Η κυρία, το παιδί και το ποδήλατο

Έφυγα απ’ τη δουλειά νωρίς. Έξω η βροχή μου επιφύλασσε ψυχρή υποδοχή. Έφτασα στον σταθμό με το ποδήλατο, μουσκεμένος και λαχανιασμένος. Ενώ περίμενα το τρένο, παρατηρούσα τους κυματισμούς της βροχής στον αέρα – έμοιαζαν σχεδόν με χιόνι. Απόλαυσα το γκρίζο τ’ ουρανού – παρεξηγημένο χρώμα, ταυτισμένο με την αρνητική διάθεση, τη μετριότητα και την αναποφασιστικότητα. Μα το νεφελώδες αυτό αμάλγαμα χρωμάτων έχει το προνόμιο ν’ αφήνει τη φαντασία σου ελεύθερη. Δε σου επιβάλλεται, σαν ορισμένα χρώματα περίλαμπρα και ματαιόδοξα, μα σα κάποιο σεντόνι καλύπτει το τοπίο γύρω σου – αφήνοντας σε να δεις ένα μέρος του μονάχα και το υπόλοιπο να το συμπληρώσεις όπως θες.

Το τρένο έφτασε μετά από λίγα λεπτά. Μπήκα με το ποδήλατο στο τελευταίο βαγόνι. Πολλής ο κόσμος μέσα, ζορίστηκα αρκετά να το στριμώξω σε ένα σημείο του διαδρόμου, προσπαθώντας ταυτόχρονα να μην εμποδίζω την κίνηση. Τα νερά έσταζαν από πάνω μου. Άκουσα τότε μουσική. Ήταν δυο παιδιά, ένα κορίτσι που έπαιζε ακορντεόν και ένα αγοράκι, 9-10 χρονών, γυροφέρνοντας με ένα πλαστικό μπουκάλι, ζητώντας χρήματα. Συνηθισμένο σκηνικό. Το αγοράκι ήταν ιδιαίτερα κοινωνικό. Πλησίαζε τον κόσμο χαμογελαστό και τον καλησπέριζε λέγοντας «γεια σου, τι κάνεις;». Με κάτι παλικάρια που στέκονταν κοντά μου και του είχαν δώσει ένα νόμισμα, αστειεύτηκε, δείχνοντας τους πως το νόμισμα είχε κολλήσει στο μπουκάλι του, μέσα στο καπάκι. Την ίδια ώρα μια μεσήλικη κυρία πλησίασε στην πόρτα της εξόδου και μου είπε: “Μπορείτε να πάτε λίγο πιο πέρα το ποδήλατο σας;”. Χώρος να περάσει υπήρχε, μα για να τη διευκολύνω το πήγα ακόμα παραπέρα – ίσα που χώραγα με το ποδήλατο, καταμεσής του πλήθους κι ενώ προσπαθούσα όλη την ώρα να μην αγγίξω κανέναν με τις ρόδες του.

Τότε το αγοράκι ήρθε προς το μέρος μου και το είδα να παρατηρεί με ενδιαφέρον το ποδήλατο. «Δεν ανάβει τώρα», μου είπε, κοιτάζοντας το μπροστινό του φως. Ντράπηκα. Δεν ήξερα τι να του πω. Το αγοράκι επεξεργάστηκε το ποδήλατο και απλώνοντας το χέρι στο πηδάλιο, έστριψε τις ταχύτητες. Χαμογέλασε. Αρκετά μαζεμένα, του χαμογέλασα και γω. Πραγματικά ένιωθα άβολα, μη σκοπεύοντας να του δώσω κάτι. Μα το αγοράκι δεν είχε τέτοιο σκοπό – ήταν γνήσια περιέργεια και κοινωνική διάθεση εκείνη που το υποκινούσε. Σαν αυτή που πολλές φορές κλειδαμπαρώνουμε σε κάποιο μυστικό σεντούκι, εμείς οι ενήλικες. Το αγοράκι προχώρησε παραπέρα, προς το τέρμα του βαγονιού.

***

Πέρασαν δυο λεπτά και επέστρεψε. Κοίταξε πάλι το ποδήλατο και το φως του. «Γιατί δεν ανάβει;», με ρώτησε. Ένιωθα περισσότερο άνετα τώρα. «Πρέπει να τρέχει για να ανάψει», του είπα. Φάνηκε να ικανοποιείται από την απάντηση μου. Άπλωσε το χέρι πάλι και έστριψε το πηδάλιο με τις ταχύτητες, χαμογελώντας. Του χαμογέλασα και γω. Τότε άκουσα τη φωνή της μεσήλικης κυρίας από πίσω μου. “Πάρτε πιο πέρα το ποδήλατο σας, μας λερώνετε επιτέλους!”. Γύρισα προς το μέρος της. Ντυμένη σε πορτοκαλί παλτό, με το μαλλί βαμμένο στα χρώματα του ήλιου. Ούτε μια σταγόνα πάνω της – ενώ ο ίδιος έσταζα. Πήγα ακόμα πιο πέρα το ποδήλατο, ενοχλημένος, σχεδόν χάνοντας την ισορροπία μου – κόντευα να πέσω. Χώρος να περάσει υπήρχε και με το παραπάνω. “Τι θέλετε να κάνω και γω;”, της λέω. Μα εκείνη συνέχιζε. “Να το πάτε πιο πέρα, δε βλέπετε πως μας λερώνετε;”. Kάποια άλλη γυναίκα λίγο πέρα έκανε «τσκ τσκ». Δεν κατάλαβα αν η αποδοκιμασία της ήταν απέναντι μου, ή απέναντι στην γυναίκα που διαμαρτυρήθηκε.

Τσαντισμένος λέω στη μεσήλικη, ενώ έβγαινε από την πόρτα. «Είστε κομπλεξική». «Εσύ είσαι ο κομπλεξικός», μου απαντάει και φεύγει.

Γύρισα θυμωμένος το βλέμμα μου. Ορίστε, προσπαθείς τόση ώρα να μην ενοχλήσεις κανέναν, μα στο τέλος κάποιος θα βρεθεί να σου γκρινιάξει. Το αγοράκι τότε (που είχε παρακολουθήσει τη σκηνή) με κοίταξε και είπε σοβαρά: «είναι κομπλεξική». Όλοι γύρω του το άκουσαν.

«Εντελώς», του απαντώ, όπως θα απαντούσα σ’ έναν φίλο. Και τότε εκείνο βγαίνει. Το τρένο συνέχισε τον δρόμο του και ο απρόσμενός μου σύμμαχος τον δικό του.

Γυρνώντας σπίτι, σκέφτηκα πως ήθελα να μοιραστώ το μικρό αυτό περιστατικό της καθημερινότητας, με πρωταγωνιστές ένα αγοράκι σ’ ένα τρένο και μια καλοντυμένη, μεσήλικη κυρία. 

Επίμετρο: Ένας φίλος που διάβασε την εξιστόρηση του περιστατικού αυτού μου ανέφερε πως του θύμισε τον "Κλέφτη Ποδηλάτων" - τη ξακουστή ταινία του ντε Σίκα. Ήταν κάτι που το σκέφτηκα και ο ίδιος, εκ των υστέρων. Αφού είχα επιστρέψει σπίτι, τη μέρα εκείνη και αναλογιζόμουν τις ιστορίες που πλάθει η καθημερινότητά μας.

original photo source