Παναθηναικός, Τριφύλλια, Αγροί και Κουνέλια

~




Ο εναλλακτικός τίτλος της σημερινής ανάρτησης θα μπορούσε να είναι: Παναθηναικός, Ομάδες, Αγέλες, Σκυλιά και Κουνέλια. Βλέπετε πως φέρνει το ένα το άλλο? Βλέπετε πως όλα τελικά καταλήγουν στο κουνέλι?


Παναθηναικός - Μπαρτσελόνα


Η ΟΜΑΔΑΡΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕ! ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΕ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ. ΠΑΜΕ ΡΕ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ, ΤΡΙΦΥΛΛΑΡΑ ΜΟΥ Σ'ΑΓΑΠΩ, ΟΕ, ΟΕΕΕ, ΣΤΗ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ, ΜΕ ΤΟ Ε-ΜΕ ΤΟ ΕΚΤΟ ΓΙΑ ΠΑΡΕΑ -

Ε, ναι. Όχι, μην αγχώνεσαι αγαπητέ αναγνώστη, το blog αυτό συνεχίζει να γράφεται απο το φονικό κουνέλι. Το οποίο δε φημίζεται για τον φανατισμό του με τις ομάδες, τουλάχιστον κατά την τελευταία δεκαετία της ζωής του. Παρακολουθώ που και που κανά ματσάκι (κατά προτίμηση ευρωπαικού/διεθνούς περιεχομένου, τα ελληνικά μου προκαλούν απο αδιαφορία ως αηδία, ειδικά αν μιλάμε για μπάλα), μπορεί να υποστηρίξω και καμιά ομάδα έτσι για τη φάση, μου αρέσει επίσης η φάση να μαζευόμαστε με φίλους μια-δυο φορές τον χρόνο και να βλέπουμε όλοι μαζί τρώγοντας και πίνοντας παράλληλα (πεινάω παρεμπιπτόντως), αλλά ως εκεί.

Ε, άντε να πάω να δω και κανέναν αγώνα ζωντανά μια φορά στα τόσα. Αν κάτσει καλά με παρέα και αν πρόκειται για κανέναν αγώνα της προκοπής. Όπως ο προχθεσινός θρίαμβος του Παναθηναικού (τυπικά, της ομάδας μου) με την Μπαρτσελόνα... Πήγα στο ΟΑΚΑ μετά απο πολλά χρόνια και φαίνεται το τυχερό λαγοπόδαρο μου έφερε τύχη!





Μια φορά και έναν καιρό (όταν πήγαινα σχολείο) ομολογώ παρακολουθούσα πολύ ένθερμα την πορεία της ομάδας, του πρωταθλήματος, έβλεπα όλα τα παιχνίδια, ήξερα όλα τα ρόστερ των ομάδων, πήγαινα γήπεδο, αγόραζα περιοδικά και εφημερίδες, πωρωνόμουν, αγωνιούσα, τσακωνόμουν, μέχρι και κουπόνια μάζευα για να αγοράσω σχετικές βιντεοκασέτες...!

Έχει ενδιαφέρον να πηγαίνεις σε ένα ματς όχι ως τακτικός, πωρωμένος οπαδός, αλλά περισσότερο ως φίλος του αθλήματος που θες απλά να περάσεις μια ωραία βραδιά. Πόσο μάλλον αν έχεις πάρα πολύ καιρό να το κάνεις. Τα ερεθίσματα που σου κεντρίζουν την προσοχή συχνά είναι πολύ διαφορετικά απο εκείνα που θα τραβούσαν το ενδιαφέρον του μέσου οπαδού.





(εδώ ένα απο τα σημαντικότερα στιγμιότυπα του αγώνα, το οποίο κατανοείται πληρέστερα αν κάνετε ζουμ στα επίμαχα σημεία)


Μου άρεσε η ατμόσφαιρα, το κλειστό ήταν κατάμεστο, ο κόσμος πραγματικά μοναδικός. Ωραίος κόσμος, παιδάκια που ξελαρρυγιάζονταν και έβριζαν μάνες (εγώ στα εφτά μου ούτε ρε δεν έλεγα, πόσο φλώρος), τέτοια. Και φυσικά παρατήρησα πράγματα που θα ήταν αδύνατο να δω απο την τηλεόραση ας πούμε. Για παράδειγμα, τη γυμναστική λίγο πριν ξεκινήσει το παιχνίδι. Δείτε το βιντεάκι κάτω, παρατηρήστε τον συγχρονισμό των παιχτών με τις υποδείξεις του γυμναστή, προσέξτε πως εκτελούν με απόλυτη ακρίβεια και υπακοή τις κινήσεις του. Ειδικά ο Διαμαντίδης στην άκρη αριστερά. Γιατί ως γνωστόν η πειθαρχία είναι το κλειδί της επιτυχίας.






Κοινωνικές Ταυτότητες


Τα συνθήματα των οπαδών ήταν άλλο πράγμα. Λαοθάλασσα κόσμου, χιλιάδες άνθρωποι να φωνάζουν, ανάμεσα σε άλλα... να γαμηθεί ο θρύλος. Έπιασα τον εαυτό μου να φαντάζομαι ένα αντίστοιχο σκηνικό σε γήπεδο του NBA, ας πούμε των Boston Celtics, και χιλιάδες οπαδοί τους να βρίζουν ρυθμικά τους... Lakers. FUCK LAKERS AND L.A. FUCK LAKERS AND L.A. Ναι είναι αστείο, αλλά εδώ είναι Ελλάδα θα μου πείτε, εδώ είναι Ευρώπη, δεν είμαστε φλώροι και αδερφές, εδώ το μίσος προς τον αιώνιο αντίπαλο/εχθρό συνιστά μέρος του οπαδικού dna. Και ήταν τόσοι και τόσοι που χάρηκαν μόλις έμαθαν στο τέλος οτι έχασε παράλληλα ο Ολυμπιακός. Διπλασιάστηκε η χαρά της πρόκρισης κυριολεκτικά.





Και σα να μην έφταναν αυτά τα συνηθισμένα, στον μοναχικό δρόμο της επιστροφής σπίτι μου με σταμάτησε ένας Ουκρανός, για να μου κάνει μια ερώτηση (έψαχνε περίπτερο). Του είπα, βλέπει το πράσινο κασκόλ πάνω μου και μου λέει "παναθηναικός είσαι ε?". "Ε, ναι", του απαντώ. Μου λέει τότε πως αυτός είναι η ομάδα που έβαλε ένα κάρο γκολ στον Ολυμπιακό τις προάλλες (να με σχωράτε, δε θυμάμαι ποιά ομάδα είπε ούτε ξέρω σε ποιό ματς αναφέρεται). Και μου το είπε με χαρά, σα να μου λέει "είμαστε αυτοί που γάμησαν τον Ολυμπιακό, άρα εγώ και συ είμαστε φίλοι!"

Του χαμογέλασα, του έκανα και το σήμα της νίκης και τον άφησα να πάρει τον δρόμο του. Κάποια πράγματα έχουν πολύ γέλιο όταν τα βλέπεις απ'έξω.... (γιατί αν τα βλέπεις απο μέσα, φυσικά δε μπορείς να καταλάβεις ποιό είναι το αστείο, όπως φυσικά δυσκολεύεσαι να καταλάβεις και ποιό είναι το νόημα αυτής εδώ της ανάρτησης! Μα να μην κάνεις αναφορές στο παιχνίδι, στις επιδόσεις των παιχτών, στα στατιστικά, στην πορεία της ομάδας, στην ξεφτίλα των αντιπάλων, και αντί αυτών να μου λες για τους οπαδούς και τις στάσεις του κόσμου?? what the fuck is going on with you??)




(ένα βίντεο με τα κορυφαία στιγμιότυπα του αγώνα)


Γενικά έπιασα τον εαυτό μου να κάνω πολλές ενδιαφέρουσες, φευγάτες σκέψεις γύρω απο την ψυχολογία της μάζας. Την ώρα που έπινα την πορτοκαλάδα μου, πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, ακούγοντας τον κόσμο. Γύρω απο την διαμόρφωση κοινωνικής ταυτότητας, μέσω της ταύτισης μας με μια αθλητική ομάδα, απο τις επιτυχίες της οποίας αντλούμε οι ίδιοι δύναμη και αυτοπεποίθηση. Αυτό το περιβόητο "ΕΜΕΙΣ", που όλοι συζητάμε γι'αυτό. Εμείς νικήσαμε, εμείς προηγηθήκαμε, εμείς προκριθήκαμε, εμείς σας γαμήσαμε, κλπ. Και όπου "εμείς" όλοι οι οπαδοί και φίλαθλοι της ομάδας φυσικά.

Και εντάξει, να σας πω την αλήθεια, δε βρίσκω τίποτα το άσχημο με αυτό το συλλογικό "εμείς" όταν πρόκειται για αθλητικές ομάδες, είναι αναπόφευκτο και εν μέρει αυτή η ταύτιση συνιστά και κομμάτι της μαγείας των σπορ. Και γω ακόμα και αν παρακολουθώ έναν αγώνα που δεν με αφορά τυπικά, πιάνω συχνά τον εαυτό μου να υποστηρίζω τη μία ή την άλλη ομάδα, έτσι, για τη φάση, για την αδρεναλίνη που λένε (ειδικά αν μιλάμε για μπάλα, Μουντιάλ και ευρωπαικά πρωταθλήματα και - μια φορά κι έναν καιρό - για NBA).

Τι γίνεται όμως όταν ένας άνθρωπος οικοδομεί όλη την ταυτότητα του, όλη την αντίληψη για το "ποιός είναι" γύρω απο πολλαπλές τέτοιες κοινωνικές ταυτότητες? Για παράδειγμα, είμαι Γαύρος. Είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος. Είμαι Έλληνας. Είμαι ΠΑΣΟΚ. Είμαι επίτιμο μέλος της Φατρίας Για Την Διάσωση της Γαλάζιας Πέστροφας. Τι απο όλα αυτά τα επέλεξε ο ίδιος και τι του επιβλήθηκε ουστιαστικά?

Και όταν ξεκινάς να μιλάς συνεχώς με όρους "εμείς" και "οι άλλοι" για θέματα όπως οι θρησκείες, οι πατρίδες, τα κόμματα, κλπ, ξέρουμε τι γίνεται. Το βλέπουμε γύρω μας.





Προσοχή, δεν καταδικάζω αυτού του τύπου τις υπερατομικές μορφές ταυτότητας, τα συλλογικά αυτά "εγώ". Με ενοχλούν όμως όταν κάποια απο αυτά δεν γίνονται κατόπιν επιλογής του ατόμου, αλλά επιβάλλονται σε αυτό. Κάποτε ένα μωρό το βούτηξαν σε μια κολυμπήθρα. Το έντυσαν στα πράσινα και το οραματίστηκαν να μεγαλώνει και να πιάνει μια καλή θέση στο δημόσιο. Το μωρό αυτό μεγάλωσε πια, δηλώνει Παναθηναικός, Χριστιανός Ορθόδοξος και ΠΑΣΟΚ.

Αλλά αυτά δεν αφορούν την απόλαυση του αγώνα. Το θέαμα των καρφωμάτων, των τριπόντων, την αγωνία της εναλλαγής του σκορ. Την ομορφιά που παρουσιάζει η λαοθάλασσα και τη μέθη της συλλογικής συνθηματολογίας. Την ηδονή που αντλείς όταν τινάζεσαι απο τη θέση σου, χειροκροτώντας για το καλάθι που έκανε τη διαφορά. Το γέλιο που ρίχνεις παρατηρώντας την στάμπα που καταλάθος έκανες με το παπούτσι σου στο πουκάμισο του μπροστινού σου (ο οποίος φυσικά δεν το έχει πάρει χαμπάρι).

Ήταν ωραία φάση παιδιά, το χάρηκα, είχα καιρό να το κάνω και φυσικά θα υπάρξει και συνέχεια κάποτε. Όσο αφορά τη σημερινή ανάρτηση, σίγουρα δεν ήταν μια ανασκόπηση του αγώνα, και μάλλον δεν ήταν (τελικά) ούτε καν μια "αθλητική" αναρτηση.

Ήταν μια κουνελοανάρτηση όμως, αυτό πιστεύω τα λέει όλα.




~