31 Αυγούστου 2009

They Come Out When It's Dark - Ένα Αφιέρωμα στο Gothic {Part I}

~





Αν τα sixties ήταν η εποχή του φωτός, της αμφισβήτησης και της πρότασης του καινούργιου, του εναλλακτικού, τα eighties σίγουρα υπήρξαν μια εποχή παρακμής. Οι hippies είχαν πια μετατραπεί σε yuppies, τα όνειρα της κοινωνικής αλλαγής σε φιλοδοξίες κοινωνικής ανέλιξης. Το glam είχε γίνει κιτς, η μουσική είχε ενταχτεί σε μεγάλο βαθμό στη show biz, o κινηματογράφος βάδιζε στη σκιά των εντυπωσιακών υπερπαραγωγών του Hollywοοd. Η κατάπτωση των κοινωνικών ιδανικών είχε αντικατασταθεί απο μια φυγή προς μια ατελείωτη εσωτερικότητα, η συλλογικότητα είχε παραχωρήσει τη θέση της στον ατομικισμό. Ο κόσμος αναζητά τη φυγή σε βιβλία και ταινίες απόδρασης, τις οποίες μπορεί εξάλλου να απολαύσει και απο την ησυχία του σπιτιού του, καθώς έχουμε περάσει πια στην εποχή του video.

Ας υποθέσουμε πως η κοινωνία είναι δέντρο. Στη σκιά λοιπόν αυτού του δέντρου σε περιόδους όπως αυτή φυτρώνουν παράξενα φυτά. Έχουν μεγάλα φυλλώματα και είναι γεμάτα αγκάθια. Μαύρα λουλούδια ξεπετάγονται απο δω κι απο κει, που φαίνεται να αντλούν το αναγκαίο για κείνα φως απο τη σελήνη, όχι απο τον ήλιο. Δείχνουν παράξενα και εκφοβιστικά, αλλά είναι και όμορφα ταυτόχρονα. Ο ήχος του ανέμου, όπως διαπερνά ανάμεσα τους, φαντάζει σαν στοιχειωμένο εμβατήριο. Το αργό, επαναλαμβανόμενο, υπνωτιστικό λύγισμα των φυλλωμάτων θυμίζει αράχνη που υφαίνει τον ιστό της. Τα σκουρόχρωμα άνθη που υψώνονται προς τη σελήνη μοιάζουν με δείκτες παλιού ρολογιού που δείχνει μεσάνυχτα.

Το φυτό αυτό είναι το
gothic, η κοινωνική κατάπτωση είναι ο ήλιος που έχει δύσει, η φυγή προς το αλλότριο είναι το βλέμμα στη σελήνη, οι νυχτερίδες που γυρνάνε σα φαντάσματα γύρω απο το χλωμό του φως είναι τα παιδιά του.






Τα Παιδιά της Νύχτας


Οι όχι τόσο μικροί αναγνώστες μπορεί να θυμόσαστε μια απίστευτα καλτ ταινία των eighties, που θέμα της είχε την μετακόμιση ενός νέου με την οικογένεια του σε μια νέα πόλη. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων, ο νέος προσπαθεί να εγκλιματιστεί, και στην πορεία έρχεται σε επαφή με μια συμμορία. Ανάμεσα τους γνωρίζει και μια κοπέλα που του αρέσει. Ο νέος σταδιακά γίνεται μέλος της συμμορίας, στην πορεία όμως διαπιστώνει πως τα πράγματα δεν ήταν όπως φαίνονταν. Η συμμορία στην ουσία δεν είναι παρά βαμπίρ, πλάσματα της νύχτας που τρέφονται με αίμα, νεαροί βρυκόλακες.







Η ταινία φυσικά δεν είναι άλλη απο το "The Lost Boys", και όσοι την είχατε δει πολύ μικροί όπως εγώ καταλαβαίνετε. Πιστεύω αντικατοπτρίζει πλήρως το αίσθημα της εποχής, και ας ήταν μια ταινία τρόμου και φαντασίας στην ουσία. Ένας απο τους λόγους φυσικά που μου είχε μείνει η ταινία αυτή (πέραν των τρομακτικών για την ηλικία που ήμουν σκηνών των παιδιών-βρυκολάκων) ήταν και το soundtrack, στο οποίο ξεχώριζε η διασκευή στο "People Are Strange" απο τους Echo and the Bunnymen. Υπήρξε στην ουσία η πρώτη μου επαφή με τραγούδι των Doors (το "Αποκάλυψη Τώρα" θα ακολουθούσε). Και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, μια που ο Jim Morrison υπήρξε ένας απο τους προπάτορες του goth κινήματος των eighties. Αλλά αυτά θα τα συζητήσουμε στη συνέχεια. :)

Πάμε λοιπόν σε ένα μικρό ταξίδι στον χρόνο. Θα συναντήσουμε βάρβαρους λαούς και σκοτεινούς ναούς, καθώς και τις ρίζες του gothic.






The roots of all darkness



Ο όρος "γοτθικός" στην ουσία είχε αρνητικά νοήματα ήδη απο την πρώτη του εμφάνιση. Όπως είναι γνωστό οι original Γότθοι υπήρξαν τα γερμανικά εκείνα φύλα που κατέκλυσαν τον ευρωπαικό χώρο στα ύστερα χρόνια της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας. Την εποχή της παρακμής. Ο πολιτισμός των Ρωμαίων δεν ήταν αρκετός για να συγκρατήσει τους ασυγκράτητους εκείνους "βάρβαρους", οι οποίοι συνέτειναν τελικά στην οριστική του διάλυση. Οι λαοί αυτοί στην πορεία εγκαταστάθηκαν σε μόνιμα μέρη, εκχριστιανίστηκαν, εντάχτηκαν στα υπάρχοντα αυτοκρατορικά πλαίσια ή δημιούργησαν νέα δικά τους και συνιστούν τους προγόνους πολλών απο τους σύγχρονους Ευρωπαίους.
Βρίσκετε λοιπόν εσείς κάποια ομοιότητα ανάμεσα στον Αλάριχο, αρχηγό των Βησιγότθων, και στον προσφιλή γότθο της εικόνας δεξιά? Ο οποίος φυσικά δεν είναι άλλος απο τον Sean Brennan των London After Midnight. :)
















Σίγουρα πάντως θα ρέει ακόμα στους βορειοευρωπαίους απόγονους των γερμανικών φύλων λίγο αίμα των βησιγότθων και των οστρογότθων. Κάποιο γονίδιο του Θεοδώριχου έστω βρε παιδί μου, του Οστρογότθου. Δεν εξηγείται αλλιώς η τόση ανάπτυξη που γνωρίζει διαχρονικά το gothic εκεί. Και μην ακούσω τίποτα για τον "καιρό" ε, πως τάχα αυτός είναι που επηρεάζει τη διάθεση και τα λοιπά. Γιατί αν ήταν έτσι δε θα γνώριζε τόση ανάπτυξη στην Ελλάδα (με το ωραίο της μεσογειακό κλίμα) οτιδήποτε μίζερο και σκατόψυχο στη μουσική, είτε μιλάμε για "ροκ", είτε για "λαικό", είτε για "έντεχνο". Οι Έλληνες κολλάνε στη μιζέρια σα τη μύγα στη λάμπα. Ίσως βέβαια ρέει και στις δικές μας φλέβες λίγο αίμα γότθων - είχαν γίνει εξάλλου πολλές προσμίξεις εκείνη την εποχή. Επειδή όμως βγαίνουμε εκτός θέματος και χάνουμε τη σοβαρότητα μας (και φυσικά το goth αυτό καθεαυτό δεν έχει σχέση με μιζέριες), ας κλείσουμε εδώ αυτήν τη μικρή παρένθεση. :P

Με τους Γότθους (και τα υπόλοιπα γερμανικά φύλα) αναβίωσε η παλιός διαχωρισμος ανάμεσα στους "πολιτισμένους" και τους "βάρβαρους". Απο τη μία οι κατακτήσεις του πολιτισμού, ο ορθός λόγος, η τάξη, η ασφάλεια. Και απο την άλλη εκείνο που σαν κύμα ορμητικό πάει να διαλύσει σαν πύργους στην άμμο ό,τι έγινε μέσα σε διάστημα αιώνων - και ο τρόμος μήπως φανερωθεί πως οι κατακτήσεις του πολιτισμού υπήρξαν
όντως κάστρα στην άμμο, και τίποτα περισσότερο. Για τους Ρωμαίους οι Γότθοι συμβόλιζαν το αντίστοιχο του σκοτεινού υποσυνείδητου ενός ευηπόληπτου και "καθωσπρέπει" ανθρώπου: την επικράτηση του πάθους πάνω στη λογική, την κυριαρχία των τυφλών ενστίκτων, τη μετατροπή του ανθρώπου σε ζώο. Συμβόλιζαν ό,τι ήθελαν οι ίδιοι να αρνηθούν μέσα τους. Την παρακμή τους, τη διαφθορά τους, το γεγονός πως τα θεμέλια εκείνου του κάστρου ήταν πια σαθρά. Η Ρωμαική Αυτοκατορία έπεσε όχι μόνο εκ των έξω, αλλά και απο το εσωτερικό της, απο την ίδια της την παρακμή. Ό,τι ανεβαίνει πρέπει κάποια στιγμή να κατέβει.

Το τραύμα όμως παρέμεινε και μαζί με αυτό ο διαχωρισμός σε βάρβαρους και πολιτισμένους. Ολόκληρη η περίοδος χιλίων περίπου χρόνων ανάμεσα στην πρώιμη φεουδαρχία και τις τελευταίες Σταυροφορίες ονομάστηκε εκ των υστέρων "Μεσαίωνας", ή "Σκοτεινά Χρόνια", θέλοντας έτσι να τα διαχωρίσουν απο την μετέπειτα περίοδο της Αναγέννησης, όταν επαναβίωσε ο αρχαίος πολιτισμός και τα ιδανικά του. Αντίστοιχα, αποκάλεσαν "γοτθική" την τέχνη του ύστερου Μεσαίωνα, υψώνοντας έτσι διαχωριστικό φράγμα ανάμεσα σε αυτήν και την τέχνη της εποχής τους. Ο όρος "γοτθικός" είχε αρνητική σημασία και ταυτιζόταν με το βάρβαρο, σε αντίθεση με την "ευγενή" τέχνη της Αναγέννησης.




Γοτθική Τέχνη του Μεσαίωνα - Μεγαλείο και Συμβολισμοί







Κρίνοντας φυσικά πέρα απο ορολογίες και νοηματοδοτήσεις τα έργα της γοτθικής τέχνης του Μεσαίωνα, δε μπορούμε παρά να μιλάμε για αριστουργήματα. Στο κέντρο όλων φυσικά βρίσκονται οι μεγαλοπρεπείς καθεδρικοί ναοί, το απαύγμασμα της γοτθικής τέχνης, που εξάπτουν όσο τίποτα άλλο τη φαντασία. Δε θα σταθώ στην ιδιαιτερότητα της αρχιτεκτονικής τους, στις χαρακτηριστικές οξυκόρυφες αψίδες, τις διακλαδωτές δικτυώσεις, τα βιτρό. Το κάτω βίντεο το τράβηξα πέρισυ, ενώ είχα επισκεφτεί την περίφημη Notre Dame στο Παρίσι. Θέλω απλά να τονίσω το συναίσθημα που σου δημιουργείται όταν μπαίνεις σε έναν τέτοιο ναό, όταν αντικρίζεις τους πελώριους πυλώνες που φτάνουν ως την κορυφή, λες και αγγίζουν τον ουρανό, ενώ παράλληλα αντηχεί το εκκλησιαστικό όργανο και οι ψαλμωδίες, που περιλούζουν τον χώρο σαν μουσική αγγέλων.







Μπορούμε να φανταστούμε τι σημασία αποκτούσαν τα θεόρατα αυτά κτίρια για τους απλούς ανθρώπους της εποχής. Η ζωή τους ήταν χωρισμένη ανάμεσα στην τοπική Εκκλησία απο τη μία, και τα χωράφια απο την άλλη, εν μέσω πολέμων, κακουχιών και επιδρομών. Οι καθεδρικοί ναοί υπήρξαν κάτι πρωτόγνωρο για κείνους, ήταν η ζωντανή απόδειξη του μεγαλείου του Θεού και της θεόπνευστης τάξης. Σε μια θεοκεντρική εποχή, όπου ο άνθρωπος βρισκόταν στο Κέντρο του κόσμου και ο Θεός ο εγγυητής της αιώνιας Τάξης και Αρμονίας του, οι ναοί αυτοί φάνταζαν σαν Γέφυρες προς τον Ουρανό.

Ακόμα μεγαλύτερη είναι η αίσθηση σίγουρα όταν κανείς επισκέπτεται έναν καθεδρικό ναό τη νύχτα. Έναν ναό στον οποίο η λειτουργία θα έχει απο ώρα τελειώσει, τα κεριά θα έχουν σβήσει, και το μόνο φως είναι εκείνο της σελήνης, όπως εκείνο θα εισρέει απο τα στενά παράθυρα και απο τα πολύχρωμα βιτρό, γεμίζοντας τον χώρο με σκιές. Πολύ θα ήθελα να περάσω ένα βράδυ σε έναν τέτοιο ναό. Να γυρίσω τους διαδρόμους και να ανέβω τις στενές του σκάλες ως το καμπαναριό, απ' όπου και θα ατενίζω τη θέα απο ψηλά.







Χαρακτηριστικά φυσικά των καθεδρικών ναών είναι και τα
τέρατα, που κρέμονται σα νυχτερίδες απο τις προεξοχές του, ή ξεπετάγονται σαν φίδια πίσω απο τα γλυπτά των αγίων. Ο Άγιος Αυγουστίνος υποστήριζε πως δεν υπάρχει Κακό στον κόσμο. Τα πάντα είναι μέρος του έργου του Κυρίου, τα πάντα υπάρχουν για να αναδείξουν το μεγαλείο του δημιουργήματος Του. Ακόμα και το τερατώδες, το δαιμονικό, το αποκρουστικό, είναι αναγκαίο στον κόσμο, καθώς πλάι του ακτινοβολεί ακόμα πιο έντονα το όμορφο και το αγαθό. Το Άσχημο υπάρχει για να αναδεικνύει το Όμορφο, δρα συμπληρωματικά σ' αυτό, σαν τις σκιές οι οποίες προσδίδουν υφή και βάθος σε μια επιφάνεια. Γι' αυτό λοιπόν οι καθεδρικοί ναοί βρίθουν απο πλήθος τεράτων, που παρελαύνουν κι αυτά στον ίδιο Αιώνιο Χορό, όπως τα μαύρα πιόνια στην σκακιέρα.













Ο Μεσαίωνας έβλεπε τα πάντα μέσα απο συμβολισμούς. Η ζωή ήταν πολύ σύντομη εξάλλου για εναλλακτικές ερμηνείες. Τα πολύχρωμα γοτθικά βιτρό είχαν τους δικούς τους συμβολισμούς, ενταγμένους στην κοσμοθεωρία της σύνδεσης του Ουράνιο με το Επίγειο. Τα έντονα χρώματα (έντονο κόκκινο, έντονο μπλε, κλπ) θεωρείτο πως ήταν ανώτερα, γι' αυτό και στην τέχνη της εποχής χρησιμοποιούνται αυτούσια, χωρίς προσμίξεις, ενώ το φως φαίνεται λες και πηγάζει απο μέσα τους.

Η λαμπρότητα του φωτός, όπως εκείνη διαχέεται μέσα απο τα βιτρό, ή τα στολίδια της εποχής, και φιλτράρεται απο τα χρώματα τους, ταυτιζόταν με το Υψηλό και το Ανώτερο, με την αληθινή Ομορφιά. Δεν είναι τυχαίο οτι οι άρχοντες της εποχής ντύνονταν σε λαμπρές, πολύχρωμες ενδυμασίες, ενώ η μάζα των αγροτών περιοριζόταν σε ξεθωριασμένα και μουντά χρώματα.








Χαρακτηριστικά της γοτθικής τέχνης υπήρξαν εξάλλου και τα χειρόγραφα, που αναπτύχθηκαν κυρίως στην Γαλλία. Περίτεχνα, διακοσμημένα με τα χαρακτηριστικά τους γράμματα και πολύχρωμες εικόνες, συχνά αφηγούνταν κάποια ιστορία. Όπως αντιπροσωπευτική είναι και η ζωγραφική της περιόδου (πριν την Αναγέννηση) που ονομάστηκε διεθνής γοτθικός ρυθμός. Τα θρησκευτικά θέματα μερικές φορές εναλλάσσονται με κοσμικά, όπως η καθημερινότητα των αρχόντων και των χωριάτων. Πίσω όμως απο αυτή την φαινομενική καθημερινή σκηνή, η τέχνη βρίθει πάλι απο συμβολισμούς. Παρουσιάζεται συνεχώς η αέναη σύνδεση της επίγειας σφαίρας με την ουράνια, σαν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Στο τέλος, τα πάντα αποτελούσαν μια αλληγορία.











Απο την Κόλαση του Δάντη στην Αποκάλυψη του Μπος












Στα χρόνια του Μεσαίωνα γράφτηκε επίσης ένα απο τα έργα που άσκησαν τη δική τους διαχρονική επιρροή στο ασυνείδητο και τη φαντασία των μεταγενέστερων.



Μες στα μισά του δρόμου της ζωής
Σε δάσος βρέθηκα σκοτεινιασμένο...

Κάπως έτσι ξεκινάει η "Θεία Κωμωδία" του Δάντη, ένα απο τα λογοτεχνικά κειμήλια όλων των εποχών. Το "Καθαρτήριο" και ο "Παράδεισος" αντίστοιχα περιγράφουν πλήρως το αίσθημα του δέους και της λαμπρότητας του Φωτός, όπως περιγράψαμε πάνω. Ωστόσο το πρώτο μέρος της τριλογίας, η "Κόλαση" ήταν εκείνο που άφησε ίσως εντονότερα τα σημάδια του στο ανθρώπινο υποσυνείδητο και έξαψε όσο ελάχιστα την ποιητική φαντασία, και αιώνες μετά. Τα Θανάσιμα Αμαρτήματα, τα βασανιστήρια, οι Κύκλοι της Κολάσεως, με τον Σατανά τον ίδιο να βρίσκεται στο κέντρο της, καταπίνοντας μέσα στο βάραθρο του στόματος του τους αμαρτωλούς. Τα έργα πάνω είναι του Gustave Dore και κάτω του Fra Angelico.






Σκοτεινή, πρώιμα σουρεαλιστική, συμβολική, αποκαλυπτική, νοσηρή, και πάνω απ' όλα
γοτθική είναι και η αίσθηση που μεταδίδεται απο τα έργα του Ιερώνυμου Μπος, ο οποίος αν και έδρασε στα χρόνια της Αναγέννησης, φαντάζει πέρα απο την εποχή του, όσο λίγοι. Υπάρχει αυτή η ίδια σκοτεινή αίσθηση που συναντούμε στα γοτθικά έργα τέχνης του Μεσαίωνα, της αισθητικής των οποίων ίσως αποτέλεσε και το αποκορύφωμα. Συναντούμε και εδώ τις άγιες, μακάριες, αγγελικές μορφές, όπως και το πλήθος των τεράτων που διακοσμούσαν τους γοτθικούς ναούς και τα μεσαιωνικά χειρόγραφα. Εδώ όμως η θρησκευτική εμμονή είναι ακόμα πιο ένονη, το δαιμονικό στοιχείο έχει γίνει ακόμα πιο εφιαλτικό, φαντάζει λες και είναι βγαλμένο απο τα πιο τρελά όνειρα.





Απελευθέρωση ή Βαρύτερα Δεσμά?


Σταδιακά το βαρύ, σκοτεινό πέπλο του Μεσαίωνα υποχώρησε, και τη θέση του πήρε το ανάλαφρο δροσερό πέπλο της Αναγέννησης. Ο θεοκεντρισμός έδωσε τη θέση του στον ανθρωποκεντρισμό, ενώ η φύση επανήλθε θριαμβευτικά στο προσκήνιο. Αναβίωσαν οι παγανιστικές ενασχολήσεις και η φιλοσοφία των αλχημιστών
τόνιζε την ενότητα ανθρώπου-φύσης-θεού με τον κόσμο, ο οποίος συνιστά έναν ζωντανό οργανισμό, γραμμένος σε μια μυστική γλώσσα που μπορούμε ωστόσο να ανακαλύψουμε. Την ίδια όμως εποχή δυνάμωνε όλο και περισσότερο η Ιερή Εξέταση και ο θρησκευτικός φανατισμός (ειδικά μετά την εμφάνιση του προτεσταντισμού).


Χαρακτηριστικό ήταν το κυνήγι των μαγισσών, που έφτασε στο απόγειο του μεταξύ 16ου και 18ου αιώνα στις προτεσταντικές χώρες. Ήδη απο τον Μεσαίωνα γινόταν λόγος για τις σκοτεινές τελετές των γυναικών που θεωρείτο πως εξασκούσαν μαγγανείες, ή για το περίφημο Sabbath, τη μάζωξη στην οποία λεγόταν πως οι μάγισσες επιδίδονταν σε μαύρες πρακτικές και αχαλίνωτα όργια με τον Διάβολο.

Με το κυνήγι των μαγισσών η κοινωνία της εποχής φανέρωνε τον βαθύ της φόβο απέναντι στο διαφορετικό και το ξένο, κατά κύριο λόγο εξαιτίας της ανατρεπτικής δύναμης που έφερνε αυτό μαζί του. Κάτι αντίστοιχο με λίγα λόγια με τον φόβο των Ρωμαίων απέναντι στους Γότθους επιδρομείς. Η μάγισσα συμβόλιζε την απελευθερωμένη γυναίκα, καθώς και τον αμφισβητία της κυρίαρχης (θρησκευτικής και κοινωνικής) τάξης πραγμάτων. Συχνά δεν ήταν παρά αποδιοπομπαίος τράγος, όπως τόσο συχνά συμβαίνει με τους ανθρώπους που αναζητούν τις ρίζες των προβλημάτων τους σε οτιδήποτε φαντάζει ξένο και αλλότριο. Το δε σκουπόξυλο που καβαλούσε δεν ήταν παρά ένα φαλλικό σύμβολο. Συχνά οι πραγματικές μάγισσες δεν ήταν παρά ακίνδυνες γριούλες που θεωρούσαν πως ασκούσαν μαγεία, ή γυναίκες που είχαν τολμήσει να πάνε κόντρα σε κάποιο καθεστημένο. Το έργο πάνω είναι του Goya.

Αλλά η κοινωνία δεν ήταν ανεκτική με οτιδήποτε πήγαινε κόντρα στο κοινωνικό (και υπερουράνιο) στερέωμα που με τόσο κόπο είχε κατασκευάσει μέσα στους αιώνες. Ο φιλόσοφος Giordano Bruno είχε καταδικαστεί σε θάνατο στην πυρά επειδή υποστήριξε πως ο ήλιος είναι ένας απο τους άπειρους που υπάρχουν στο σύμπαν. Ο κίνδυνος να πάθει το ίδιο ο Γαλιλαίος, λόγω της υποστήριξης του ηλιοκεντρικού συστήματος, είναι γνωστός. Σε γενικές γραμμές η περίοδος αυτή σχετίζεται με το θέμα μας όχι για λόγους καλλιτεχνικούς, αλλά για λόγους ιδεολογικούς. Το σύγχρονο gothic κίνημα πέρα απο μια βαθειά αντιπάθεια απέναντι στον χριστιανισμό, χαρακτηρίζεται συχνά και απο ένα έντονο ενδιαφέρον απέναντι στις παγανιστικές αντιλήψεις, τη μυθολογία και τους θρύλους του folklore, όπως εκείνοι μάλιστα θα αναβίωναν τον 19ο αιώνα, και στους οποίους θα επανέλθουμε.







Δύο σημαντικές φιγούρες στο θέατρο του μεσονυκτίου



Πριν όμως διασχίσουμε τους αιώνες και φτάσουμε στην εποχή της αναβίωσης του gothic, τον 19ο αιώνα, χρειάζεται να κάνουμε μια τελευταία στάση σε δύο μορφές που σημάδεψαν με τη σειρά τους το ανθρώπινο υποσυνείδητο. Ο πρώτος δεν είναι άλλος απο τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, ένας απο τους σημαντικότερους και επιδραστικότερους ποιητές και θεατρικούς συγγραφείς όλων των εποχών. Τα έργα του χαρακτηρίζονται απο εκείνο το ίδιο σκοτεινό αίσθημα που συναντάει κανείς στα κείμενα των ρομαντικών του 19ου αιώνα. Υπάρχει μια γοτθική μεσαιωνική ατμόσφαιρα διάχυτη στα κείμενα του, τα οποία δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως αναφέρονται σε αλλότινους καιρούς, περιγράφοντας τραγικές ιστορίες αυλικών και περιθωριακών, αγάπης και μίσους. Οι αντιθέσεις συνυπάρχουν στο έργο του, το φως μαζί με το σκοτάδι, ενώ η ομορφιά αποκτά συχνά τραγικές διαστάσεις. Να θυμήσουμε εδώ για παράδειγμα τις μάγισσες στο Macbeth, ή τη νεκρή Ophelia που πλέει πάνω στο ποτάμι... (εδώ ο πίνακας "Ophelia" του Millais)







Ο δεύτερος συγγραφέας που πρέπει να αναφέρουμε είναι ο - επίσης άγγλος - John Milton και το περίφημο ποίημα του "Paradise Lost" που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1667. Δε το έχω διαβάσει ακόμα, επομένως δε μπορώ να εκφέρω άποψη, είναι γεγονός όμως πως ανήκει στα κειμήλια της αγγλικής λογοτεχνίας. Ποτέ άλλοτε ο Διάβολος δεν είχε παρουσιαστεί με τον τρόπο που τον παρουσίαζε ο Μίλτον. Όχι ως ένα φριχτό και απαίσιο τέρας, που η ασχήμια του έρχεται σε αντίθεση με τα όμορφα πλάσματα του Θεού, αλλά ως ένας νάρκισσος έκπτωτος άγγελος που βάζει σε πειρασμό τους πρωτόπλαστους... Ο πίνακας κάτω ανήκει στον Willam Blake.








Ακολουθεί το δεύτερο μέρος του αφιερώματος, με την εξέλιξη και εδραίωση της σύγχρονης γοτθικής τέχνης, όπως διαμορφώθηκε μέσα απο τον ρομαντισμό και τα τέλη του 19ου αιώνα, ως τον 20ο αιώνα. Στο τρίτο μέρος και τέταρτο (πρόσθετο: και πέμπτο και βάλε) θα ακολουθήσει η περιγραφή του gothic ως μουσικού πλέον κινήματος, που ξεπήδησε στα τέλη της δεκαετίας του 70, με πάρα πολλή μουσική. Βέβαια θα πάρει λίγο καιρό, όπως είπα, μέχρι να ολοκληρωθεί το εγχείρημα. Stay tuned! :)






~

8 σχόλια:

  1. Mou fenetai oti tha arxiso na akouo gothik
    perimeno me anipomonisia ta epomena keimena
    polu kalh prospatheia!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ακούς Διάφανα Κρίνα. Πόσο νομίζεις οτι απέχουν? :)

    Thanx, απο βδομάδα και η συνέχεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπράβο, μπράβο!
    Πολύ εμπεριστατωμένο :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι λίγο χρονοβόρο, αλλά πιστεύω αξίζει τον κόπο. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. πολυ καλο το αρθρο,συγχαρητήρια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Παρα πολυ καλο!Εκανες πολυ καλη δουλεια!!!!
    Παω να διαβασω και τα αλλα σου κειμενα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σ'ευχαριστώ πολύ πριγκίπισσα! ~ Κουνελίσια υπόκλιση ~

    ΑπάντησηΔιαγραφή