Watching Loreena from a Rooftop...

Πόσο σπαστικό είναι να πηγαίνεις με καλή διάθεση κάπου, και στην πορεία να τρως ένα ξενέρωμα μεγάλο σα την π...αλάμη του Γολιάθ?

Loreena McΚennitt. Μια αγάπη χρόνων, η μουσική και η φωνή της οποίας με έχει συντροφέψει σε ενα σωρό φανταστικά ταξίδια, ερχόταν για ένα και μοναδικό live. Έ, έπρεπε να πάω, και ας μην είχα παρέα.

Τσεπώνω τα 50 ευρώ του εισιτηρίου λοιπόν (χαλάλι) και φεύγω για το Θέατρο Βράχων. Και μετά απο 2 ώρες που έφτασα εκεί, τι καλά, μαθαίνω πως τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί! Δεν είχα πάρει τόσες μέρες βλέπετε, υπέθεσα πως θα έβρισκα... Μα να χτυπήσει και προς το μέρος μου ο γκαντεμοάνεμος που σάρωσε τα πάντα σήμερα και χθες στο rockwave? (στο οποίο δε πήγα και πολύ το χάρηκα - η εκμετάλλευση μιας εταιρίας έχει και τα όρια της)

Να χω ξενερώσει τη ζωή μου λοιπόν, ενώ απο μέσα άκουγα τη Loreena που μόλις έβγαινε στη σκηνή.

Αλλά ρε γαμώτο, αν και δεν είμαστε συνηθισμένοι σ' αυτά (παιδιά των εισιτηρίων πάντα βλέπετε), έπρεπε κάπως να δω αυτό το λάιβ! Δε γινόταν να φύγω, not without a fight! Φανταστείτε λοιπόν, λίγο μετά, να έχω τρυπώσει στο λεπτό άνοιγμα ενός φράχτη, να σφηνώνω μέσα σαν γέμιση σε σάντουιτς, και να μου έρχεται για δευτερόλεπτα η φοβερή σκέψη/εικόνα του να μένω σφηνωμένος εκεί για ώρα, και μες στο άγχος να φωνάζω "βοήθεια!", μέχρι που να με ανακάλυπτουν και να με βγάζουν έξω απο τον φράχτη με τίποτα μηχανήματα. Και να έχω γίνει ρεζίλι.

Aυτή η σκέψη όμως κράτησε λίγα δευτερόλεπτα. :P Το σώμα, σα το τυρί που λιώνει ανάμεσα στο τοστ, είναι ευλύγιστο όσο χρειάζεται για να μη σκαλώσει και ναι, τελικά βγαίνει στην άλλη πλευρά! Απο κει χρειάστηκαν λίγα ακροβατικά ακόμα, λίγο σκαρφάλωμα στα βράχια, για να καταλήξω, εγώ και μερικά τυπάκια ακόμα, στη στέγη μιας αποθήκης, πλάι στη σκηνή!

Απ' όπου και απόλαυσα το live, ναι! Και μου μειναν και τα χρήματα. :P

Ορίστε, και για του λόγου το αληθές, ένα μέρος απο βίντεο που τράβηξα! (η εικόνα δεν είναι πολύ καλή, απο εκεί που ήμουν κιόλας, αλλά η μουσική απο μόνη της αξίζει και με το παραπάνω)

Ναι λοιπόν, αυτές είναι οι μικρές ομορφιές παιδιά...