Αντρέι Ταρκόφσκι: Μονόλογος ενός τρελού στο πλήθος...

«Ποιος πρόγονος μιλάει μέσα μου; Δεν μπορώ να ζω ταυτόχρονα στο νου και στο σώμα μου… Γι’ αυτόν τον λόγο δεν μπορώ να είμαι ένα πρόσωπο μόνο. Είμαι ικανός να αισθάνομαι αναρίθμητα πράγματα ταυτόχρονα…

Δεν έμειναν πια μεγάλοι δάσκαλοι… αυτό είναι το κακό της εποχής μας... Το μονοπάτι της καρδιάς είναι σκεπασμένο με σκιές.

Χρειάζεται ν’ ακούσουμε τις φωνές εκείνες που μοιάζουν άχρηστες. Σε μυαλά γεμάτα μακριές αποχετεύσεις, τοίχους σχολείων, άσφαλτο και έντυπα επιδόματος ανεργίας... χρειάζεται να εισχωρήσει το ζουζούνισμα των εντόμων.

Να γεμίσουμε τα μάτια μας και τ’ αυτιά μας με πράγματα που συνιστούν την απαρχή ενός μεγάλου ονείρου…! Να φωνάξει ξανά κάποιος πως θα χτίσουμε τις πυραμίδες…! Και όχι... δεν έχει σημασία αν δεν τις χτίσουμε. Να ενισχύσουμε αυτή την επιθυμία και να μάθουμε ν’ απλώνουμε τις γωνίες της ψυχής… σαν ένα πλατύ, αέναο σεντόνι...

Αν θέλετε να προχωρήσει ο κόσμος, πρέπει να πιαστούμε από τα χέρια. Και ν' αναμίξουμε τους «υγιείς» με τους «ασθενείς». Εσείς, οι υγιείς! Τι σημαίνει λοιπόν η υγεία σας; Τα μάτια της ανθρωπότητας κοιτάζουν το βάραθρο μέσα στο οποίο πέφτουμε…! Η ελευθερία σας είναι άχρηστη αν δεν έχετε το θάρρος να μας κοιτάξετε στα μάτια… να φάτε, να πιείτε… και να κοιμηθείτε μαζί μας!

Όλοι εσείς οι «υγιείς»… οδηγήσατε τον κόσμο στο χείλος της καταστροφής!

Άνθρωπε… άκου. Μέσα σου νερό… φωτιά… και μετά, στάχτες!

Και τα κόκαλα στις στάχτες.

Τα κόκαλα... και οι στάχτες!

…

Που βρίσκομαι όταν δεν είμαι ούτε στην πραγματικότητα, ούτε στη φαντασία μου; Κάνω μια νέα συμφωνία με τον κόσμο. Πρέπει να έχει ήλιο τη νύχτα… και χιόνι τον Αύγουστο.

Τα μεγάλα πράγματα τελειώνουν… τα μικρά αντέχουν.

Η κοινωνία πρέπει να ενωθεί και πάλι… όχι να αποδιαρθρώνεται! Εσείς... να κοιτάξετε τη φύση… και να δείτε πως η ζωή είναι απλή! Να επιστρέψουμε εκεί που βρισκόμασταν… σ’ εκείνο το σημείο που ακολουθήσαμε τον λάθος δρόμο.

Να επιστρέψουμε πίσω στις θεμελιώδεις αρχές της ζωής… χωρίς να βρωμίζουμε το νερό!

Τι κόσμος είναι αυτός, αν ένας τρελός σας λέει ότι πρέπει να ντρέπεστε;…

Και τώρα… μουσική.»

........................

Μονόλογος του Ντομένικο, από την ταινία «Νοσταλγία» του Αντρέι Ταρκόφσκι [Андре́й Тарко́вский / Andrei Tarkovsky, “Nostalghia”]. Έτος παραγωγής, 1983.