Ανάμνηση σε νότες μιας καλοκαιρινής βραδιάς

Ο ήλιος βυθιζόταν νωχελικά στην πορφύρα του ουρανού. Η θάλασσα, η αιώνια μνηστή του, περίμενε σαν κάθε μέρα να τον υποδεχτεί στο βάθος του ορίζοντα. Οι σκιές είχαν πλατύνει στο νησί της Σύρου. Ήταν η ώρα που οι τελευταίοι λουόμενοι εγκατέλειπαν την παραλία και οι παραθεριστές ξεκινούσαν τη βραδινή τους έξοδο. Μια ράθυμη διάθεση επικρατούσε, ποτισμένη στην υγρασία μιας ζεστής μέρας του Ιούλη.

Μην έχοντας τίποτα καλύτερο να κάνω και θέλοντας να αξιοποιήσω κάπως τις ολιγοήμερες διακοπές μου, γύριζα εδώ κι εκεί με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι, παρατηρώντας τον κόσμο, αναζητώντας ερεθίσματα ικανά να μου τραβήξουν την προσοχή. Ένας παλιός μόλος, μια στενόμακρη λουρίδα αμμουδιάς, κάποια φωτεινή λάμπα στην άκρη της προκυμαίας. Τα φωτογράφιζα σε ποικίλες πόζες, κάνοντας πειραματισμούς, παίζοντας με το λιγοστό φως και τις σκιές – περνούσε κάπως η ώρα. Το χωριό δεν προσφερόταν για μεγάλη εξερεύνηση – μισή ώρα ήταν αρκετή για να κάνεις το γύρο του και να βρεθείς πάλι στην αρχή. Γύριζα σε κύκλους λοιπόν, επιζητώντας κάτι παραπάνω, μα αγνοώντας τι μπορεί να είναι αυτό.

Στην άκρη της προκυμαίας ήταν κάτι βράχια. Δεν υπήρχε κόσμος εκεί – ήταν μια καλή ευκαιρία να αποτραβηχτώ και να χαζέψω το δειλινό με την ησυχία μου, μόνος με τις σκέψεις μου. Σκαρφάλωσα λοιπόν τα βράχια και βρήκα ένα σημείο που μπορούσα να κάτσω. Δεν ήμουν μακριά από τον κόσμο – τους έβλεπα πέρα να κάνουν τις βόλτες τους. Τώρα όμως δεν τους άκουγα. Είχα εξασφαλίσει μια κάποια απαραίτητη απόσταση για να αισθάνομαι πως βρίσκομαι σε ένα δικό μου, κατάδικό μου χώρο, ένα χώρο ικανό να φιλοξενήσει τη φευγάτη διάθεσή μου.

Το φως της μέρας είχε σχεδόν υποχωρήσει. Οι μελανές κηλίδες του σούρουπου σκορπούσαν ολοένα και περισσότερο στο βάθος του τοπίου, χωρίζοντας τον κόσμο σε μαύρο και σε λιγότερο μαύρο. Το σκηνικό προσφερόταν για ορισμένες τελευταίες φωτογραφίες, πριν χαθούν και οι τελευταίες ακτίνες του φωτός. Τότε ήταν που έβγαλα και τη φωτογραφία αυτή του εαυτού μου, τοποθετώντας τη μηχανή σε ένα σταθερό σημείο του βράχου και ορίζοντας την προγραμματισμένη λήψη. Το αποτέλεσμα με ικανοποίησε.

Είχε πια βραδιάσει. Ο βράχος είχε αποδεχτεί φιλόξενος, μα κάποια στιγμή θα τον βαριόμουν και αυτόν. Πάντως ήταν καλή η συντροφιά του, όσο κράτησε.

Τότε ήταν που άκουσα να αντηχούν από μακριά κάποιες γνώριμες νότες. Τέντωσα τ’ αυτιά μου – μήπως με γελάνε; Ήταν ένα τραγούδι που είχα να ακούσω πολλά χρόνια, μα κάποια περίοδο της ζωής μου το άκουγα ανελλιπώς – αυτό και το συγκρότημα που το είχε γράψει. Φαινόταν να έρχεται πέρα από τη θάλασσα, από κάποιο απόμακρο μέρος της ακτής.

Τα λόγια έφταναν πεντακάθαρα στ’ αυτιά μου, το χιλιοτραγουδημένο ρεφραίν, η ταξιδιάρα αυτή κιθάρα προς το τέλος. Ένα τραγούδι που μιλάει για πτήσεις και, για δες, οι νότες του φαινόταν να πετούν πάνω από τα σκοτεινά θαλασσινά νερά, φτάνοντας σε μένα, σα πουλιά που μεταφέρουν κάποιο άγνωστο μήνυμα. Αποκλείεται το τραγούδι αυτό να έπαιζε σε κάποιο μπαρ, σκέφτηκα – δεν υπήρχε τέτοιο μέρος στο χωριό και αν υπήρχε, δε θα έπαιζε το συγκεκριμένο τραγούδι. Όχι, το τραγούδι προερχόταν από κάποιο δωμάτιο, κάποιου σπιτιού, πέρα μακριά. Ήμουν βέβαιος. Κάποιος ή κάποια το άκουγε με δυνατή την ένταση, απολαμβάνοντάς το και – εν άγνοιά του – μοιράζοντας το τώρα με έναν άγνωστο τύπο που άραζε πάνω σε κάτι βράχια και αναπολούσε.

Να λοιπόν που η έξοδος μου αυτή είχε αποκτήσει ενδιαφέρον. Ταξίδευα πάλι στις γνώριμες μελωδίες του τραγουδιού, όπως ταξίδευε σίγουρα και εκείνος ή εκείνη που το άκουγε. Δύο πρόσωπα άγνωστα μεταξύ τους, χωρισμένα από τη θάλασσα και τους τοίχους των σπιτιών, μοιραζόμασταν την ίδια πτήση, με διαφορετικό όχημα. Και τα θαλασσινά νερά φαινόταν να λικνίζονται στους ταξιδιάρικους, μελαγχολικούς ρυθμούς του, δρώντας ως διαμεσολαβητές ανάμεσά μας, ως ένας ακόμα συνδετικός κρίκος.

Και – για δες. Περίπου ένα χρόνο μετά γράφω για τη στιγμή αυτή και τη μοιράζομαι με τόσο άλλο κόσμο στο διαδίκτυο. Άλλα νερά μας χωρίζουν εδώ, άλλες θάλασσες, μα οι ίδιες είναι που μας φέρνουν και κοντά, κατά κάποιον τρόπο. Που να φανταζόταν εκείνος ή εκείνη που άκουγε τότε το τραγούδι αυτό πως θα γινόταν μέρος ενός κειμένου και πως τώρα θα το διάβαζαν άλλοι, εξίσου άγνωστοι με μένα, εξίσου διασκορπισμένοι. Μα, τώρα που το σκέφτομαι… τα πάντα μπορούν να γίνουν μέρος ενός κειμένου, μιας αφήγησης. Δε χρειάζεται να είναι κάτι εξωφρενικό – μερικές φορές τα πιο απλά, τα πιο καθημερινά πράγματα προσφέρονται καλύτερα. Αυτά που μας ενώνουν περισσότερο, εμάς, τους σκορπισμένους.

Οι νότες είχαν πια σιγήσει – δεν υπήρχε συνέχεια. Ήταν αυτό και μόνο το τραγούδι. Μα αρκούσε. Έριξα ένα σιωπηλό χαιρετισμό και σηκώθηκα, έτοιμος να συνεχίσω τη βόλτα μου.