Υπάρχουν κάποιες μέρες που δε σε θέλει. Καθόλου όμως. Και χωρίς να το έχεις επιδιώξει, χωρίς να το έχεις προκαλέσει, γίνονται πράγματα τέτοια που ρίχνουν την διάθεση σου στο ναδίρ.
Για πολλούς απο μας το αίσθημα της στενοχώριας γυρεύει κάποια διέξοδο μέσω του μοιράσματος και της επικοινωνίας. Με το να συζητάμε αυτό που μας έχει πικράνει με κάποιον δικό μας άνθρωπο, με την καλή παρέα, κάπως έτσι περνάει η ώρα πιο ανώδυνα.
Αλλά αυτές τις μέρες ειδικά, τις μέρες που δε σε θέλει ρε παιδί μου, τις μέρες στις οποίες αναφέρομαι. Τις μέρες αυτές δεν θα βρεις κάποιον να συζητήσεις αυτό που σε στεναχωρεί. Θα επιδιώξεις επαφή αλλά χωρίς αντίκρισμα. Θα μείνεις μόνος. Κι αυτό εντελώς τυχαία πάντα. Ο ένας φίλος θα απουσιάζει. Ο άλλος φίλος δε θα είναι διαθέσιμος την ώρα εκείνη. Η γκόμενα ή το φλερτ (εφόσον υπάρχουν) πέρα βρέχει. Η παρέα εκείνη που περνάς καλά μαζί της, θα έχουν εξαφανιστεί.
Γιατί βλέπετε, τις μέρες αυτές για κάποιο λόγο πρέπει πάντα να τις περνάς μονάχος. Και αυτό χρειάζεται να σου γίνει μάθημα. Γιατί ακόμα και αν βρίσκεται πάντα κάποιος εκεί για σένα, θα'ρθει μια στιγμή, μια φορά έστω, τις σπαστικές εκείνες μέρες, που δεν θα είναι εκεί αυτός ο κάποιος. Συνήθισε το λοιπόν. Μπορεί να υπάρξουν πολλές φορές σαν αυτήν. Μπορεί να συνιστούν ως την πλειοψηφία των ημερών σου.
Σκέψου πως η παρέα δεν είναι πάντα για καλύτερο. Όλο και κάποιος εξυπνάκιας μπορεί να βρεθεί και να σου πετάξει καμιά κουβέντα που θα σε στεναχωρήσει ακόμα περισσότερο. Η συναισθηματική νοημοσύνη δεν είναι κάτι δεδομένο για τους πάντες, ακόμα και αν αυτοί είναι φίλοι μας. Και αν ίσως διαπιστώσεις πως εκείνος ή εκείνη που τόσο καλά περνάτε στα όμορφα, στα άσχημα ξάφνου κάνει πέρα, μην απαιτήσεις τίποτα γιατί νόημα δε θα βγάλεις, μόνο φύγε, φύγε μακριά!
Αφέσου στη γλύκα της μοναξιάς σου, σα να καλωσορίζεις σπίτι έναν παλιό σου φίλο. Βάλε λίγη καλή μουσική. Δες μια ταινία, πιάσε ένα βιβλίο. Κάνε μια νυχτερινή βόλτα. Γράψε ένα εντελώς ανούσιο κείμενο σ'ένα blog. Πέρνα καλά, μέσα στη μαυρίλα της ημέρας, πέρνα μόνος σου καλά, όσο μπορείς. Άσε τους άλλους να στηρίζονται συνέχεια ο ένας πάνω στον άλλον, ποτισμένοι απο την ανασφάλεια τους, φοβούμενοι μήπως πέσουν. Εσύ να στηρίζεσαι σε εκείνα που ξέρεις πως δεν θα χάσεις ποτέ, σ'εκείνα που πάντα θα είναι εκεί όταν τα αναζητήσεις, και μόνο σε αυτά. Θα διαπιστώσεις τότε πως δεν είσαι μόνος, πως ποτέ δεν ήσουν.
...Κάπως έτσι θα περάσει η ώρα. Θα νυχτώσει, θα πέσεις για ύπνο. Και το επόμενο πρωί θα έχει ξημερώσει μια καινούργια μέρα.
~
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμολογουμένως κομματάρα φίλτατη σεφ! Τις καλημέρες μου. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήπάντα υπάρχει η σκέψη ότι το αύριο θα είναι καλύτερο και αυτή είναι η μόνη που θα μείνει να μετράει τις ώρες της μελαγχολίας! και ξαφνικά όντως η επόμενη μέρα είναι λαμπερή και σε ωθεί να προχωρήσεις μόνο με χαμόγελο. :) καλή μέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΑΙ.μου αρεσε και ταυτιστικα και εχεις πολυ πολυ δικιο!
ΑπάντησηΔιαγραφή...Και η καινούργια μέρα όντως ξημερώνει. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήFree spirit, Margkw, ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια σας.
Βασικά, πολύ απλά βάζεις να ακούσεις την ομώνυμη κομματάρα των Pink Floyd (One of those Days...), και ξαφνικά όλα τα υπόλοιπα παύουν να έχουν σημασία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά αφήνεσαι στη μαγεία της μουσικής...
http://www.youtube.com/watch?v=eebXq1chA7w&feature=related
Εντάξει, υπερκομματάρα απο τις λίγες. Εν τω μεταξύ λίγες μέρες μετά τον τίτλο One of These Days σκάει μύτη το νέο για το live του Waters! Τυχαίο??
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθόλου τυχαίο μπαρμπακούνελε, το διαισθάνθηκες! :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ναι. Και εγώ, όπως κι όλοι όσοι θα διάβασαν την ανάρτησή σου, ταυτιστήκαμε. Γιατί τελικά όλοι έχουμε περάσει απ'αυτό το σημείο, απ'αυτήν την κατάσταση που περιγράφεις. Και θα την ξαναπεράσουμε φαντάζομαι πολλές φορές ξανά.
Θα φέρω σαν παράδειγμα τον εαυτό μου. Έχουν υπάρξει για μένα πολλές "τέτοιες" μέρες... Και μπορεί π.χ. σήμερα να χρειάστηκα τη βοήθεια της καλύτερής μου φίλης για να σταθώ στα πόδια μου. Αλλά αυτό(το στήριγμα από κάποιον άλλον) δεν το θέλουμε πάντα, και ομολογώ ότι κάποτε "έδιωξα" την φίλη μου, και αρνήθηκα τη βοήθειά της, γιατί αυτό που χρειαζόμουν ήταν να σταθώ η ίδια στα πόδια μου, με δικές μου δυνάμεις.
:)
Ωραίο ποστ. :)
Α, Υ.Γ.: ξέχασα να σχολιάσω την απίστευτη εικόνα του μοναχικού λύκου στην αρχή του ποστ σου. η οποία είναι σκέτη λατρεία! :D
ΑπάντησηΔιαγραφή(μην ξεχνάμε την αφοσίωση στους άρχοντες με τους ανταρόλυκους)
winter is coming
Winter is coming, λέει. Χαχαχαχαχ!
ΑπάντησηΔιαγραφή