Μπωντλαίρ ~ "Ο Τρελός και η Αφροδίτη"

"Τι εξαίσια μέρα! Το απέραντο πάρκο λιγοθυμάει κάτω από το καυτό μάτι του ήλιου, όπως η νεότης κάτω από την κυριαρχία του Έρωτος.

Η καθολική έκστασις των πραγμάτων δεν εκφράζεται με κανέναν θόρυβο· ως και τα νερά μοιάζουν αποκοιμισμένα. Αντίθετα από τις ανθρώπινες γιορτές, εδώ εκτυλίσσεται ένα σιωπηρό όργιο.

Θα έλεγε κανείς ότι ένα φως, συνέχεια αυξανόμενο, κάνει τα αντικείμενα να ακτινοβολούν ολοένα και περισσότερο· ότι τα ερεθισμένα άνθη διακαίονται από τον πόθο ν' ανταγωνισθούν το γαλάζιο τ' ουρανού με τη λαμπρότητα των χρωμάτων τους, και ότι η ζέστη, κάνοντας ορατά τα αρώματα, τα κάνει ν' ανεβαίνουν σαν καπνοί προς το άστρο της ημέρας.

Ωστόσο, μέσα σ' αυτήν την γενική ευφορία, διέκρινα ένα πλάσμα θλιμμένο.

Στα πόδια μιας κολοσσιαίας Αφροδίτης, ένας από αυτούς τους τεχνητούς τρελούς, ένας από αυτούς τους εθελοντές γελωτοποιούς, τους επιφορτισμένους να κάνουν τους βασιλείς να γελούν, όταν η Τύχη ή η Πλήξη τους βασανίζει, στολισμένος μ' ένα κουστούμι πλουμιστό και γελοίο, το κεφάλι του καλυμμένο με κέρατα και κουδουνάκια, κουβαριασμένος μπροστά στο βάθρο, σηκώνει τα μάτια γεμάτα δάκρυα προς την αθάνατη θεά.

Και τα μάτια του λένε: "Είμαι ο τελευταίος και ο πιο έρμος από τους ανθρώπους, στερημένος από έρωτα και φιλία, και σ' αυτό πολύ κατώτερος και από το πιο ατελές ζώο. Ωστόσο είμαι φτιαγμένος, και εγώ, για να αντιλαμβάνομαι την αθάνατη Ομορφιά! Ω! θεά! Σπλαχνιστείτε τη θλίψη και το παραλήρημά μου!"

Αλλά η άσπλαχνη Αφροδίτη ατενίζει μακριά, άγνωστο τι, με τα μαρμάρινα μάτια της".

***

Σαρλ Μπωντλαίρ

"Ο Τρελός και η Αφροδίτη" (σε μετάφραση. Στ.Βαρβαρούση). Περιλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων "Η Μελαγχολία του Παρισιού" - "Le Spleen de Paris". Έτος, 1869.