22 Φεβρουαρίου 2015

"Years Of The Rabbits"... Μια Αλληγορική Οπτικοακουστική Παράσταση





Την ερχόμενη Παρασκευή 27 Φλεβάρη θα διεξαχθεί στο Γκάζι, στο Kookoo music bar, η οπτικοακουστική παράσταση Years of the Rabbits. Μια «under(the)ground opera», όπως εύστοχα δηλώνει, σε μουσική και σύλληψη του Κώστα Δημουλέα. 

Πρόκειται για μια σχεδόν μυσταγωγική εμπειρία, βυθισμένη σε χρώματα υπνωτιστικά, φευγάτες μουσικές νότες και αποκαλυπτικό 3d animation. Ταυτόχρονα όμως συνιστά μια πολιτική αλληγορία της σύγχρονης κοινωνικής κατάστασης. Και ενώ εσύ νομίζεις πως παρευρίσκεσαι σε μια υπόγεια φωλιά, παρέα με πλήθος κουνελόμορφων τρωκτικών, κάπου στο μεταίχμιο ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, στην πραγματικότητα εκείνο που αντικρίζεις μπρος στα μάτια σου είναι το ξετύλιγμα της ίδιας της καθημερινότητάς σου.

Και αν το χαριτωμένο κουνέλι που αντικρίζεις στον καθρέφτη είσαι συ ο ίδιος, πρόσεξε πολύ – γιατί σαν σκοτεινιάζει, το μικροσκοπικό, φοβισμένο και αθώο αυτό πλάσμα μπορεί να μεταμορφωθεί μπροστά στα μάτια σου. Η γούνα του να γίνει μαύρη και η φωνή του άγρια. Και αν δεν αναγνωρίζεις πια τον εαυτό σου, δεν έχει σημασία – αρκεί που θα είναι κι άλλοι έτσι, σαν εσένα. Όλοι ίδιοι. Έτσι δε θα φοβάστε πια.

Η παράσταση συνδυάζει την καλλιτεχνική έκφραση με την κοινωνική καταγγελία. Και αυτό είναι που καθιστά το “Years of the Rabbits” τόσο ενδιαφέρον και το τοποθετεί στην κατηγορία εκείνων των δημιουργικών εκφράσεων που επέλεξαν την αλληγορία, προκειμένου να καθρεφτίσουν την πολιτική πραγματικότητα των καιρών τους (όπως η οργουελική «Φάρμα των Ζώων»), ή χρησιμοποίησαν συμβολικά χαρακτήρες σε μορφή ζώων, σε πλαίσια αμιγώς ανθρώπινα (για παράδειγμα το θρυλικό “Maus” του Art Spiegelman, με θέμα του το ναζιστικό Ολοκαύτωμα). Σε αντιστοιχία λοιπόν το “Years of the Rabbits” φέρει ως πρωταγωνιστές κουνέλια. Και – για δες – η χώρα που διεξάγεται ονομάζεται – πως αλλιώς;… Κουνελοχώρα.






Ήταν παράξενη η αίσθηση για μένα, συνειδητοποιώντας τη θεματική της παράστασης και τους πρωταγωνιστές της. Μη ξεχνάτε πως εδώ μέσα βρισκόμαστε στη δική μου, προσωπική Κουνελοχώρα – το λημέρι του φονικού κουνελιού. Και το φονικό κουνέλι αντιπροσωπεύει, μέσω της αντιφατικής, διττής του φύσης, τον υπερρεαλισμό, τη διαλεκτική, την πτήση στο παράδοξο, τη δύναμη της εξέγερσης και της φαντασίας – το άνοιγμα στη Χώρα των Θαυμάτων. Μα ο τόπος εκείνος που περιγράφει η παράσταση του Κώστα Δημουλέα αντανακλά την ανθρώπινη πραγματικότητα – όχι τον κόσμο της φαντασίας. Και αφορά αληθινά, πολύ αληθινά κουνέλια. Τα συμπαθέστατα αυτά ζώα που σκάβουν τρύπες μες’ στο έδαφος και τρέχουν γρήγορα για να φυλαχτούν απ’ τους εχθρούς τους.

Στην «Κουνελοχώρα» της παράστασης, τόσο διαφορετική από εκείνη της Αλίκης, επικρατεί ο φόβος. Φόβος απέναντι σε απειλές της καθημερινότητας, φόβος για το άγνωστο, φόβος για το μέλλον και επικείμενες «καταστροφές», φόβος για τον κόσμο, φόβος για τον γείτονα, φόβος για τα πάντα. Δεν έχει σημασία αν το αίσθημα αυτό του φόβου είναι ανορθολογικό – αν τρέφεται από φαντάσματα που εδράζουν μες’ στη σκέψη σου, χωρίς καμία απολύτως υλική υπόσταση. Αρκεί που πιστεύεις ο ίδιος πως είναι αληθινά. Είσαι εσύ που τους φυσάς πνοή – εσύ και ένα πελώριο κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικό σύμπλεγμα που ορθώνεται πέρα και έξω από σένα, μα για κάποιο λόγο, είσαι μέρος του ο ίδιος.

Σκοπός του συμπλέγματος αυτού είναι η διαιώνιση του φόβου, πάση θυσία. Γιατί με τον τρόπο αυτόν είναι ικανό να σε κρατά καθηλωμένο. Εκεί μέσα, στην ασφάλεια της κουνελοφωλιάς σου, στην αναπαυτική βολή του καναπέ. Δε χρειάζεται, μικρό μου κουνελάκι, να βγεις έξω απ’ το σπίτι σου. Φυσάει άνεμος πολύς και το κρύο είναι τσουχτερό. Δε χρειάζεται να αντιδράς, αν κάτι δε σ’ αρέσει. Δε χρειάζεται να ψάχνεσαι, να μελετάς. Ο King Sharp ξέρει τι είναι καλό για σένα. Σαν υπεύθυνος Πατέρας θ’ αναλάβει την προστασία σου, θα πάρει όλα τ’ αναγκαία μέτρα. Ασχολήσου απλά με τον μικρόκοσμό σου. Πρόσεξε όμως, γιατί αν αντιδράσεις και επιχειρήσεις να ξεφύγεις απ’ την προστατευτική αγκάλη του… αν επιχειρήσεις να βγάλεις φτερά και να πετάξεις… θα σε τιμωρήσει.

Που ακούστηκαν εξάλλου κουνέλια να πετούν.

"Hey, Roger, do you wanna learn to fly?
Hey, Roger, do you wanna reach the sky?
Trust yourself, Roger
All you have to do is
Spin, spin, spin around
Spin, spin, leave the ground
You see, Roger, it's not so hard
Even a rabbit can fly."





Ο φόβος τρέφει την απάθεια και μαζί διαιωνίζουν τις κυρίαρχες εξουσιαστικές δομές. Και αν στην εποχή μας δεν υπάρχουν «βασιλιάδες» ή άμεσα «κυρίαρχοι», τη θέση τους παίρνουν τα πελώρια είδωλα της Οικονομίας και του Ατομικισμού. Στο τέλος καταλήγουμε σ’ έναν φαύλο κύκλο – καταλήγουμε να εξοικειωνόμαστε με το κλίμα της παθητικότητας και να το ενισχύουμε με τη στάση μας. Τρέφουμε την ίδια την εξουσία, μετατρεπόμενοι σε φορείς της.

Ποιος είναι, ο Φόβος;
Δεν μπορώ να τον πουλήσω ή να τον αγοράσω
Δεν μπορώ να κάνω έρωτα μαζί του
Δεν μπορώ ούτε να τον φορέσω για να ζεσταθώ, όταν μ’ αφήσουν γυμνό
Όμως τον μυρίζω με την πολύτιμη, ροδαλή μου μύτη
Τον χρειάζομαι πραγματικά;
«Ο θρήνος του Ιπτάμενου Κουνελιού»
(Απ’το Μεγάλο Βιβλίο των Κουνελοτραγουδιών)”

Η διαλεκτική αυτή συναντά την πιο σκληρή απόληξή της στη διαδικασία της μεταμόρφωσης. Εκεί που τα κουνέλια φτάνουν να μαυρίσουν την ίδια τους τη γούνα και να ξυρίσουν τα κρανία τους. Βαδίζοντας όλα σε γραμμή κατανικούν το φόβο. Νιώθουν πλέον δυνατά. Δεν έχει σημασία αν σκόρπισαν τη διάθεση τους να πετάξουν, ούτε αν τα χαρακτηριστικά τους δείχνουν πλέον ίδια και παραμορφωμένα. Δε φοβούνται πλέον, έχοντας πια ταυτιστεί με τις ίδιες τις εξουσιαστικές δομές που άλλοτε τους τρόμαζαν.

Καλώς ήρθες, Roger! Όλα κυλουν ομαλά εδώ στην Κουνελοχώρα, και τα μεγάλα σου χνουδωτά αφτιά ξεκουράζονται στους ώμους σου. Μέχρι που κάποιος ανάβει τους προβολείς στα μάτια σου, Roger, και συ παγώνεις. Και είσαι τόσο παγωμένος που δεν βλέπεις αυτόν τον παράξενο ιό που εξαπλώνεται στον φράχτη, ούτε τους μαύρους κούνελους που μαδάνε τις νεαρές lesbunnies ερωμένες και ξυρίζουν τα κεφάλια τους μήπως βρουν τη χαμένη τους μάτσο αξιοπρέπεια.”






***


Aυτά, συνοπτικά, με το θέμα της παράστασης. Σε καλλιτεχνικό επίπεδο συνδυάζει τη μουσική, το τραγούδι, τον υποβλητικό φωτισμό, τα εφέ και το 3d animation. Οι βασικοί συντελεστές του έργου είναι οι:

Σύλληψη, μουσική, στίχοι: Κώστας Δημουλέας
3D animation, composition: Δημήτρης Γαλανός
Σκηνοθεσία, φωτισμοί: Γιάννης Κωνσταντακόπουλος
Τραγούδι, τσέλο: Έλενα Παπαδημητρίου
Πλήκτρα, background electronics: Κώστας Δημουλέας
Σοπράνο σαξόφωνο, effects: Παναγιώτης Ράπτης

Η σειρά φωτογραφιών “Mad Bunny” είναι χορηγία του φωτογράφου Yves Lecoq. Όσο αφορά τις φωτογραφίες από το live (περσινό), είναι της Κατερίνας Ρουκά (πηγή: Socartes.gr)

H σελίδα του event στο Facebook είναι η ακόλουθη:


Η παράσταση θα διεξαχθεί στο Γκάζι, στο Kookoo music bar, οδός Ιάκχου 17. Η ώρα έναρξης είναι 22.30, η διάρκεια 70 λεπτά και η γενική είσοδος 10 ευρώ.

Το κουνέλι αυτό που γράφει το κείμενο θα δώσει το παρόν… και καθώς η δική του, προσωπική Κουνελοχώρα συνιστά μια πύλη προς έναν εναλλακτικό κόσμο, πολύχρωμο και ανατρεπτικό ταυτόχρονα… ελπίζει πραγματικά πως τα κουνέλια αυτά θα κατορθώσουν, όσο δύσκολο και αν φαίνεται, κάποια μέρα να πετάξουν.


«..Ξέρεις κάτι; Καμιά φορά ακόμα και ένα κουνέλι μπορεί να πετάξει...»




5 σχόλια:

  1. Είδες που τα κουνέλια πολλαπλασιάζονται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστούμε για την πληροφόρηση "Κούνελε". Καλά Κούλουμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γειά σου Κούνελε !! Πολύ ενδιαφέρουςα αυτή η παράσταση !!! Πολύ θα ήθελα να ερχόμουν κι εγώ, θα ήταν και μιά καλή ευκαιρία για να βρεθούμε και η αλήθεια είναι ότι έχω χρόοονια να πάω σε θεατρική παράςταςη και αυτή με έψησε πολύ, αλλα δυστυχώς είμαι άρρωστη, τρελό συνάχι λέμε !
    Πολύ όμορφο το κείμενό σου περί φόβου όπως και το μήνυμα της παράςταςης !! Καλά, εννοείται ότι θα πάς σε αυτήν την παράσταση..κάτι σαν επίτιμος καλεσμένος..χαχα..!!!
    Καλό βροχερό απόγευμα ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πώ..πώωω..σε κάθε μου πρόταση και μιά..παράσταση...χαχαχαχα...😛

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε όχι και κάθε πρόταση - δεν έγραψες "τρελό συνάχι η παράσταση!" ή κάτι τέτοιο...! Θα δώσω όντως το παρόν, θα ήταν παράξενο αν έλειπα ομολογουμένως, χε. Τους χαιρετισμούς μου Μυρσίνη και περαστικά!

      Διαγραφή