Μαρτιάτικη Νάρκη

To ημερολόγιο δείχνει πως μπήκε τυπικά η άνοιξη. Μα, για δες, στα λημέρια μας ο χρόνος κυλάει με τους δικούς του ρυθμούς. Και αν ο κόσμος νιώθει την ανάγκη να ξεπροβάλλει απ’ τις εστίες και ν’ ανοίξει τα παράθυρα, ο ίδιος αισθάνομαι το αντίθετο. Θέλω φωτιά, θέλω κουβέρτα, θέλω έξω να βρέχει. Θέλω ο χρόνος να κυλήσει πιο αργά.

Για τον λόγο αυτόν θα αποσυρθώ για ένα διάστημα. Τα φώτα στην φωλιά μου θα σβήσουν και τα παντζούρια θα χαμηλώσουν. Ένα μικρό φως θα σιγοκαίει πάντως - δεν αποκλείεται να επανέλθω με κάποια εμβόλιμη ανάρτηση, αν αισθανθώ την ανάγκη να το κάνω.

Θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κάποιος χειμερία νάρκη - μόνο που ο χειμώνας παραδόξως έχει τυπικά τελειώσει - ας το πούμε μαρτιάτικη νάρκη λοιπόν και βλέπουμε.

Έχουμε συνηθίσει τα πάντα να "τρέχουν" γύρω μας έντεκα μήνες τον χρόνο - το παραγωγικό ρολόι της κοινωνίας σταματάει για λίγο μόνο τον μήνα Αύγουστο συνήθως (και αν), ίσα για να γεμίσει τις μπαταρίες του. Πολύ χαίρομαι που τα διαδικτυακά λημέρια μου δεν εντάσσονται σε αυτό το παραγωγικό ρολόι - και παίρνω "άδειες" όποτε γουστάρω.

Ευχαριστώ πολύ τα φιλαράκια και τους αναγνώστες - θα τα πούμε πάλι, με πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα, αυτό είναι βέβαιο. Ως τότε να είστε καλά και να γεμίζετε την καθημερινότητα σας με όλα εκείνα τα πράγματα που ακυρώνουν τον ίδιο τον όρο "καθημερινότητα" - που καθιστούν κάθε μέρα ξεχωριστή και ιδιαίτερη.

Κλείνω με ορισμένους στίχους του Μπουκόφσκι και ένα τραγούδι που ταιριάζει απόλυτα.

"Ύστερα κάθισα

και πέτυχα τ' αστέρια,

ένα ένα.

Έριξα στο φεγγάρι.

Έφερα βόλτα

και πυροβόλησα όλα τα φώτα

της πόλης.

Σιγά σιγά έπεσε σκοτάδι·

σωστό σκοτάδι,

όπως μου αρέσει.

Όμως δεν γίνεται να κοιμηθώ,

αν δεν πέφτει

στα μάτια μου φως."

~ Τσαρλς Μπουκόφσκι, από το ποίημα "Τι Άντρας Ήμουν" (περιλαμβάνεται στη συλλογή "Τρόμου και Αγωνίας Γωνία").

Και το τραγούδι.