Κουνέλια στον Ήλιο

~




Διακοπάρουμε. Και σκοτώνουμε τα ελληνικά μας παράλληλα.

Η γούνα μου είναι κρύα, η διάθεση παράξενη, ίσως λίγες μέρες διακοπές να είναι ό,τι χρειάζομαι.

Τα λέμε εκτενώς όταν γυρίσω λοιπόν! ;)

~

Roger Waters, "The Wall" live in Athens... Κάτι σαν Απολογισμός

~




Η θέση μου είναι εξαιρετικά δύσκολη. Πραγματικά μια πλευρά μου επιθυμεί απλά να μη γράψω τίποτα, να πω ένα ΤΕΛΟΣ, και να αφήσω τον ήχο της σιωπής να καλύψει τη βαβούρα της πολυλογίας.

Υπάρχουν συναυλίες. Υπάρχουν παραστάσεις. Υπάρχουν show. Και υπάρχουν και ΒΙΩΜΑΤΑ. Έχοντας πριν λίγη ώρα επιστρέψει απο το δεύτερο μαγευτικό ταξίδι μου στον κόσμο του Roger Waters και του The Wall, πραγματικά, νιώθω να με κατακλύζουν τα πλέον ανάμεικτα συναισθήματα. Χαρά. Ενθουσιασμός. Πώρωση. Συγκίνηση. Μα και μελαγχολία. Εκείνο το αίσθημα που έχεις όταν κάτι υπέροχο και μοναδικό έχει πια τελειώσει, και το φυλάς πλέον στις πιο πολύτιμες σου αναμνήσεις.




(τη φωτό αυτή και τις άλλες τις βρήκα απο το ίντερνετ, μη βαράτε :P)


Ήταν ένα μαγικό διήμερο, και όσοι δώσαμε το παρόν θα έχουμε να το λέμε..... μάλλον για πάντα. Προσωπικά μια σκέψη τριβελίζει ξανά και ξανά στο νου μου τώρα: Και τώρα τι? Τι μετά απ'αυτό? Αισθάνομαι πως αγγίξαμε το απόλυτο ζενίθ των συναυλιακών βιωμάτων. Θα υπάρξουν σίγουρα πολλές άλλες σπουδαίες συναυλίες στο μέλλον, δεν αποκλείεται να βιώσω πάλι εξίσου υψηλά συναισθήματα, αλλά φαινόμενο σαν την παρουσίαση του The Wall πολύ δύσκολα θα ξαναζήσουμε.

Δε λέω. Μακάρι. Ίσως κάποτε στο μέλλον... (όσοι δεν πήγατε Παρασκευή ή σήμερα στο λάιβ, και το ψήνετε για Τρίτη αλλά δεν είστε ακόμα βέβαιοι, ΚΑΝΤΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ και πάρτε ένα εισιτήριο, απο όσα έχουν μείνει!)





Αν και εδώ που τα λέμε, τέτοια φαινόμενα δεν είναι για όλους. Θα έπρεπε, αλλά δεν είναι. Θα έπρεπε ως και στα σχολεία να διδάσκονται, αλλά δε θα γίνει. Υπάρχει κόσμος που δε θα δει ποτέ τίποτα άλλο στο "Wall" παρά "εκείνο το γνωστό χιτάκι με τα παιδιά που τραγουδάνε, we don't need no education, lalalala". Δε θα καταλάβει τα νοήματα του έργου, της παράστασης, των στίχων. Δεν θα απαγκιστρωθούν βαθειά μες στην ψυχή του οι στίχοι του "Hey You", δε θα ανατριχιάσει με το σόλο του "Comfortably Numb", δε θα προβληματιστεί με το "Mother" (και την οργουελική παραλλαγή του γραμμένη στον τοίχο: "big mother is watching you"), δε θα φωνάξει όσο πιο δυνατά μπορεί: BRING THE BOYS BACK HOME. Στις πελώριες μαριονέτες του καθηγητή, της ερωμένης, της μητέρας, δε θα αντικρύσει παρά τρία εντυπωσιακά τεχνάσματα, ενώ θα γελάσει με το ιπτάμενο γουρούνι, αγνοώντας τα λόγια που γράφονται πάνω του. Τα αεροπλανοφόρα που καταρρίπτουν κατά χιλιάδες τα σύμβολα πάνω στην ανθρωπότητα, τα σύμβολα των πολυεθνικών, των θρησκειών, των κακοποιημένων ιδεολογιών, τα σύμβολα του χρήματος και της διάσπασης θα τον προβληματίσουν, αλλά για λίγο. Μέχρι να αλλάξει κανάλι στην τηλεόραση.





Ο Roger Waters όπως κάθεται μόνος, γερνώντας, στον καναπέ, στην μικροσκοπική του γωνιά του μικροσκοπικού του διαμερίσματος, και μας περιγράφει τραγουδώντας πόσα έχει, και πόσο άδειος νιώθει παρόλ'αυτά.... Το ξανάνιωμα του, η μεταμόρφωση του σε αδίστακτο πολέμαρχο, φασίστα, μεγάλο αρχηγό, ο οποίος ξέρει να καθοδηγεί τις μάζες και έχει ως σύμβολο του τα διασταυρούμενα σφυριά..... Η εύρεση της ευτυχίας, η συντριβή της μοναξιάς με αυτόν τον συγκλονιστικό τρόπο....... Δεν θα μιλήσουν στις ψυχές του κόσμου που αρνείται να ακούσει, που αρνείται να κοιτάξει στον εαυτό του, αρνείται να αντικρίσει το σκοτάδι που όλοι κρύβουμε μέσα μας.

Και η τελική δίκη, η κρίση, το γκρέμισμα του τείχους, η κραυγή αγωνίας που ακούγεται. Πόσοι αφουγκράζονται την ίδια αυτή κραυγή?

...Και ενώ πια το τείχος έχει γκρεμιστεί, κάπου εκεί, στα ερείπια, κόσμος, μόνος, σε παρέες ή ζευγάρια, μαζεύει τα κομμάτια.......... Τα τακτοποιεί, τα παίρνει μαζί του, πολύτιμα εφόδια, γνώση-οδηγός για το μέλλον...........

Εκείνοι που κάτι μπόρεσαν να δουν, κρυφοκοιτάζοντας μέσα απο το τοίχος, εκείνοι που κάπου πέρα μακριά άκουσαν την κραυγή όπως αντηχούσε. Έστω και αχνά.





Όλα αυτά. Όλα αυτά είδαμε με τα μάτια μας τις μέρες αυτές. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα, ποτέ άλλοτε. Ήταν μια τεράστια, μια μοναδική εμπειρία, και μακάρι να βοηθήσει έστω και ελάχιστα, έστω και κατά ένα μικροσκοπικό κομματάκι, ώστε να αφαιρέσουμε όλοι ένα ακόμα τούβλο απο το πελώριο τείχος που μας περιβάλλει........

Δε ξέρω αν μπορώ να γίνω πιο "πεζός". Να μιλήσω πιο συγκεκριμένα για όσα είδαμε. Ή ακόμα περισσότερο, να σχολιάσω γεγονότα πέραν της "συναυλίας" (σε εισαγωγικά) καθαυτής, όπως διάφορα τεκναινόμενα κατά τον πηγαιμό στο ΟΑΚΑ ή στην επιστροφή....... Θα μπορούσα να το κάνω, κάποια απ'αυτά έχουν πλάκα. Δε θα ξεχάσω την τύπισσα που είχε αναλάβει να ανακοινώνει (σε στυλ Waters-Αρχηγού) με τη ντουντούκα στον κόσμο που ερχόταν απο τον σταθμό το χιλιοειπωμένο "απαγορεύονται τα κινητά και οι κάμερες", ωστόσο η ίδια έκανε χαβαλέ, χαιρετούσε τον κόσμο, αντάλασσε στιχομυθίες μαζί του (στη ντουντούκα πάντα), λόγια του τύπου "γι' αυτό λοιπόν οχι κάμερες, όχι κινητά, σε θάλασσες και ακτές". Σε παραδέχτηκα τύπισσα!




(ένα ωραίο αναμνηστικό!)


Δε θα ξεχάσω το οτι η χθεσινή συναυλία εγκαινίασε για μένα και την πιο ξεχωριστή "συνάντηση" με άτομα που ήθελα να δω αλλά δε μπόρεσα λόγω διαφορετικών θέσεων (αρένα-κερκίδες). Είναι όμορφη η αίσθηση να εντοπίζεις στην τύχη, καταμεσίς εκατοντάδων μικροσκοπικών φιγούρων, πρόσωπα αγαπημένα να σε χαιρετούν απο πέεεερα μακριά, απο τις κερκίδες, και να ανταποδίδεις τον ξέφρενο χαιρετισμό, ενώ δεν έχετε δυνατότητα άλλης επαφής. Όλα αυτά ενώ περιμένετε με αγωνία να ξεκινήσει το λάιβ. Ήταν και αυτό κάτι καινούργιο για μένα, ήταν και αυτή μια μορφή επικοινωνίας.

Πάνω απ' όλα όμως η συγκίνηση και οι ανατριχίλες που βιώσαμε. Δε θα ξεχάσουμε φίλε Roger. Σε ευχαριστούμε για όλα.




~

Roger Waters - David Gilmour Portraits!

~





Αυτό ήταν! Οι μέρες που τόσοι και τόσοι περιμέναμε έφτασαν! Αναφέρομαι στις συναυλίες του Roger Waters φυσικά, με σκοπό την παρουσίαση του "The Wall", μια παρουσίαση που είμαι βέβαιος πως θα χαραχτεί πολύ βαθειά στη μνήμη μας...

Ο αρχικός σκοπός μου ήταν να έγραφα κανένα αναλυτικό, τιτάνιο αφιέρωμα γύρω απο το The Wall, τα νοήματα του, την σημασία που μπορεί να έχει για μας σήμερα, πλουμισμένο με φωτογραφίες, βίντεο, στίχους, κλπ...

Βαρέθηκα. Ε, καλοκαίρι είναι. :P

Αντί αυτού ας ποστάρω λοιπόν δύο πορτραίτα-καρικατούρες που είχα κάνει πέρισυ, των νεαρών Roger Waters και David Gilmour. Νεαρών είπα. Ο τωρινός Waters με τον εαυτό του νέο δεν έχει και πολύ σχέση. (όχι πως ο Gilmour έχει δηλαδή!).

Κρίμα που δε θα δούμε και τον sir Gilmour τις προσεχείς μέρες, αλλά δε πειράζει. Το Wall είναι το πνευματικό παιδί του Waters, γέννημα θρέμμα του δαιμόνιου μυαλού και των προσωπικών εμπειριών του, και η παρουσίαση του προβλέπεται να μας κάνει να παραμιλάμε...





Πρόκειται για ένα έργο που υπήρξε πάντα κάτι πολύ περισσότερο απο ένα ακόμα μουσικό άλμπουμ.... Η σύγκρουση του ατόμου με τον κοινωνικό του περίγυρο, που όσο τον έχει ανάγκη άλλο τόσο του απομυζεί την ατομικότητα του, τα τείχη που υψώνουμε ανάμεσα μας και εντός του πλασματικού περιβάλλοντος των οποίων οικοδομούμε τις ταυτότητες μας, η αλλοτρίωση, η μοναξιά, ο πόλεμος, ο ολοκληρωτισμός. Όλα αυτά μαζί είναι το Wall, ένα άλμπουμ επίκαιρο όσο ποτέ.

Αυτά τα ολίγα θα μας παρουσιάσει ο Roger των Νερών, κατά τη σύγχρονη εκδοχή τους.

Καλά να περάσουμε λοιπόν!





~