα, είμαστε πάνω απ' όλα μια μέταλ μπάντα, πάνω απ' όλα ο εαυτός μας, μη μας κατηγοριοποιείτε λοιπόν". Και ήδη απο τότε είχαν αρχίσει οι κατηγορίες για ξεπούλημα... Μέχρι και ένα περιστατικό με ορκισμένους death metallers της εποχής είχε γίνει, όπου είχαν επιτεθεί στο λεωφορείο των Lost επειδή οι ίδιοι δεν ήταν... "γνήσιοι σατανιστές"! Ήταν και η εποχή που ξεπρόβαλε απο τα άδυτα του underground το κίνημα του black metal τότε, δύσκολοι καιροί για αποτάκτες... (αν και οι Lost ποτέ δεν ανήκαν εκεί ουσιαστικά, ούτε στο image, ούτε στιχουργικά, κάτι που καθιστά ακόμα πιο γελοίο και άκυρο το περιστατικό).





Το τρίτο άλμπουμ τους ονομάστηκε "Shades of God" και κυκλοφόρησε το 1992 με νέα, μεγαλύτερη εταιρεία (τη Music for Nations) και έναν πραγματικά σημαντικό παραγωγό, τον Simon Efemey, ο οποίος έμελε να συνεισφέρει καθοριστικά σ' εκείνον τον χαρακτηριστικό κλασικό ήχο στα επόμενα τους άλμπουμ. Με το Shades of God οι Lost ένιωθαν για πρώτη φορά οτι παίζουν μπάλα, και μάλιστα σε δικό τους γήπεδο. Για πρώτη φορά ο ήχος έβγαινε όπως ήθελαν οι ίδιοι να τον ακούσουν και γι'αυτό αισθάνθηκαν πως δεν υπήρχε ανάγκη αυτή τη φορά να εμπλουτίσουν το τελικό αποτέλεσμα με τα γοτθικά στοιχεία του προκατόχου του... Το Shades of God είναι ένα καθαρόαιμο σκυλί, εχμ, metal album θέλω να πω, αγνό σαν γάλα Βλάχας, απο κείνα που μεγαλώνουν γερούς headbangers.





Τα φωνητικά του Nick σα να καθάριζαν όλο και περισσότερο, ενώ οι κιθάρες είχαν αναμφισβήτητα τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον δίσκο. Οι κλασικές και doom επιρροές κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Είναι παράξενο οτι το τραγούδι-διαμάντι του άλμπουμ, το As I Die, δεν υπήρχε στην LP έκδοση του δίσκου παρά μόνο σ'εκείνη του cd... Τέλος, δε γίνεται να μη σχολιάσω την ανεπανάληπτη συνεισφορά του Dave McKean στο εξώφυλλο, γνωστού στους φίλους των κόμικς απο τη συνεισφορά του στο artwork της κορυφαίας σειράς κόμικς των '90ς, του μεγαλειώδους Sandman...





Πάμε στην καθιερωμένη συνέντευξη του συγκροτήματος στο Hammer της εποχής. (ευτυχώς για όλους μας το περιοδικό έμελε να βελτιώσει το γραφιστικό του κομμάτι τα επόμενα χρόνια, τι απαράδεκτο μπλε φόντο είναι αυτό :P)





Ήταν η χρυσή εποχή της "αγίας βρετανικής τριάδας" του doom/death/ατμοσφαιρικού ήχου, των Paradise Lost, των My Dying Bride και των Anathema. Και στα live τους η δημοτικότητα των Lost όλο και μεγάλωνε, τέτοια εποχή περίπου επισκέφτηκαν και για πρώτη φορά τη χώρα μας! Ακολουθεί η ανταπόκριση του Hammer απο το πρώτο εκείνο live.....








Forged in the Fire of Ember....


H δεκαετία του '90 ξετυλίγεται και ξεδιπλώνει ένα ένα τα χαρτιά της, αφήνοντας μας έκθαμβους με το πόσο ευφάνταστη και δημιουργική υπήρξε σαν εποχή..... Και η παρέα απο την Αγγλία μετατρέπεται σταδιακά σε metal stars. Tο Gothic είχε ανοίξει μεν δρόμους, παρέμενε ωστόσο ένας δίσκος που απευθυνόταν σε μικρότερο, πιο ψαγμένο και εκλεκτικό κοινό. Το Shades of God έκανε ένα βήμα μπροστά όσο αφορά το μουσικό εύρος, όντας λιγότερο "underground" απο τον προκάτοχο του, έκανε και δυο βήματα πίσω όμως όντας λιγότερο πρωτοπόρο απο το Gothic...





Το "Icon" album του 1993 έμελε να γίνει η χρυσή τομή ανάμεσα στους δύο αυτούς δίσκους... Και απο πολλές απόψεις, ο σημαντικότερος δίσκος των Paradise Lost, το άλμπουμ εκείνο για το οποίο σταματάς και λες "Ωπ! εδώ είμαστε. Φτάσαμε!". Ευτυχώς βέβαια οι ίδιοι οι Lost ποτέ δεν ένιωσαν οτι "έφτασαν", οτι "κατέληξαν" κάπου, θα ήταν μεγάλο κρίμα κάτι τέτοιο μια που κάθε κατάληξη σε έναν ήχο και ένα στυλ συνδέεται και με μια στασιμότητα. Δεν θεωρώ κακό να έχει ένα συγκρότημα τον ήχο του και το στυλ του, κάθε άλλο.... απλά ξέρω πως αν οι Lost έμεναν εκεί, τότε, με το Icon, δεν θα είχαν τη θέση αυτή που έχουν μέσα μου. Θα ήταν ένα μεγάλο metal συγκρότημα μεν, αλλά ποτέ δεν θα με κέρδιζαν τόσο.





Θα μπορούσαν πραγματικά να είχαν σταματήσει εκεί βλέπετε. Να είχαν κατασταλλάξει στο στυλ του Icon. Ο ήχος ήταν metal και ατμοσφαιρικός ταυτόχρονα, οι doom ατμόσφαιρες συνυπήρχαν με τα γρήγορα ξεσπάσματα, τα φωνητικά του Nick είχαν ξεφύγει οριστικά πια απο τα death γρυλίσματα, κρατώντας μόνο ένα "γρέτζο", τα γυναικεία φωνητικά και τα πλήκτρα έκαναν θριαμβευτική επιστροφή σε gothic ύμνους όπως τα "Christendom" και "Deus Misereatur"... Oι συνθέσεις έχουν φτάσει σε ένα εξαιρετικά υψηλό επίπεδο, οι στίχοι με περισσότερο βάθος απο ποτέ, ενώ το artwork έδενε τέλεια με το σύνολο. Οι Lost έβγαιναν σε μεγάλες headline περιοδείες πια και ο κόσμος είχε αρχίσει να μιλάει για το νέο μεγαλύτερο βρετανικό metal συγκρότημα...





Τα μεγάλα συγκροτήματα εξάλλου φαίνονται και απο την ικανότητα τους να γράφουν εξαιρετικά b-sides, κάτι που ήδη απο την εποχή εκείνη οι Lost μας έδειξαν οτι μπορούν να κάνουν, μέσω των καταπληκτικών ep τους. Τραγούδια όπως το "Sweetness",απο το "Seals the Sence" ep του 1994, ανήκουν στα καλύτερα που έχουν γράψει ποτέ. Θα ακολουθούσαν πολλά άλλα b-sides τα επόμενα χρόνια που άνετα δημιουργούν playlist κανονικό για συναυλία, τόσο καλά είναι.

Ακολουθεί άλλη μια συνέντευξη στο Hammer του Aaron Aedy, όπου για άλλη μια φορά διακρίνουμε την αέναη αυτή διάθεση να ξεφύγουν απο στεγανά και ταμπέλες. Θα λεγε κανείς όμως πως με το Icon, τον δίσκο-επιτομή αυτού που έχουν υπάρξει, οι Paradise Lost βρήκαν μια όαση στην έρημο της μουσικής περιπλάνησης, ένα σημείο να αράξουν για κάποιο χρονικό διάστημα, έναν κρυφό χαμένο Παράδεισο....








Shadowkings in a Hallowed Land


Ήταν τόσο ωραία εκεί που είχαν φτάσει πια οι Lost, που πραγματικά δεν υπήρχε λόγος να φύγουν. Όχι ακόμα. Ο διάδοχος του Icon θα βάδιζε στα δικά του βήματα, μόνο που τώρα το βάδισμα θα ήταν πιο σταθερό, θα ξεχείλιζε αυτοπεποίθηση.... Και αν το Icon υπήρξε το ορόσημο, το Draconian Times του 1995 θα γινόταν ο κλασικότερος τους δίσκος, ο πιο δημοφιλής, ο πιο πετυχημένος.





Τρίτο κατά σειρά άλμπουμ με τον Simon Efemey στην παραγωγή, με νέο ντράμμερ στη σύνθεση και με συνθέσεις που ξεχειλίζουν ωριμότητα. Ο δίσκος αυτός αποδείκνυε πως δεν είναι ανάγκη πάντα ένα συγκρότημα να διαφοροποιείται.... σημαντικότερο είναι η ποιότητα των συνθέσεων να αγγίζει όλο και υψηλότερα επίπεδα... Και με το Draconian Times η ποιότητα των συνθέσεων άγγιξε το τέλειο.

Τα περισσότερο doom και σκατόψυχα στοιχεία του Icon έχουν εγκαταληφθεί σε έναν βαθμό, κάτι που στεναχώρησε ορισμένους (πάντα κάποιοι θα στεναχωριούνται τελικά με μια νέα κυκλοφορία των Lost), ο δίσκος όμως είναι διάχυτος απο μια γλυκιά μελαγχολία και μια αποκαλυπτική εσωστρέφεια, ενώ εδώ κι εκεί συναντούμε αχτίδες φωτός, πλούσιες πινελιές και αποχρώσεις χρώματος (βαθυκόκκινο, πορφυρό και μωβ) πάνω στο γκρίζο. Το gothic στοιχείο ποτέ άλλοτε δεν είχε συνταιριάξει τόσο όμορφα με το metal. Το πανέμορφο artwork του δίσκου αποκαλύπτει την ομορφιά αυτή με τον καλύτερο τρόπο. Σχεδόν punk ξεσπάσματα όπως εκείνα του "Once Solemn" κάνουν την (ευχάριστη) έκπληξη, εναρμονίζονται τέλεια με το σύνολο όμως και φανερώνουν για άλλη μια φορά στους μυημένους ποιά η σύνδεση του gothic με το punk.... Κάτι που ο Greg Mackintosh γνώριζε πολύ καλά. ;)





Οι στίχοι του Nick, λυρικοί, ποιητικοί και εσωστρεφείς, αφήνουν πάντα ένα περιθώριο υποκειμενικής ερμηνείας στον ακροατή, σαν πίνακας μοντέρνας τέχνης είναι ανοιχτοί σε ερμηνείες και δίνουν τη δυνατότητα στον ακροατή να τους κάνει δικούς του, να τους ενσωματώσει στα δικά του βιώματα και σκέψεις.




Με τον δίσκο αυτό οι Lost στρογγυλοκάθισαν στον νεόφυτο θρόνο τους, ως οι ηγέτες του gothic metal. Ήταν τότε που ο παγκόσμιος Τύπος τους αποθέωνε διαρκώς, τότε που είχαν αρχίσει να κερδίζουν οπαδούς και έξω απο τα metal πλαίσια, τότε που ο κόσμος μιλούσε για τους "Metallica της Ευρώπης". Ναι, τόσο ψηλά είχαν φτάσει οι Paradise Lost.

Αυτόν τον δίσκο θα απολαύσουμε στην πληρότητα του σε λίγες μέρες.... Και επιτέλους θα ακούσουμε live τραγούδια όπως το "I See Your Face", το "Yearn for Change", το "Jaded" και το "Elusive Cure" πλάι στους κλασικούς ύμνους του δίσκου... Στο μεταξύ πάρτε την συνέντευξη της εποχής, καθώς και μια δεύτερη bonus πλάι στην ανταπόκριση απο το τότε live τους στα μέρη μας. Ομολογώ δεν θα έλεγα καθόλου όχι σε άλλη μια εκτέλεση του "Walk Away" στο επερχόμενο live, όπως έκαναν τότε κατά την δρακόντεια περιοδεία τους, αν και χλωμό το κόβω... Δε βαριέσαι.








Είχαν έρθει και στο Rock of Gods festival οι Lost τότε, το '96, που ήταν ο προάγγελος του rockwave festival στην ουσία. Και δεν είχαν συμμετάσχει στην πρώτη, metal μέρα αλλά στην δεύτερη, μαζί με συγκροτήματα όπως οι Bad Religion και οι Violent Femmes... Ενδιαφέρουσα συνύπαρξη αν μη τι άλλο... (πολύ θα γούσταρα να έβλεπα κι άλλες τέτοιες προσμίξεις στα ελληνικά μουσικά φεστιβάλ, αντί να τα κατανέμουν όλα σε "μέρες" ανάλογα με το υποτιθέμενο "κοινό", στο εξωτερικό είναι πολύ πιο χύμα τα πράγματα αλλά τι να κάνουμε).








Souls Courageous


Κάπου εδώ ερχόμαστε σε ένα πολύ σημαντικό στάδιο της πορείας των Lost. Όταν έχεις γίνει μια μεγάλη και πετυχημένη πλέον μπάντα, τι επιλογές έχεις για τη συνέχεια? Μπορείς να συνεχίσεις στον δρόμο που έκτισες... ή μπορείς να πάρεις ένα άλλο μονοπάτι, προς άγνωστη κατεύθυνση, ακολουθώντας μονάχα το μουσικό σου ένστικτο. Και για το δεύτερο σίγουρα χρειάζεται θάρρος.

Κάπου εκεί μετά το 1995 λοιπόν το gothic metal σαν υποκατηγορία της metal μουσικής είχε πάρει πολύ τα πάνω του και είχε εκτινάξει την δημοτικότητα του στην Ευρώπη. Τα επόμενα χρόνια θα ξεπετάγονταν δεκάδες, εκατοντάδες συγκροτήματα που θα είχαν ως βασικό τους χαρακτηριστικό αυτή τη μίξη του metal και ενίοτε των brutal φωνητικών με ατμόσφαιρες, πλήκτρα, συχνά και με μια τραγουδίστρια στο team.

Η παρέα των Holmes και Mackintosh όμως δεν θα ακολουθούσαν τα επόμενα χρόνια τον δρόμο που οι ίδιοι χάραξαν. Προτίμησαν αντίθετα να στραφούν σε διάφορα άλλα, πέραν του metal, ακούσματα τους, και αντλώντας επιρροές απο κεί να δημιουργήσουν τον δίσκο που, προσωπικά, θεωρώ ως το απόλυτο αριστούργημα τους, την κωρωνίδα της δημιουργικής τους ικανότητας και έναν απο τους κορυφαίους crossover δίσκους που έχουν γίνει ποτέ.





Ο λόγος φυσικά για το ανεπανάληπτο "One Second", δίσκος που ανήκει στη λίστα με τα αγαπημένα μου άλμπουμ όλων των εποχών, ανεξαρτήτως μουσικής και στυλ, και φυσικά είναι και το αγαπημένο μου άλμπουμ των Paradise Lost.

Ίσως παίζει ρόλο το οτι υπήρξε και ο πρώτος δίσκος τους που αγόρασα, όταν ήμουν 18, ίσως γιατί δεν είχα ακούσει ξανά ως τότε κάποιο άλμπουμ που να είναι τόσο δύσκολο να το τοποθετήσεις σε ένα μουσικό στυλ, που να σε μπερδεύει τόσο πολύ, σα να έχεις βυθιστεί σε μια θάλασσα με νότες και ήχους που μπλέκονται ο ένας με τον άλλον, χωρίς να καταλήγουν κάπου συγκεκριμένα, μόνο χορεύουν αδιάκοπα στον δικό τους ρυθμό, και σε παρασέρνουν και σένα μαζί τους.





Μέχρι τότε μιλούσαμε για κάθε δίσκο των Paradise Lost που διέφερε απο τον προκάτοχο του. Το One Second, που κυκλοφόρησε το 1997, δε διέφερε απλά απο τους προκατόχους του, αλλά ακόμα και μέσα στον ίδιο τον δίσκο σχεδόν κανένα τραγούδι δε μοιάζει με το άλλο - ωστόσο όλα δένουν καταπληκτικά, δημιουργώντας μια μοναδική, σκοτεινή ατμόσφαιρα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον πιο gothic oriented δίσκο των Lost, περισσότερο κοντά στους Sisters και στα κλασικά goth μεγαθήρια απο οποιονδήποτε άλλο δίσκο τους, που ωστόσο δεν μιμείται ούτε στρέφεται μια δεκαετία πίσω. Κάθε άλλο, πρόκειται για ένα άλμπουμ μπροστά απο τον καιρό του, στο οποίο το γκρουπ αναμειγνύει επιδέξια το rock με τα electro στοιχεία και το gothic με το metal. Οι δομές των τραγουδιών είναι αρκετά παράξενες (με εξαίρεση τα 2-3 γνωστότερα χιτάκια του άλμπουμ), απουσιάζει σε σημεία η κλασική ανάπτυξη που έδιναν ως τότε στα κομμάτια τους, και γενικά το άλμπουμ βρίθει απο πρωτοτυπία και ενδιαφέροντες πειραματισμούς.





Και τραγουδάρες, ναι. Γιατί αυτές είναι το α και το ω ενός καλού δίσκου, σε τελική ανάλυση. Κρίμα που πολλά απο τα διαμάντια αυτού του άλμπουμ δεν τα ακούμε live εδώ και χρόνια. Το One Second είναι απο εκείνους τους δίσκους που κυριολεκτικά μου άνοιξαν τα μάτια όσο αφορά τον πλούτο της μουσικής, πως η μουσική μπορεί να είναι rock, μπορεί να είναι death metal, μπορεί να είναι electro, synthpop ή gothic, δεν έχει σημασία. Αρκεί να είναι καλή.





Πάμε λοιπόν και στις συνεντεύξεις του Aaron Aedy, καθώς και απο την ανταπόκριση του Hammer απο το τότε live. Έχει ενδιαφέρον πως ακόμα και στο live για πρώτη φορά οι Lost πειραματίζονταν με ήχους, ακόμα και στα παλιότερα τραγούδια τους, προσπαθώντας ίσως να τα εναρμονίσουν με τον ήχο του One Second. Μακροπρόθεσμα δεν έμελε να κρατήσει αυτό, ίσως καλύτερα εδώ που τα λέμε, αλλά πραγματικά θα ήθελα πολύ να είχα δώσει το παρόν στο λάιβ εκείνο τότε...











Permanent Solution?


Η ιστορία έμελε να στιγματίσει το Host ως το άλμπουμ-μαύρο πρόβατο των Paradise Lost. Όταν ο ίδιος ο Nick Holmes φτάνει σε σημείο να λέει στα τωρινά λάιβ "θα παίξουμε ένα τραγούδι απο το Host" και απο κάτω να επικρατεί βουβαμάρα σχεδόν ή τέτοια παρόμοια, ε, πραγματικά τα σχόλια είναι περιττά.

Αλλά εγώ επειδή είμαι κουνέλι που του αρέσει να μιλάει πολύ, ας πω πέντε πράγματα. Θα ήθελα να θέσω δύο ερωτήματα. 1) Πόσο υποκινούμενη απλά απο την επιθυμία τους να επεκταθούν δημιουργικά υπήρξε η στροφή του ήχου του Host? Μήπως ήθελαν απλά να εξαπλωθούν σε ένα ευρύτερο ακροατήριο και με άλλα λόγια, να πιάσουν την καλή? 2) Τι θα είχε συμβεί αν το Host είχε σημειώσει μεγάλη εμπορική επιτυχία?




Οι προυποθέσεις για την επιτυχία υπήρχαν. Νέα μεγάλη εταιρεία, η EMI, άλλο image και artwork (ως και logo, δυστυχώς), προώθηση σε μουσικό τύπο που καμία σχέση δεν είχε με το metal. Και η μουσική φυσικά του δίσκου , η οποία είχε μετουσιωθεί σε ένα μελαγχολικό synthpop style, "dark rock" όπως το ονόμασε μεταξύ σοβαρού και αστείου ο ίδιος ο Nick Holmes.

Σε αντίθεση με το One Second που σε γενικές γραμμές γνώρισε την αποθέωση απο την πλειοψηφία του μεταλλικού τύπου της χώρας και του εξωτερικού, ως ένα έξοχο δείγμα "ανοιχτόμυαλου metal", το Host εξαρχής αντιμετωπίστηκε απο αρκετούς Έλληνες τουλάχιστον ως "προδοσία". Ας ξεκινήσω με την πρώτη απο τις δύο συνεντεύξεις της εποχής, στην οποία ο Nock Holmes ως συνήθως μιλάει με απόλυτη ειλικρίνεια και με σχόλια του όπως "ακούω τα φωνητικά μου στα παλιά άλμπουμ και γελάω" προκάλεσε μένος σε πολλούς απο τους παλιούς φανς...








Πιο σωστό είναι να πούμε τελικά πως το Host δίχασε όσο κανένα άλλο άλμπουμ τους έλληνες οπαδούς. Αυτή η electro στροφή, σε συνδιασμό με τα catchy "pop" tunes και την ολική απουσία "κανονικών" κιθάρων (κιθάρες υπήρξαν και με το παραπάνω, απλά είχαν δεχτεί ηλεκτρονική επεξεργασία) ενόχλησε πολλή κόσμο.





Κι όμως, υπήρξε κόσμος που ανακάλυψε τους Lost απο το Host και απο το One Second. Κόσμος έξω απο τον metal χώρο, κόσμος που διαπίστωσε οτι στην περίπτωση του Host έχουμε να κάνουμε με έναν εξαιρετικά καλό δίσκο, που θα μπορούσε να συνιστά το ντεμπούτο ενός indie/electro συγκροτήματος... Οι πιο ψύχραιμοι διαπίστωναν πως οι δομές των τραγουδιών παρέμεναν Paradise Lost όσο ποτέ. Το στυλ δεν ήταν περισσότερο "catchy" ή "pop" σε σχέση με παλιά. Το So Much Is Lost (πρώτο single του δίσκου) δεν είναι λιγότερο "πιασάρικο" σε σχέση με το "As I Die" ας πούμε. Απλά έχει σερβιριστεί με εντελώς διαφορετικό περίβλημα, το οποίο απευθύνεται σε άλλα μουσικά αυτιά. Το "As I Die" είναι ένα τέλειο metal χιτάκι, το "So Much Is Lost" είναι ένα φοβερό electro χιτάκι... Ο δίσκος παραμένει σκοτεινός και σκατόψυχος, περισσότερο ίσως και απο τους δύο προκατόχους του και περιλαμβάνει καταπληκτικά τραγούδια που - ευτυχώς - αρκετός κόσμος τελικά τα εκτίμησε, έστω και με καθυστέρηση.





Όσο αφορά το πρώτο απο τα δύο ερωτήματα που έθεσα... Και επειδή σαφώς διαφορετικό εύρος κοινού θα μπορούσε να αγγίξει ένα metal album σε σχέση με ένα electro/synth album... Ασφαλώς και δεν μπορώ να ξέρω αν οι Lost έκαναν ό,τι έκαναν τότε για "εμπορικούς σκοπούς" ή αν εμπνέονταν απο τα ίδια δημιουργικά κίνητρα που τους ωθούσαν ως τότε να αλλάζουν ύφος απο δίσκο σε δίσκο. Μπορώ όμως να υποθέσω πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Θέληση και για επιτυχία και για δημιουργία.

Με τη διαφορά πως αυτό δεν συνέβη με την κυκλοφορία του Host, υπήρχε εξαρχής. Βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό ένα συγκρότημα να αποζητάει τόσο την καλλιτεχνική όσο και την εμπορική επιτυχία, δε νομίζω πως υπάρχει καλλιτέχνης που δεν θα ήθελε να προωθήσει με τον κατάλληλο τρόπο το στυλ και τη μουσική του, έτσι ώστε να ακουστεί απο μεγάλο ποσοστό κόσμου, και οι Lost αυτό ακριβώς έκαναν. Τους έβγαινε αυτό το electro στυλ, το γούσταραν, η στροφή είχε ήδη αρχίσει απο το One Second, ήθελαν να δοκιμάσουν τι μπορεί να βγει απο τους πειραματισμούς αυτούς και το καναν.

Και πιστέψτε με, το έκαναν πάρα πολύ καλά. Πολλά electro/synthpop συγκροτήματα θα ήθελαν να είχαν κυκλοφορήσει έναν δίσκο όπως το Host.





Κι εδώ που τα λέμε, αν η πράξη της κυκλοφορίας του One Second, πάνω εκεί που σε έλεγαν βασιλιά του gothic metal και "Metallica της Ευρώπης" ήταν μια πράξη με αρχίδια, τι να πούμε τότε για την κυκλοφορία του Host. Αφήστε που αυτό το ala-Depeche Mode electro/synth στυλάκι κάθε άλλο παρά της "μόδας" και της "εποχής" ήταν τότε, στα τέλη των '90ς.... Τελικά όλες αυτές οι κουβέντες περί "ξεπουλήματος για να πιάσουν την καλή" όλο και πιο γραφικές ακούγονται, όσο καθόμαστε και το αναλύουμε. Περισσότερο "εμπορικό" είχε γίνει τότε το gothic metal στυλ (που οι ίδιοι ανέδειξαν), παρά το αποτεινόμενο φόρο τιμής στα '80ς synthpop...

Πάμε στην δεύτερη συνέντευξη στο Hammer, στην οποία παρουσιάζουν ενδιαφέρον και οι δύο κριτικές για το Host, κριτικές απο δύο διαφορετικά μουσικά "στρατόπεδα"... Δεν έχω να σχολιάσω κάτι πάνω σ'αυτές.... τα σημεία των καιρών βλέπετε, αλλά και ορισμένες πάρα πολύ ενδιαφέρουσες και σωστές θα έλεγα θέσεις, κυρίως στην δεύτερη κριτική...








Ποιά η θέση του Host στην ιστορία λοιπόν? Μάλλον τελικά δικαιώθηκε με τον χρόνο για τους πολυάριθμους metal fans, έτσι νομίζω, αν και ποτέ όσο του άξιζε. Ωστόσο πιστεύω πως η δικαίωση αυτή ήρθε επειδή ακριβώς στην πορεία έμελε το συγκρότημα να επιστρέψει πάλι στις μουσικές του ρίζες.

Όσο αφορά το δεύτερο ερώτημα λοιπόν, τι θα συνέβαινε αν οι Lost είχαν σημειώσει μεγάλη επιτυχία με το Host? Θα εγκατέλειπαν το metal μια για πάντα? Δεν αποκλείεται..... Αλλά, απο την άλλη, ο Greg Mackintosh σε μια συνέντευξη που παραθέτω λίγο πιο κάτω (τη μία και μοναδική που προέρχεται απο το Metal Invader) δηλώνει κάτι πολύ σημαντικό. Στην ερώτηση αν σκοπεύουν οι Lost να προσδεθούν στο άρμα των electro συγκροτημάτων, απάντησε αρνητικά. Οι Paradise Lost θα συνέχιζαν να ψάχνονται, δεν τους ενδιέφεραν ακόμα οι ταμπέλες, όπως δεν τους ενδιέφεραν εξαρχής.

Πολύ μεγάλο συγκρότημα ρε γαμώτο.





Behind the Perfect Mask


Παρά την κυκλοφορία του Host και την σχετική προώθηση, στον metal Τύπο θα συνέχιζαν να γίνονται πρωτοσέλιδα τα επόμενα χρόνια οι Paradise Lost. Και σταδιακά θα επανέφερναν τα ροκ και metal στοιχεία του ήχου τους. Αν η δεκαετία του '90 υπήρξε η δεκαετία του αδιάκοπου πειραματισμού και της καινοτομίας, τα '00ς σηματοδότησαν τη σταδιακή επιστροφή στο στυλ που τους καθιέρωσε.





Ένα πισωγύρισμα με άλλα λόγια. Κάτι που απο τη μία ηχεί πωρωτικό (ναιι, οι Lost παίζουν ξανά metal!), απο την άλλη όμως δε μπορεί να μη σε απογοητεύει και λίγο. Εσένα, τον οπαδό τους που γούσταρε (και) την πιο rock και ηλεκτρονική τους πλευρά. Προσωπικά δεν είναι οτι θα ήθελα να δω τους Paradise Lost να εγκαταλείπουν οριστικά το metal, κάθε άλλο. Χάρηκα πολύ που έβλεπα σταδιακή επιστροφή των κιθάρων στα επόμενα άλμπουμ τους μετά το Host, τι να γίνει, μεταλλάκι ήμουν, τα έβλεπα απο την δική μου μουσική οπτική γωνία. Όπως και η πλειοψηφία των οπαδών των Lost εδώ που τα λέμε.

Σταδιακή επιστροφή στις κιθάρες λοιπόν. Πιο rock style στο "Believe In Nothing"... Περισσότερο μοντέρνο στακάτο metal στο "Symbol of Life"... Και απο το "Paradise Lost" album και έπειτα θα βλέπαμε να επανέρχονται τα κλασικά σόλο του Greg, απο το "In Requiem" οι κιθάρες να βαραίνουν επικίνδυνα, και τέλος, στο "Faith Divides Us, Death Unites Us" ο ήχος ήταν περισσότερο βαρύς απο ποτέ.

Αλλά με ενόχλησε που ο πειραματισμός, ένα απο τα σήματα κατατεθέν των Paradise Lost απο το ξεκίνημα τους ήδη, έμπαινε πλέον σε δεύτερη μοίρα. Τα τελευταία άλμπουμ τους θα τα πεις ωραία, ίσως και γαμάτα, δεν κάνουν όμως τη διαφορά. Κινούνται περισσότερο εκ του ασφαλούς, απευθυνόμενα στο metal κοινό που συνιστά και τον πυρήνα του fanbase του γκρουπ. Πράξη λογική απο μία άποψη, χρειάζεται να συντηρείς και τα κεκτημένα εδώ που τα λέμε που και που...

To "Believe In Nothing", του 2001, ήταν ίσως το πιο πολυαναμενόμενο νέο άλμπουμ των Lost για μένα. Παίζει να ήμουν απο τους πρώτους που το αγόρασαν απο το κατάστημα, με το που κυκλοφόρησε.... Τις επόμενες μέρες το άκουγα ασταμάτητα. Πραγματικά το έχω συνδέσει με μια πολύ χαρακτηριστική περίοδο της ζωής μου, στον δεύτερο χρόνο που ήμουν φοιτητής.





Και αν και οι ίδιοι οι Lost το έχουν αποκυρήξει, μια που δέχτηκαν πιέσεις απο την EMI όσο αφορά το θέμα του ήχου τους, με αποτέλεσμα να μην τους βγει όπως το είχαν οραματιστεί, είναι γεγονός πως ο δίσκος αυτός παραμένει μια πολύ ποιοτική κυκλοφορία, με πολλά και όμορφα τραγούδια... Λίγο απροσδιόριστη όσο αφορά το θέμα του μουσικού στυλ (μια που πραγματικά δεν ξέρεις πως να χαρακτηρίσεις τον ήχο του άλμπουμ και τελικά καταλήγεις στο "κάτι σε alternative"), αλλά ποιοτικότατη. Μέγα σφάλμα βέβαια (της εταιρείας φαντάζομαι) η απουσία στίχων απο το βιβλιαράκι. Σε βάζει να κάνεις άσχημες σκέψεις, σε συνδιασμό με το μέτριο artwork του εσωτερικού του booklet. Σκέψεις όπως οτι εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο που θέλει να πλασαρει τον εαυτό του ως "pop", όπου δεν έχουν σημασία πράγματα όπως στίχοι και τέτοια. (αν και ουκ ολίγοι σοβαροί ποπ δίσκοι ποτέ δεν παρέβλεπαν τους στίχους ή το artwork).





Έναν χρόνο μετά μόλις οι Lost θα επέστρεφαν με τον αγαπημένο μου δίσκο τους της δεκαετίας. Το τελευταίο μεγάλο τους πείραμα, κατά τη γνώμη μου, και το όνομα αυτού "Symbol of Life"... Με νέα εταιρεία πια, τις κιθάρες να επιστρέφουν με δόντια, και ένα σκοτεινό, φουτουριστικό στυλ να προσδίδει μια μοναδική, κλειστοφοβική, ατμόσφαιρα. Σα να έχεις εγκλωβιστεί σε κάποιο θάλαμο απο εκείνους που περιγράφουν συγγραφείς του κυβερνοπανκ όπως ο William Gibson... Το αποτέλεσμα αυτό επιτυγχάνεται απο την στακάτη χρήση των κιθάρων, περισσότερα ριφ και όχι σόλο, τα ανάλογα πλήκτρα, αλλά και τους ρυθμικούς, σχεδόν groovy ρυθμούς σε σημεία. Δεν είναι τυχαίο που τραγούδια σαν του Symbol of Life δένουν τέλεια με το στυλ πολλών σκοτεινών goth/metal clubs. Επίσης θα ήθελα εδώ να τονίσω το γεγονός οτι το "χιτάκι" του άλμπουμ, το "Εrased", απο τα τραγούδια που (όντας χιτ) ο μέσος κάφρος μεταλλάς θεωρητικά "σνομπάρει" (μάθε να χορεύεις ρε μεταλλααά) είναι απο τα κομμάτια εκείνα στα οποία ο κόσμος χτυπιέται πάνω κάτω σαν τρελός στα live....





Πραγματικά αγαπώ αυτόν τον δίσκο, μου άρεσαν οι νεωτερισμοί του, η ατμόσφαιρα, το groovy αίσθημα. Για μένα το Symbol of Life είναι και ο τελευταίος τεράστιος δίσκος των Paradise Lost.


Reclaiming Their Throne


Αυτό ήταν, το ταξίδι πλησιάζει προς το τέλος του. Με το ομώνυμο τους άλμπουμ του 2005, το "Paradise Lost", αλλά και με την επιστροφή στο metal image του παλιού καιρού, το συγκρότημα περιόρισε τα ανοίγματα του προς νέες κατευθύνσεις και στερέωσε τη θέση του στον θρόνο του σημαντικότερου gothic metal συγκροτήματος. Κάτι που ολοκληρώθηκε με τα "In Requiem" (2007) και "Faith Divides Us - Death Unites Us" (2009) albums.

Και πολλά ακόμα καταπληκτικά b-sides στο ενδιάμεσο!





Δε θα πω πολλά για τους τρεις τελευταίους δίσκους τους. Δεν τους υποτιμώ καθόλου, πραγματικά μου αρέσουν, θεωρώ πως έχουμε να κάνουμε με εξαιρετικά δείγματα του στυλ που μόνο οι Paradise Lost ξέρουν να προσφέρουν, και πραγματικά χάρηκα εντοπίζοντας τόσα και τόσα στοιχεία απο δίσκους όπως το "Icon" ή το "Draconian Times" (ή και το Shades of God ακόμα) στα άλμπουμ αυτά.

Και τραγουδάρες όπως το κάτω αποδεικνύουν πως η έμπνευση κάθε άλλο παρά έχει χαθεί.





Θα ήθελα πραγματικά όμως να ξαναδώ τους Paradise Lost να δοκιμάζουν πράγματα στο μέλλον, και να μην γίνουν άλλη μια μπάντα απο κείνες που θα έχουμε να μιλάμε για το "ένδοξο παρελθόν" τους, το οποίο και προσπαθούν να "τιμήσουν" με κάθε νέα τους κυκλοφορία. Είναι κρίμα να προσπαθείς να συγκριθείς με το παρελθόν σου, τη στιγμή που έχεις μέλλον μπροστά σου. Πάντα έχεις μέλλον, δημιουργικό, αλλά όχι μόνο.





Αλλά ακόμα και αν τελικά κατασταλλάξουν στο κλασικό τους στυλ, δεν έχει και τόση σημασία. Σε τελική ανάλυση, μιλάμε για το στυλ που οι ίδιοι δημιούργησαν, ας είχαν κι άλλα συγκροτήματα τη μαγκιά να δημιουργήσουν έναν τόσο χαρακτηριστικό ήχο και ας έβγαζαν μετά συνέχεια πανομοιότυπους δίσκους... Και είναι γεγνός πως στα 20 περίπου χρόνια που υπάρχουν ως συγκρότημα, δεν σταμάτησαν να παραδίδουν δισκάρες. Για κανέναν δίσκο τους δε μπορούμε να πούμε πως δεν ήταν ποιοτικός. Κάποιους τους έριχνε ίσως η παραγωγή (Gothic, Believe in Nothing)... Κάποιοι ίσως ξένισαν το παραδοσιακό κοινό λόγω μουσικής στροφής (Host, One Second)... Κάποιοι θα έλεγες πως έχουν αφήσει στην άκρη τους πειραματισμούς και ακούγονται περισσότερο επαναπαυμένοι (In Requiem, Faith Divides Us...).

Όλοι οι δίσκοι τους όμως είναι φοβεροί, γι'αυτό και μας αρέσει το συγκρότημα αυτό. Και γι'αυτό σε λίγες μέρες θα τους χαρούμε για άλλη μια φορά στο live, βιώνοντας στην πληρότητα του το κλασικότερο τους άλμπουμ.... Το μόνο που ελπίζω είναι να σπάσει το ίδιο το συγκρότημα το φάσμα εκείνο της "μίας ώρας και 15 λεπτών" και να μας χαρίσουν κάποια τραγούδια παραπάνω.





Αλλά και να ξέραμε απο πριν οτι δεν θα το έκαναν, πάλι εκεί θα ήμασταν. Πφ. Μουντρούχοι αυτοί, αλλά και μεις τελικά έχουμε χαζέψει απ'το πολύ fanboyλίκι.... Δε βαριέσαι. Τους γουστάρουμε ρε γαμώτο.

ΑΝΤΕ ΛΟΣΤ ΛΟΙΠΟΝ! ;)





~

9 σχόλια:

  1. Ta sevh mou kai se sena kai sto sugrothma vevaia.
    Milame ekanes teraaaasteio afierwma, poly psagmeno. M'arese. Fainetai oti einai adynamia sou megalh kai bravo! :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τί έκανες πάλι ρε θηρίο ?
    Έχεις βαλθεί να μας τρελάνεις εντελώς ???

    Εντάξει, τί να πώ, τεράστιο συγκρότημα, ειδικά στις 90's κυκλοφορίες, γιατί, να σου πώ την αλήθεια φίλε κούνελε, όταν θέλω να ακούσω "κάτι σαν Depeche Mode", ακούω Depeche Mode (κατάλαβες πού πηγαίνει αυτό).

    Η αγία τριάδα του αγγλικού doom/death είχε κάνει κατάληψη στο ηχοσύστημά μου για πολλά συναπτά έτη, και, αν και αγαπημένοι μου απο τους τρείς παραμένουν οι My Dying Bride (η μόνη συναυλία που έχω πάει ολομόναχος - χέστηκα αν δε βρήκα παρέα), οι Lost είναι μια θρησκεία μόνοι τους.

    Αγαπημένοι μου δίσκοι οι Gothic και Draconian Times, οι στίχοι του Nick ίσως και να είναι οι καλύτεροι που έχουν γραφτεί ποτέ απο metal συγκρότημα, και το μεγάλο ατού τους πιστεύω είναι η "ευελιξία". Αυτό το χιλιοειπωμένο "πειραματίζονται, ενώ κρατάνε τον πυρήνα της μουσικής τους σταθερό" (ή κάπως έτσι τέλος πάντων), αυτοί οι γαμημένοι το κάνουνε !!!

    Τεράστιοι, όπως και το αφιέρωμά σου !
    Τα έδωσες όλα πάλι ! Συγχαρητήρια !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σας ευχαριστώ φίλοι μου!

    Εσένα πίθηκε εν τω μεταξύ έψαχνα διεύθυνση να σου στείλω κάποιο mail, αλλά δε βρήκα πουθενά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ναι ? Δεν υπάρχει κάπου στο προφίλ μου ?
    Παράλειψη !

    curiousape009@gmail.com

    Με βάζεις σε αγωνία τώρα ! Περιμένω να δώ τί θα μου στείλεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φιλε ειλικρινα με αφησες αναυδο.....ακουω PL φανατικα οπως και εσυ απ' οτι βλεπω και αντικατοπτριζεις απολυτα τη γνωμη μου για τα album των θεων......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γειά σου φίλε, πολύ χαίρομαι που ένας ακόμα συγκαμμένος λοστ-άκιας είναι ανάμεσα μας! Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μπραβο στην υπομονη σου. Τους λατρευω τους PL για ολα τα παραπανω που εγραψες. Πολυ χαιρομαι να διαβαζω τετοια αφιερωματα, το blog σου ειναι απο τα καλυτερα. Χαιρομαι και που ενδιαφερεσαι να ψαχνεις και να τα δημοσιευεις για να μαθαινουμε. Γιατι ενταξει, μπορει να μου αρεσαν τοσο ομως αυτες τις συνεντευξεις οσο να ψαξεις, γενικα το υλικο, εγω παντως δεν ηξερα πολλα πραγματα οσο αναφορα την "ιστορια" του συγηροτηματος.
    Συγχαρητήρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ω τι ωραίοι σταυροί είναι αυτοί γύρω απο το όνομα σου! Σ'ευχαριστώ πολύ, σχόλια όπως το δικό σου δικαιώνουν την προσπάθεια που έκανα να γράψω όσα έγραψα. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. καταπληκτικό αφιέρωμα,οι PL είναι ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα του είδους,και με τους πειραματισμούς τους άνοιξαν πολλά αυτιά,από το death metal στο gothic metal,στην επιτυχία.Η επιστροφή τους πρός το παλιότερο στυλ,που συνεχίστηκε στο Tragic Idol,και σύμφωνα με τα νέα,μπορεί να πάει...και σε εποχές Lost Paradise,αν κρίνουμε από τα καμώματα του Holmes με τους Βloodbath,για μένα ήταν φυσικό επόμενο,μεγαλώνοντας αρχίζεις να προτιμάς τους παλιούς καλούς δρόμους...Οι Lost πειραματίστηκαν στο έπακρο,βγαίνοντας από τα στεγανά του metal,θα ήταν δύσκολο να παρουσιάζουν συνέχεια ένα νέο πρόσωπο

    ΑπάντησηΔιαγραφή