Ozzy - Barking at the Moon

~




Παρατηρούσα το - σχεδόν γεμάτο - φεγγάρι στον ουρανό χθες βράδυ, εκεί, πέρα, στο χωράφι.

Έστεκε ψηλά, περήφανο, λαμπερό, ανέδυε τη λάμψη του, και τα μαύρα σύννεφα παιχνίδιζαν γύρω του, σα να ήταν παιδιά του. Ακολουθώντας τους δικούς τους μουσικούς ρυθμούς, αρχαιότερους και απο τις πιο αρχαίες ιστορίες, περιτριγύριζαν το ολόγιομο ον, πέρναγαν απο μπροστά του, το κάλυπταν, το άφηναν πάλι να φανεί, ενώνονταν το ένα με το άλλο και μετά πάλι αφήνονταν, λες και είχαν πιαστεί όλα μαζί σε έναν μαγικό χορό.

Άφηναν σε φάσεις τις σταγόνες τους να πέσουν, αλλά οι σταγόνες ποτέ δεν έγιναν νερό, ποτέ δεν έγιναν ποτάμι - ήταν μόνο ο ιδρώτας που κυλούσε στα αφηνιασμένα μέτωπα τους, στα τρελαμένα απο τη λάμψη της σελήνης, απο τον αρχέγονο ρυθμό της μουσικής.

Ο χρόνος είχε χαθεί χθες, υπήρχε μόνο το φεγγάρι και το παιχνίδισμα των συννέφων γύρω του.
Και ο ουρανός και η γη κάτω που αντηχούσε απο γαυγίσματα, γαυγίσματα με το βλέμμα στραμμένο στη σελήνη.

Ο ουρανός σήμερα γιόρταζε, γιατί ένας θεός είχε κατέβει, για δυο περίπου ώρες, στη γη.







Κάπως έτσι θέλησα να περιγράψω το χθεσινοβραδινό live του Ozzy Osbourne, αναμφισβήτητα, μια απο τις συναυλίες που θα συζητάμε για πολλά χρόνια και ομολογουμένως, ένα live που ξεπέρασε τις προσδοκίες μου.

Ο madman να σφύζει απο ενέργεια, να φωνάζει και να χοροπηδάει όλη την ώρα (πρέπει να χει τους καλύτερους φυσικοθεραπευτές του πλανήτη αυτός ο άνθρωπος) και ένα σετλιστ όνειρο, με τραγούδια όπως Bark at the Moon, Let me Hear you Scream, Shot in the Dark, Mr Crowley, Road to Nowhere (με συγκινητική αφιέρωση στον Dio), Crazy Train, Suicide Solution, Killer of Giants, I Don't Know, Mama Ι'm Coming Home, No More Tears, καθώς και διάσπαρτοι ύμνοι των Sabbath όπως Iron Man, Into the Void (σοκ και δέος), Fairies Wear Boots (παράνοια), War Pigs, Paranoid...

Τώρα που το σκέφτομαι, θυμάμαι κάτι ατομάκια στο κοινό χθες που απλά έστεκαν εκεί, κάθονταν και αγνάντευαν ένα πράγμα, στατικοί, αγέρωχοι. Λες και έχουν πάει σε συναυλία στο Μέγαρο. Όπως το απολαμβάνει (?) κανείς στην τελική. Υπήρχαν πάντως και πολλοί απο εμάς που είχαμε σεληνιαστεί, κυριολεκτικά. Δυστυχώς φωτογραφίες δεν τράβηξα, διαλυμένη (απο το καλοκαίρι) μηχανή βλέπετε, μέχρι την επόμενη...




(ευτυχώς όμως, υπάρχουν και οι φίλοι bloggers! πολλά ευχαριστώ στην Dark Chef για αυτήν και τις υπόλοιπες φωτογραφίες! έτσι, να βλέπουμε τον Ozzaρο να γουστάρουμε)


Κλείνοντας να προσθέσω πως δεν επιθυμώ να κάνω ανάρτηση στο blog για κάθε λάιβ που πηγαίνω (όσο ωραίο και αν ήταν) γιατί θα μετατρεπόταν το blog σε "ημερολόγιο συναυλιών" ένα πράγμα, ωστόσο το συγκεκριμένο έπρεπε να γίνει. Γιατί απλά η χθεσινή βραδιά με μάγεψε και μεταφέρθηκα καμιά 20αρια χρόνια πίσω, στον χρόνο. Δεν ήταν 2010 χθες, αποκλείεται...

Cheers στα παιδιά που τράβηξαν τα κάτω βίντεο.

Forever barking at the moon...


Intro - Bark at the Moon


Mr Crowley


Into the Void

~