Η Δημοκρατία του Δακρυγόνου

~

Ελάτε κόσμε! Χρήματα δεν έχουμε, παιδεία δεν έχουμε, ελευθερία δεν έχουμε, ισονομία δεν έχουμε, αξιοπρέπεια πλέον δεν έχουμε, έχουμε όμως άφθονα δακρυγόνα για όλους!

Ελάτε μεσήλικα κύριε, ναι σε σας μιλάω, που κατεβήκατε στο Σύνταγμα με την γυναίκα σας. Ελάτε να πάρετε μια γεύση από τα εξελιγμένα χημικά μας. Και σεις καλέ κυρία ηλικιωμένη, ναι σε σας μιλάω που σιγοτραγουδούσατε εκείνο το τραγούδι του Θεοδωράκη που ακουγόταν πριν λίγο απ'τα μεγάφωνα. Βάζω στοίχημα πως δεν είχατε γευτεί τέτοια χημικά στα χρόνια τα παλιά!

Αλλά και αυτός ο εγγονός σας ο αλήτης, αχ τα νιάτα πόσο άμυαλα είναι! Κάπου εκεί στο πλήθος του κόσμου κι αυτός είναι χωμένος, φωνάζει, διαμαρτύρεται. Δείτε τον με πόση αφέλεια παραμένει στο ίδιο σημείο και δεν αποχωρεί. Δείτε πως κραδαίνει σφιχτά το κασκόλ το τυλιγμένο γύρω από το κεφάλι του και προσπαθεί να αναπνεύσει. Ας ρίξουμε μερικά δακρυγόνα ακόμα λοιπόν, που θα πάει, θα μας αδειάσει τη γωνιά.

(Όπως βλέπετε, το Σύνταγμα ήταν γεμάτο από αιμοδιψείς αλήτες, κουκουλοφόρους και αποβράσματα της κοινωνίας - καλά έκαναν και τους έριξαν τα δακρυγόνα!)

Έχουμε άφθονα δακρυγόνα για όλους. Νέους, γέρους, άντρες και γυναίκες, ανεξάρτητα ποιοί είστε, ποιό είναι το παρελθόν σας, τι δουλειά κάνετε, τι ψηφίζετε, που μένετε, τι μουσική ακούτε, ποιό είναι το αγαπημένο σας φαγητό, αν έχετε κατοικίδιο ή όχι, αν πήγατε διακοπές το καλοκαίρι που μας πέρασε ή όχι, αν έχετε καιρό να κάνετε σεξ ή όχι, αν έχετε μεγάλα βυζιά, αν έχετε κάνει ποτέ παρτούζα (ή φαντασιώνεστε μία), αν ήσασταν κρυφά ερωτευμένοι με τον καθηγητή σας, αν περάσατε ή όχι στις πανελλήνιες, αν περάσατε στη σχολή που θέλατε, αν το παιδί σας πέρασε εκεί που ήθελε, αν είχε τελικά κάποιο νόημα που πέρασε στην τάδε σχολή, αν έχει βρει δουλειά ή όχι, αν θεωρεί οτι έχει μέλλον μπροστά του ή όχι.

Εδώ δεν κάνουμε διακρίσεις, εδώ όλοι είναι ίσοι. Όλοι θα τη φάτε στη μάπα και θα καθαρίσετε το πεδίο για να μπορέσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας ανενόχλητοι.

Ποιά είναι η δουλειά μας ρωτάτε? Μα, να αποφασίσουμε εμείς για σας, να μιλήσουμε με τη φωνή του λαού. Αυτή είναι η δουλειά μας και σεις την παρεμποδίζετε με το να κάθεστε έτσι χιλιάδες κόσμου εκεί απέξω και να περιμένετε σα βλάκες. Πάρ'τε δρόμο.

Όταν θα κάνει ξαστερία...

Κάποια μέρα όμως κύριοι.... Κάποια μέρα τα αστέρια θα βγουν και θα αστράψει ο ουρανός. Και μεμιάς πλήθος απ'αυτά θα πέσει, θα πέσει σα μετεωρίτες πάνω στη γη, πάνω στο χώμα, πάνω σε σας. Και το σάπιο σύστημα που οικοδομήσατε με τον μόχθο των ανθρώπων, το σύστημα εκείνο που σας συντηρεί και σας κρατεί καλά βολεμένους, το σύστημα αυτό θα γκρεμιστεί.

Τότε θα αποκαλυφθεί η γύμνια πίσω από την ερμηνεία που έχετε δώσει στην λέξη "δημοκρατία", μια λέξη που τόσο ξεδιάντροπα ακόμα και τώρα επικαλείστε. Γιατί δε λέτε επιτέλους την αλήθεια, πως ζούμε σ'ένα ολιγαρχικό καθεστώς, με λίγους να διευθύνουν, λίγους να αποφασίζουν και λίγους εν τέλει να οφελούνται?

Κάποτε θα κάνει ξαστεριά που λέει και το τραγούδι. Αλλά η μέρα αυτή θα αργήσει. Μπορεί να μη την δούμε για γενιές. Αλλά θα έρθει κάποια μέρα, χαρείτε λοιπόν όσο μπορείτε. Είστε τυχεροί. Θα κρατήσετε για κάποιο καιρό ακόμα τις θεσούλες σας, μη φοβάστε. Θα ανταλλάζετε για κάποιο καιρό ακόμα τις πολύτιμες εκείνες χειραψίες σας με τους αλλοεθνείς ομοίους σας, σε κείνες τις αυτοαποκαλούμενες "συγκεντρώσεις αρχηγών", που τόσο σπουδαίους σας κάνουν να νιώθετε. Θα έχετε για καιρό ακόμα την αίσθηση οτι εκπροσωπείτε τον κόσμο με αυτά που λέτε και κάνετε.

Μην αγχώνεστε κύριοι καναλάρχες. Για καιρό ακόμα θα μπορείτε να τρέφεστε με ειδήσεις σχετικές με τα "επεισόδια στο κέντρο". Ο καπνός του δακρυγόνου είναι το οξυγόνο σας, ο κουκουλοφόρος το φετίχ σας. Ηδονή σας η φωτιά.

Η μέρα θα αργήσει. Ο κόσμος ο ίδιος στην πλειοψηφία του δεν είναι ακόμα έτοιμος. Απουσιάζει η συνείδηση, απουσιάζει η παιδεία. Όταν τα περιλάλητα τωρινά γκάλοπ φανερώνουν πως ένα σημαντικό ποσοστό πολιτών εξακολουθεί μετά από όσα έχουν γίνει να επιλέγει ως πρώτο κόμμα τη Νέα Δημοκρατία, εξακολουθεί να διέπεται από αυτή την ανώμαλη λογική "αφού ο πράσινος δεν πέτυχε ψηφίζω τον μπλε για αντίποινα", τότε πραγματικά απορείς για την δυνατότητα στοιχειώδους κριτικής ικανότητας και πολιτικής συνείδησης. Όταν βλέπεις ένα ποσοστό ανθρώπων να αντιδρούν βρίσκοντας αποδιοπομπαίους τράγους στους ξένους, αποφεύγοντας την αυτοκριτική και μονίμως υψώνοντας το δάχτυλο προς κάποιον άλλο, τότε συνειδητοποιείς πως το πρόβλημα δεν εδράζεται μόνο στους 300 της Βουλής...

Η άλλη όψη του κόσμου...

Μέσα στο πλήθος του κόσμου όμως μπορούσες να πάρεις μάτι τον σπόρο της αλλαγής. Ήταν εκεί, γυρόφερνε, ανάμεσα στους χιλιάδες που είχαν συγκεντρωθεί, ελισόταν σαν κύμα ανάμεσα τους. Τον έβλεπες σε κείνη τη γιαγιά που κοιτούσε με πίκρα το κτίριο της Βουλής. Τον έβλεπες σε κείνο το ζευγάρι μεσηλίκων (σίγουρα γονιών) που έλεγε "α τους παλιάνθρωπους" απευθυνόμενο στις αστυνομικές δυνάμεις που είχαν ξεκινήσει να εξαπολύουν τα χημικά τους καταμεσίς του κόσμου στα καλά του καθουμένου - με το που βρήκαν την παραμικρή πρόφαση.

(ο παράλληλος στην Ερμού δρόμος)

Έβλεπες τον σπόρο της αλλαγής στους ανθρώπους που αν και στιβαγμένοι σαν ψάρια σε κονσέρβα καταμεσίς της αποχώρησης τους, φρόντιζαν να διατηρούν την ψυχραιμία τους και να μη σπρώχνουν ο ένας τον άλλο. Ήταν εκεί στον τύπο που συγκρατούσε μια κοπέλα, ενώ εκείνη δεν άντεχε άλλο και πήγαινε να λιποθυμίσει. Ήταν εκεί στα άτομα που εξηγούσαν στους άλλους που μπορούν να προμηθευτούν μάσκες. Ήταν εκεί στα απορημένα πρόσωπα που ρωτούσαν πόσο κόσμο έχει πάνω στην πλατεία τώρα, φανερώνοντας γνήσιο ενδιαφέρον για όσα γίνονται, όχι αδιαφορία. Ήταν εκεί στον τύπο μες στο τρένο του γυρισμού, που ρώτησε το στιβαγμένο πλήθος "έχει κανείς ώρα?" και του απάντησε κάποιος άλλος από κει μέσα, χωρίς να τον βλέπει καν. Ήταν εκεί στις αυθόρμητες κουβέντες των ανθρώπων στον δρόμο, αγνώστων μεταξύ τους, που ωστόσο συνομιλούσαν και σχολίαζαν όσα έγιναν. Μια αδιόρατη αίσθηση αλληλεγγύης κυμαινόταν στον αέρα. Κάποιος στο τρένο ύψωσε αυστηρά τη φωνή του λέγοντας "τα εισιτήρια σας παρακαλώ" και όλοι γέλασαν.

Ήταν όμορφο το πλήθος του κόσμου σήμερα.

Αυτό είναι το πλήθος της δημοκρατίας του δακρυγόνου. Ένα πλήθος που ακόμα ψάχνει να βρει ταυτότητα, ακόμα πλάθεται. Είναι όμως εκεί, υπάρχει. Θα'ρθει κάποτε η μέρα που τα παιδιά θα διδάσκονται Ιστορία στο σχολείο και θα ανατρέχουν σε κείνες τις παράξενες μέρες, τότε που οι αποφάσεις των λίγων επιβάλονταν με άφθονες ρίψεις δακρυγόνου πάνω στους πολλούς. Τότε που οι κάθε λογής κουκουλοφόροι ήταν το ιδανικό πρόσχημα για να διαλύουν κάθε μορφής συγκέντρωση. Τότε που οι αστυνομικοί προκαλούσαν φόβο και απέχθεια, όχι αίσθημα ασφάλειας. Και θα τα σχολιάζουν όλα αυτά και θα γράφουν εκθέσεις με θέμα: "Η Ουσία της Δημοκρατίας".

Η μέρα αυτή θα αργήσει να ρθει, αλλά οι σπόροι είναι εδώ, να το ξέρετε.

~