Η αληθινή ιστορία ενός μικρού φυσιολάτρη

Είχε παππού γιατρό και πατέρα γιατρό. Ο παππούς μάλιστα ήταν ξακουστός την εποχή του. Ο θείος του, επίσης, παραλίγο να είχε ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο, μα κάπου συνέβη ένα ατύχημα και την έκανε νωρίς για τα άνω διαμερίσματα. Μα δεν είχε σημασία αυτό - το παιδί όφειλε να γίνει γιατρός, τέλος· όπως ο παππούς του και όπως ο πατέρας του. Έτσι έλεγε η παράδοση, έτσι έλεγαν οι κοινωνικές προτεραιότητες.

Ή, αν προτιμάτε, έτσι έλεγε ο μπαμπάς στον κανακάρη του και ο κανακάρης του τον κοιτούσε σκυθρωπός, το βλέμμα του χαμηλωμένο, τα χέρια του πασαλειμμένα από τις λάσπες και τις τρεχάλες στους αγρούς.

Ο πατέρας ήταν πολύ απογοητευμένος μαζί του. Μα τι θα καταντήσει αυτός ο γιος, αναρωτιόταν. Αντί να πορευτεί στο δρόμο της οικογένειας, στο δρόμο που χτίσαμε τούβλο προς τούβλο, οι γονείς του και οι γονείς των γονιών του... αυτός, τίποτα. Το χαβά του. Αναίσθητος. Πραγματικά, τούβλο σκέτο.

***

Δυστυχώς το στομάχι του γιου δε... σήκωνε και πολύ τη διαδικασία της εγχείρησης. Όσο και αν προσπαθούσε, διαπίστωνε πως δεν κατείχε το σπορ της ιατρικής, μα ούτε και της φαρμακευτικής. Τα βαριόταν αφόρητα. Κι όταν κάποια μέρα μελλοντικά θα κατέληγε σε μια σχολή για κληρικούς, θα συνειδητοποιούσε πως βαριόταν εξίσου τη θρησκευτική μελέτη.

Προτιμούσε να περνά τις ώρες του έξω, στη φύση. Έτρεχε με τα ζώα, μάζευε και μελετούσε φυτά και ορυκτά, σκαρφάλωνε εδώ κι εκεί, αδιαφορώντας για το Μέλλον - με "Μ" κεφαλαίο, όπως η Μαγκούρα που τριβέλιζε στη σκέψη του - ο καταναγκασμός να ακολουθήσει τον ενδεδειγμένο, τον κοινωνικά αποδεκτό δρόμο.

Μια μέρα ο πατέρας του έφτασε στα όριά του. Τον μάζεψε κοντά του και του είπε:

"Το μόνο που σε νοιάζει είναι να κυνηγάς σκυλιά και ποντικούς. Είσαι ένα χαμένο κορμί και μια ντροπή για τον εαυτό σου και για την οικογένειά σου!"

***

Μα ο νεαρός αντάρτης συνέχισε να κάνει αυτό που αγαπά... Να γυρίζει στη φύση και να περνά την ώρα του με τα φυτά και με τα ζώα. Και μεγαλώνοντας έμελλε να εντατικοποιήσει τις μελέτες και τις έρευνες του – κόντρα στις επιθυμίες του μπαμπά. Να προσθέσουμε, τέλος, πως η σύντομη αυτή ιστορία και τα λόγια είναι αληθινά.

Α - ξέχασα να σας πω το όνομά του. Λοιπόν, ο νεαρός αυτός ονομαζόταν Κάρολος Δαρβίνος.