19 Μαρτίου 2010

Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, σαν τα Παλιά τα Καλοκαίρια...

~



Δέκα χρόνια είχα να σε δω, μα σε συνάντησα ξανά μια Κυριακή... Ή πιο σωστά, ένα Σαββατόβραδο. Το αυριανό. Η βραδιά που ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας θα ερμηνεύσουν ξανά μαζί μετά απο δέκα χρόνια τα τραγούδια τους, τα τραγούδια που αγαπήσαμε, τα τραγούδια που ακόμα ακούμε και πονάμε, ακόμα ακούμε και γελάμε, τα τραγούδια που γουστάρουμε.

Η μουσική του Χάρη και του Πάνου μου φέρνει στο νου εικόνες, εικόνες και μυρωδιές. Μυρωδιά απο κόκκινο κρασί, εικόνες απο νυχτερινά καλοκαίρια σε κάποια παραλία. Στιγμές ξέγνοιαστες, ζεστές, παρεϊστικες. Ήχοι απο μια φυσαρμόνικα και μια κιθάρα στο βάθος, που όλο και δυναμώνει. Και ένα παραμύθι, απο κείνα που είναι γραμμένα για ενήλικες, απο κείνα που οι ενήλικες δε μπορούν να καταλάβουν....






Αυτή η μουσική μου φέρνει στο νου ακόμα γλυκά φιλιά, θερμές αγκαλιές, υποσχέσεις παντοτινού έρωτα. Τον έρωτα της πρώτης νιότης, εκείνον που βλέπει τον κόσμο με μάτια που λαμπυρίζουν σαν αστέρια, εκείνον που είναι γεμάτος προσδοκίες και δέχεται να κάνει τις μεγαλύτερες θυσίες για το αντικείμενο της αγάπης του.





Εκείνον απο τις αιώνιες πληγές του οποίου αναβλύζει μουσική, μουσική θυμωμένη, μουσική πληγωμένη, μουσική απορημένη. Γιατί αναρωτιέται, όπως αναρωτηθήκαμε όλοι μας γιατί τις πρώτες φορές που δεχτήκαμε τις μαχαιριές του. Στο τέλος μένει μονάχα η νύχτα, η νύχτα για να μας καλύψει, να μας κρύψει απο τα μάτια του κόσμου, να μας παρηγορήσει...

Αργά όμως, την ώρα που το βαμμένο κόκκινο φεγγάρι έχει υψωθεί στον μαύρο ουρανό, σκέψεις τρελές χαίρονται να παιχνιδίζουν μες στο νου μας, να τρεμοπαίζουν σαν μακρινά αστέρια στη φαντασία μας. Σκέψεις για ένα μικρό καλοκαίρι, κρυμμένο βαθιά πίσω απο τον χειμωνιάτικο ουρανό. Μια κρυφή πυρκαγιά, σαν φλόγα που ακόμα τρεμοπαίζει, φλόγα που περιμένει πως και πως να ενωθεί με άλλες σαν αυτή, να εξαπλωθεί, να καλύψει με το άγριο κόκκινο της τον κόσμο όλο...




Ακούγοντας τα τραγούδια του Χάρη και του Πάνου, σκέφτομαι όσα έζησα, ή όσα ήθελα να ζήσω και βρίσκονται στη φαντασία μου. Σε κάποιο σημείο ο διαχωρισμός είναι δύσκολος. Υπήρξαν όντως αυτά τα καλοκαίρια, ή απλά τα φαντάζομαι? Το συναίσθημα είναι πραγματικό, ακόμα και αν η εικόνα που το συνοδεύει είναι απατηλή... "Ζήσαμε μαζί τόσα πολλά και πια δε γνωριζόμαστε.... μα ακόμα περισσότερο, αυτό που με πειράζει, είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω....".

Καταλαβαίνει τη μουσική του Χάρη και του Πάνου τόσο το ζευγάρι, που αφήνει να το ζεστάνει η φλόγα ενός "Έλα στο Ονειρο Μου", που ταξιδεύει σε εξωτικά παραμύθια με τον "Λύχνο του Αλλαδίνου", όσο και ο μοναχικός λύκος, εκείνος που επιμένει να ακολουθεί τον σχοινοβάτη πάνω στο σκοινί του, κοιτάζοντας μπροστά, ποτέ κάτω...




Γιατί σε τελική ανάλυση, η "Βραδιά στο Λούκι" παραμένει το τραγούδι με ένα απο τα διαχρονικότερα θέματα στις καθημερινότητες όλων μας: τη χυλόπιτα! "Αχ να μουνα αεράκι, καπνός απο τσιγάρο, στα στήθια της να μπαίνω, και εκείνη ας μη με θέλει". Κάποιος κόσμος ποτέ δε θα μάθει, ποτέ δε θα νιώσει μέσα του την αλήθεια αυτών των στίχων! Εκείνη η λίγο χιουμοριστική, λίγο γλυκόπικρη αίσθηση που σου αφήνει το τραγούδι, είναι η μελοποιημένη κλασική εικόνα ενός απο τους πιο παρεξηγημένους ήρωες της καθημερινότητας μας. Του Ήρωα της Χυλόπιτας. Εκείνου που δε ντρέπεται να φωνάξει με όλη του τη δύναμη: "μα πιο πολύ ζηλεύω τον ΠΟΥΣΤΗ που αγαπάει!"





Και το ποτάμι συνεχίζει να παλεύει, μες στη θάλασσα να μπει... και ο ποιητής ακόμα συνεχίζει να ψάχνει τη μούσα του να βρει... και φυσικά να κοιτάει την ώρα και να βλέπει πως ναι, άλλη μια φορά τον έστησε η γκόμενα στο ραντεβού. Ας πιούμε στον ήρωα μας (κρασί κόκκινο, κατακόκκινο), και ας ευχαριστήσουμε τον Χάρη και τον Πάνο που έντυσαν με τις μελωδίες τους τις ανέλπιδες προσπάθειες μας!

Τα τραγούδια τους είναι ανάμεσα σε άλλα και ένα ταξίδι. Όταν ακούω το "Καλό Ταξίδι", με τους αρχικούς στίχους να πετάνε αφοπλιστικά ένα "μπήκες στη ντίσκο σαν άγριο παγώνι", στο νου μου έρχεται αμέσως εκείνη η τόσο αξιαγάπητη και τόσο κιτς δεκαετία του '80.




Ας μη γελιόμαστε όμως. Πίσω απο την επιφάνεια, τα νοήματα είναι διαχρονικά, οι χαρακτήρες ίδιοι, και ας περνάει ο καιρός. Η γυναίκα που χορεύει μόνη της, χαμένη στα όνειρα των περιοδικών, είναι μια μορφή γνωστή και αναγνωρίσιμη απο όλους μας και ας μην ξέρουμε το όνομα της.





Η "Αθήνα", η Πόλη των Ξεπουλημένων, είναι η πόλη που όλοι ανεχόμαστε καθημερινά, μια παλιότερη εποχή όμως, τότε που απλά ήταν καλύτερη. Αναρωτιέμαι τι θα έγραφαν για την σημερινή της κατάσταση. Ο μικρός, ταπεινός υπάλληλος, που "Για 'Ενα Κομμάτι Ψωμί" θα έκανε τα πάντα, θα έσκυβε πάντα σαν το σκυλί και θα του άρεσε κιόλας, αυτός είναι κάποιος που τον ζούμε, που τον ξέρουμε, που τον βλέπουμε διαρκώς, τώρα όπως και τόσα χρόνια πριν. Δεν έχει σημασία αν το πρόσωπο του είναι κρυμμένο. Μπορεί και να μην έχει καν πρόσωπο.




Στο τέλος όμως, θα σκάσουν ένα χαμόγελο και θα μας πουν "Don't Worry Be Happy". Θα μας παροτρύνουν να συνεχίσουμε τον Κόκκινο Χορό, παρά τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις. Και αν η Ρίτα, το Ριτάκι, μας έχει συνέχεια γραμμένους, εμείς θα γράψουμε για κείνην ένα απο τα ομορφότερα μας τραγούδια, και μετά θα την χαιρετήσουμε μια για πάντα, με το κεφάλι μας ψηλά και την ψυχή στα πόδια.

"Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς Υπάρχουν κι άλλοι τόσοι για να λες υπομονή, υπομονή Όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ και ακόμα πιο αργά για να κάνω υπομονή Θα περιμένω άλλες μέρες Θα περιμένω άλλες μέρες Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω!"







Αυτός είναι ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας, των οποίων τα τραγούδια έχουν συνοδέψει τις μικρές, καθημερινές στιγμές μας, τις γλυκές και τις πικρές. Αύριο βράδυ θα δώσουν την πρώτη τους συναυλία στην Αθήνα ενωμένοι πάλι μετά απο τόσα χρόνια. Θα είναι η δεύτερη φορά που τους βλέπω μαζί, η πρώτη ήταν στο τελευταίο λάιβ που έδωσαν επί αθηναικού εδάφους, περίπου δέκα χρόνια πριν.... Ανυπομονώ να ακούσω τα σχόλια τους γύρω απο όλα τα γνωστά που γίνονται γύρω μας. Μαζί τους θα είναι και ο Μάνος Ξυδούς. Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά...




Κάποτε, 25 χρόνια πριν, κυκλοφόρησαν τα "Ζεστά Ποτά", το οποίο παραμένει κατά τη γνώμη μου ένα απο τα καλύτερα ελληνόφωνα ντεμπούτα άλμπουμ που έχουν γίνει ποτέ. Δίσκοι όπως ο "Απρίλης Ψεύτης" και η "Μοναξιά του Σχοινοβάτη" είναι διαχρονικοί όσο ελάχιστοι. Για να μην αναφέρω τις καταπληκτικές συνεργασίες τους, όπως εκείνες που βρίσκουμε στην "Παράλληλη Δισκογραφία", (το ανέφερα τελικά), ή το παραμύθι τους "Η Αγέλαστη Πολιτεία και οι Καλικάντζαροι", ένα παραμύθι απο κείνα που γραμμένα για ενήλικες, απο κείνα που οι ενήλικες δε μπορούν να καταλάβουν...





Και φυσικά ένα απο τα μεγαλύτερα κεφάλαια της ελληνικής μουσικής των τελευταίων 30 χρόνων. Ο Φάνης. Αυτοί είναι οι Κατσιμιχαίοι και δε δέχομαι κουβέντα.






Θα είμαστε εκεί, να τους ευχαριστήσουμε για τα πανέμορφα τραγούδια τους και τη συντροφιά τους. Γιατί το να ονειρεύεσαι ζεστά καλοκαίρια τις κρύες νύχτες του χειμώνα, είναι κάτι όπως και να το κάνουμε...





ΥΓ - Θα επανέλθω στην ίδια ανάρτηση με ανέβασμα βίντεο απο τη συναυλία!

ΥΓ2 - H σημερινή ανάρτηση θα μπορούσε να συμπτυχθεί άνετα σε μια και μόνο λέξη: AX.

~


Μετά τη συναυλία.... (για ξεκίνημα)



Είναι πάρα πολύ αργά, κουτουλάω, δε θα πω πολλά τώρα. Αύριο τα πολλά. Ήταν μια απόλαυση. Ένα βιντεάκι προς το παρόν, που ανέβασα στον σωλήνα (δύο ώρες μου πήρε το αναθεματισμένο) όπου ο Χάρης περιγράφει πως έγινε το reunion και ακολουθεί κλασική τραγουδάρα. Aπόλαυση λέμε.






(επόμενη μέρα...)


Α, τι ωραία που ήταν χθες. Ακόμα τραγουδάω. Ένα κατάμεστο απο χιλιάδες κόσμου στάδιο, κόσμος που έδειχνε πόσο πολύ του είχαν λείψει οι δύο τραγουδοποιοί. Ο Χάρης και ο Πάνος το αντιλήφτηκαν πιστεύω, η συγκίνηση όσο πέρναγε η ώρα ήταν έκδηλη. Και αν ο Χάρης ορισμένες ώρες κάνει δηλώσεις με τις οποίες θα έλεγε κανείς πως ρίχνει λάδι στη φωτιά, χθες έδειξε πως ο αυτοσαρκασμός δε του έλειψε ποτέ στην ουσία. Το πάνω βίντεο τα λέει όλα πιστεύω, τα λόγια απο την πλευρά μου είναι περιττά.

Απο τα highlights του λάιβ ορισμένες απο τις εναλλαγές των τραγουδιών, όταν ο Χάρης και ο Πάνος υποχωρούσαν και τραγουδούσαν οι guests μουσικοί. Αυτή η διαδοχή του... "Killing in the Name of" (!) και στο καπάκι μια απο τις μπαλάντες του Πάνου είχε πολύ γέλιο ομολογώ. :P A, και ο Μάνος Ξυδούς ήταν εξαιρετικός.

Και τι δεν ακούσαμε χθες. Τόσα αγαπημένα τραγούδια. Θα ποστάρω μερικά ακόμα βιντεάκια, σταδιακά. Η ποιότητα δεν είναι η τελειότερη, θα πρέπει να κάνετε υπομονή μέχρι να πάρω καλύτερη ψηφιακή, χεχε. Ωστόσο την κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους. :)

Χάρη και Πάνο, thanx for all the memories... Τίποτα δεν έχει αλλάξει τελικά.


Αν Είσαι Θεός (το ξεκίνημα της συναυλίας)





Don't Worry Be Happy Motherfucker





bonus

Μια Βραδιά στο Λούκι





Για Ένα Κομμάτι Ψωμί (Μάνος Ξυδούς)




~

17 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Διαφορετικές μουσικές μας δημιουργούν διαφορετικά συναισθήματα, έτσι και η μουσική των Κατσιμιχαίων που βγάζει αυτή την πιο ρομαντική/νοσταλγική πλευρά όπως σωστά πρόσεξες Dark Chef...

    Γενικά ο ελληνόφωνος ροκ/έντεχνος ήχος (όχι όλα, ορισμένα που μου αρέσουν) μου ξυπνάει πάρα πολύ έντονα συναισθήματα, απο τα πιο έντονα που μπορεί να μου προκαλέσει κάποια μουσική. Σε σημείο που μου είναι κυριολεκτικά αδύνατον να ακούω αυτά τα τραγούδια πολύ συχνά...!

    Και αυτό το πιο "ανατρεπτικό" στοιχείο υπάρχει όντως, ή τουλάχιστον μου το βγάζουν και μένα. Όλη η καλή ελληνόφωνη ροκ σκηνή (η παλιά, απο '90ς και πίσω) βασικά. Σχολεία, σχολές, καταλήψεις, συγκεντρώσεις, όπως και οι παραλίες και τα καλοκαίρια που περιέγραψα... Όμορφα πράγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Oxiiiiiiiiiii! Eixa ksexasei oti einai aurio h sunaulia...kai hdh exw kanonisei kati pou dn mporw na t'akyrwsw re pousth mou :-/
    !@#$%

    Afou tha pas esy, toulaxiston postare tpt gia ton lao sou!!
    Agapame Katsimixaious <3 [Mia Vradia sto Louki is my favourite]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα ποστάρω, θα ποστάρω... (στην ίδια ανάρτηση θα γίνει το ποστάρισμα, ως συμπλήρωμα, stay tuned!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τι να λέμε τώρα... Υπέροχη συναυλία που άφησε τους πάντες ευχαριστημένους.. Ήταν πολύ όμορφο να βλέπεις τριγύρω πρόσωπα κάθε ηλικίας να σιγοτραγουδάνε τα τραγούδια αυτά που χάραξαν τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια. Και φυσικά το χαμόγελο στα πρόσωπα όλων μετά το τέλος μαρτυρούσε το πόσο ωραία περάσαμε! Δυστυχώς ο χώρος δεν ήταν κατάλληλος, ούτε ο ήχος καλός (ειδικά σε κάποια συγκεκριμένα σημεία) και η αποχώρηση είχε πολλά προβλήματα.. Αλλά χαλάλι τους!
    Επίσης, πολύ ωραίος και ο Ξυδούς, τον οποίο προσωπικά συμπαθώ πάρα πολύ από τους Πυξ Λαξ για το πάθος και την τρέλα που έβγαζε και φυσικά την έβγαλε και το Σάββατο.. Και τέλος, εξαιρετική επιλογή τραγουδιών των υπόλοιπων που τραγούδησαν, που δεν τους ξέρω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δυο μέρες μετά και ακόμα σκέφτομαι πόσο όμορφα ήταν. Ο Ξυδούς (και δική μου συμπάθεια) ήταν όντως φοβερός, έδωσε έναν δικό του αέρα, όπως και οι guests μουσικοί μπορώ να πω πως μετέδωσαν πλήρως την ενέργεια τους στον κόσμο...

    Κατα τ' άλλα ελληνικές διοργανώσεις μωρέ, τι να περιμένουμε. Εδώ να πω ένα ΓΑΜΙΕΣΤΕ στους κύριους στα εισιτήρια που μάλλον έχουν συνηθίσει το κοινό που πάει στα γήπεδα και η συμπεριφορά τους είναι απαράδεκτη, απλά.

    Όπως και να χει, ήταν ένα απο τα λάιβ της χρονιάς για μένα. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Απίστευτη συναυλία...
    χαίρομαι τόσο πολύ που κατάφερα να τους δω μαζί,
    περιμένουμε βίντεα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μόλις τα είδα, άσχετο :P
    χεχεχε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Mlk suginithika !!
    Thanks SOOOOOOO MUCH for sharing! ^_^
    Kai xairomai pou perases teleia..fantazomai meta tha ekleise kai o laimos ap'to poly tragoudi xexex

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. :DDD Η αλήθεια είναι πως μόνο σε μέταλ συναυλίες κλείνει ο λαιμός μου μια που εκεί ΓΚΑΡΙΖΩ, χαχαχα!

    Thanx ρε συ Εργαλείο, να σαι καλά. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πολύυυυυυ καλό post !

    Φίλε κούνελε, είσαι στ'αλήθεια επαγγελματίας.
    Όταν καταπιάνεσαι με ένα θέμα, πραγματικά το ροκανίζεις σαν καρότο !
    Ευχαριστούμε, και αναμένουμε συνέχεια !

    Υ.Γ : Personal Best H Aγέλαστη Πολιτεία και οι Καλικάντζαροι (Ρούμ-παπαρούμ-παπαρούμ-παπαρούνα (δίς)! Τη στίβουμε και βγάζουμε ματζούνα, και ύστερα τη βάζουμε να βράζει, 18 μερόοοοοονυχτα σε σιγανή φωτιά). Μαγικό !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Χαχα, επαγγελματίας ε? Που να πληρωνόμουν κιόλας!

    Εγώ ευχαριστώ φίλε μου. Αν το καρότο είναι εύγευστο, να σαι σίγουρος πως θα το ροκανίσω μέχρι τέλους!

    Όσο αφορά το τραγουδάκι, χεχεχε, και μένα απο τα αγαπημένα μου (δεν είναι τυχαίο που το έβαλα πρώτο στην ανάρτηση) και σίγουρα ένα απο τα πιο "ροκ" τραγούδια των Κατσιμιχαίων (μουσικά και στιχουργικά!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. .....έχε γειά Μάνο. Σ' ευχαριστούμε. :(

    http://www.youtube.com/watch?v=WWpytJCErq0

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. πολυ ομορφες αναμνησεις μου ξυπνησες με αυτη την αναρτηση.δυσκολο να ξεχωρησεις ενα μονο αγαπημενο τραγουδι των κατσιμιχαιων, αλλα νομιζω το αγαπημενο μου ειναι αυτο
    http://www.youtube.com/watch?v=c_FgcJFUhZw

    καλο βτραδυ κουνελε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για δες ποιά ανάρτηση πήγε και ξέθαψε η Γάτα! Έτσι, η μουσική των Κατσιμιχαίων το κάνει αυτό, να ξυπνάει όμορφες αναμνήσεις. Πολύ ιδιαίτερο το τραγούδι που έβαλες! ;)

      Διαγραφή
    2. μου την εμφανισε το linked in κατω απο την τελευταια σου αναρτηση ;)

      Διαγραφή