Κάτι απ'τα Παλιά...

~




Ξύπνησες
Στεφανωμένη, χρυσοπλουμισμένη, η ανάσα σου σα φύσημα
Ροδόχρωμης αυγής
Και η άνοιξη έπαιζε ζωηρά μαζί σου, σα μάνα με κόρη
Υγροί λαβύρινθοι
αντιφέγγιζαν τη λάμψη των ματιών σου
στον βυθό τους καταπνίγονταν χειμώνες δίχως τέλος
Άναρχες ηλιαχτίδες σπινθίριζαν
Στα φλεγόμενα μαλλιά σου
Και το βάδισμα σου, όμοιο μ' εσπερινό αγέρι,
χάιδευε τα πανιά θαλασσοπόρων
Ενώ τα καράβια τους ανακλούσαν το φως που ξεχύνεται από το
Φιλντισένιο σου κορμί

Όμως εγώ δεν ήμουν εκεί
Παρά περιπλανιόμουν σε ξεχασμένες πολιτείες
Μοσχομυρισμένες από φτηνά μπαχαρικά
Πολύχρωμα υφάσματα
Και υποσχέσεις αλλοτινών καιρών
Και η φωνή σου δεν ήταν παρά ένα χάδι της ερήμου
Ο ήχος του κύματος στην ακροθαλασσιά
Και το φεγγοβόλημα του έναστρου ουρανού

Να ήμουν νότες από μουσική
Να γινόμουν τραγούδι
Τραγούδι που θα πέταγε
Τραγούδι που θα έφτανε σε σένα
Και να μην είχα λαλιά, ούτε μορφή
Παρά ένα με τον αέρα να γινόμουν
Σαν αυτόν που κυματίζει στα μαλλιά σου

Τότε δε θα φοβόσουν τη σιωπή μου
Τότε δε θα φοβόμουν τη σιωπή σου

Και όσο η μέρα δίνει τη θέση της στη νύχτα
Όσο ο τροχός αιώνια γυρίζει
Το σεληνόφως θα φωτίζει τον χορό σου
Τα κεριά θα αστράφτουν σπαρμένα σε κρυμμένες παραλίες
Τα νυχτολούλουδα θα φέγγουν σαν περασμένα καλοκαίρια
Όμοια με βάρκες σε θάλασσες αναμνήσεων θ' αρμενίζουν
Και πάντα πίσω θα γυρίζουν

Στη μία εκείνη στιγμή
Τότε που η αιωνιότητα σταμάτησε μπροστά σου
Τότε που ο χρόνος περίμενε τον ήχο της φωνής σου
Για να συνεχίσει να κυλάει

Να έκλεινα τη μία εκείνη στιγμή
Να φύλαγα τη μυρωδιά της άνοιξης
Σε ένα πολύχρωμο γυάλινο δοχείο
Και μ' ένα καπάκι σφιχτά να το κλείδωνα
Πολύτιμη ανάμνηση, χρόνων περασμένων,
Να σε ζούσα πάλι

Τώρα όμως, η φωνή σου χάνεται στη βοή του πλήθους
Και η ματιά σου πνίγεται
μέσα στην πόλη που σκοτώνει
Δε σ' αναγνωρίζω, παρά σε γυαλιστερά εξώφυλλα
Και στις φαντασίες μιας νεαρής ψυχής
Με φτερά από κερί και προορισμό κάποιον ήλιο μακρινό
Ο ανοιξιάτικος χορός αντηχεί ήδη μακρινός
Ίσως ποτέ να μην υπήρξε
Ίσως ποτέ να μην υπάρξει
Όπως δεν υπήρξες και συ
Όπως ποτέ δεν υπήρξες

Δεν ήσουν παρά νότες
Δεν ήσουν παρά ένα ανοιξιάτικο τραγούδι
Εκείνο που κάνει τα λουλούδια να ανθίζουν
Και τα χρώματα να φουντώνουν μες στις χειμωνιάτικες καρδιές
Μια καρδιά σαν τη δική μου






ΥΓ - Είναι αλήθεια οτι μερικές φορές ανατρέχουμε στα περασμένα. Τα πάνω τα έγραψα κάπου τρία χρόνια πριν. Δεν είναι καινούργια. Ήθελα ωστόσο να τα έχω και στο blog μου.

Είναι σα να κοιτάζεις παλιές φωτογραφίες. Ή, πιο σωστά, να ακούς ένα τραγούδι, να διαβάζεις ένα μυθιστόρημα, να βλέπεις μια ταινία, και να σου γεννιώνται συναισθήματα που έχεις ξανανιώσει, σκέψεις που έχεις σκεφτεί ξανά, η αίσθηση κάτι γνώριμου, σαν φίλου απ'τα παλιά.

Ενας φίλος απ'τα παλιά είναι λοιπόν αυτοί οι στίχοι για μένα. Και όταν ένα παιδί με είχε ρωτήσει "απευθύνεσαι σε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο?", του είχα πει "ναι και όχι". Οι στίχοι και τα πρόσωπα ίσως και να είναι φανταστικοί. Εκείνο που τους γέννησε όμως είναι πραγματικό. Το αίσθημα είναι πάντα πραγματικό.






~