Η Ομπρέλα και η Συνήθεια

Απ' το ημερολόγιο του κούνελου, Τετάρτη κάπου στο πρώτο δεκαήμερο του Απρίλη. Λίγες μέρες πριν το Πάσχα.

Ήταν ένα συννεφιασμένο πρωινό που μόνο άνοιξη δε θύμιζε. Είχα ξεμυτίσει απ' τη φωλιά μου και γύριζα εδώ κι εκεί, όταν παρατήρησα μια γυναίκα που περπατούσε κρατώντας ανοιγμένη πάνω απ' το κεφάλι της μια ομπρέλα. Όλα καλά ως εδώ, θα πει κάποιος. Το περίεργο της ιστορίας είναι όμως πως... δεν έβρεχε. Καθόλου. Εδώ και ώρα.

Η γυναίκα όμως δεν έδειχνε την οποιαδήποτε διάθεση να κλείσει την ομπρέλα. Με είδε να περνώ μπροστά της (χωρίς να κρατώ ομπρέλα ο ίδιος), ενδεχομένως να παρατήρησε πως γύρω της η βροχή είχε κοπάσει εδώ και μισή ώρα τουλάχιστον. Τα πεζοδρόμια ήταν στεγνά, ούτε ψιχάλα στον ουρανό - μα εκείνη κρατούσε σταθερά την ομπρέλα ανοιχτή. Και συνέχισε έτσι τον δρόμο της.

Ποιος ξέρει - ίσως φοβόταν μήπως της πέσει καμιά σταγόνα που ξέμεινε πάνω σε κανένα δέντρο.

***

Μεγάλη η δύναμη της συνήθειας τελικά - μεταξύ μας, αρκετοί το έχουμε πάθει αυτό. Σου έχει μείνει ανοιχτή η ομπρέλα στο χέρι, περπατάς, απορροφημένος στη σκέψη σου, που να καταλάβεις πως γύρω σου δε βρέχει. Αλλά με αφορμή εκείνο το περιστατικό με την ομπρέλα, ας πούμε δυο λόγια περί συνήθειας.

Η Συνήθεια είναι η δίδυμη αδερφή της Επανάληψης. Η μαμά τους λέγεται Σταθερότητα και η γιαγιά τους Ασφάλεια. Είναι μια αξιότιμη οικογένεια παλαιών αρχών.

Όλοι έχουμε τις μικρότερες ή μεγαλύτερες συνήθειές μας. Βασικό χαρακτηριστικό τους είναι η σταδιακή ενσωμάτωσή τους στην καθημερινότητά μας. Μας παρέχουν μια αίσθηση συνέχειας, συνοχής, ηρεμίας, σιγουριάς. Σταδιακά κάποιες απ' τις συνήθειές αυτές γίνονται αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς μας.

Επαναλαμβάνουμε κάτι όταν το αγαπούμε. Και η επανάληψη συνδέεται με κάποια αίσθηση ψυχολογικής ασφάλειας. Κανένας δεν θα άντεχε να ζει κάθε μέρα ξεχωριστά απ' την προηγούμενη, χωρίς ένα ορισμένο άτυπο "πρόγραμμα", κάποιες σταθερές που επαναλαμβάνονται σε τακτική βάση. Η συνήθεια είναι απαραίτητη για την ψυχική μας ισορροπία.

***

Η Συνήθεια όμως έχει και μια στριμμένη δίδυμη αδερφή. Ονομάζεται Ρουτίνα. Η Ρουτίνα έχει κακές παρέες. Μεταξύ των φίλων της (μια κακόφημη συμμορία που κανείς δεν κάνει κέφι, μα έχουν άφθονες διασυνδέσεις), είναι η Σκουριά, η Μούχλα, η Ανία και η Παθητικότητα.

Και για δες - καθώς η Συνήθεια είναι δίδυμη με τη Ρουτίνα, μερικές φορές κοροϊδεύουν τον κόσμο που επιλέγει να τις φλερτάρει (είναι ελκυστικά κορίτσια, αμφότερα). Δίνεις ραντεβού με τη Συνήθεια, μα καταλήγεις να βγαίνεις με τη Ρουτίνα. Και άντε να βρεις τη διαφορά, έτσι όπως έχεις κολλήσει με την πάρτη της.

Πόσοι άραγε σήμερα διατηρούμε σχέσεις με τη μία και πόσοι με την άλλη; Και αν έχουμε εντάξει τη Ρουτίνα στη ζωή μας, πόσο εύκολο μας είναι να την αποτινάξουμε; Η Ρουτίνα και το κύκλωμά της δρουν υπογείως και εξαπλώνονται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας – σκοπός της είναι να διατηρήσουν πάση θυσία την υπάρχουσα κοινωνική συνοχή, σκορπώντας υπνόσκονη στα μάτια σου. Η ενεργητική στάση και η αλλαγή συχνά είναι επίφοβη και ανησυχητική – μα αν βαριέσαι, ένα είναι βέβαιο: δεν ανησυχείς. Απλά κοιμάσαι και σκουριάζεις.

Συνέχισε λοιπόν να βαδίζεις με την ομπρέλα ανοιχτή και τα μάτια σου κλειστά. Ποιος ξέρει. Μπορεί να βρέξει πάλι.

***

…Κάπως έτσι λοιπόν είπα να ξεπροβάλλω πάλι απ’ τη φωλιά μου και να μπαρκάρω με το πειρατικό μου στα γνώριμα λημέρια του διαδικτύου. Η Κουνελοχώρα άνοιξε ξανά τις πόρτες στο λαγούμι της. Τον επόμενο καιρό θα μιλήσουμε για λογοτεχνία, θα προσθέσουμε ορισμένες δόσεις ιστορίας της τέχνης, μια τζούρα κινηματογράφου και κάποιες νότες μουσικής εδώ κι εκεί.

Εμπρός για νέες θάλασσες λοιπόν!