16 Σεπτεμβρίου 2014

Το Λουλούδι και η Κοπέλα


picture source


Σάββατο βράδυ στο τρένο, καθόταν απέναντι μου μια κοπέλα που κρατούσε ένα λουλούδι. Ήταν ίσως το κλίμα μιας ευχάριστης βραδιάς, ή μια γενικότερη διάθεση ευφορίας από την πλευρά μου, μα μου άρεσε πολύ αυτό που είδα. Η κοπέλα ήταν καλή – μα ήταν το λουλούδι εκείνο που την ομόρφαινε ακόμα περισσότερο. Αν κρατούσε ένα ολόκληρο μπουκέτο δε θα ήταν το ίδιο – περισσότερο θα σου τράβαγε το βλέμμα το πλήθος των λουλουδιών, παρά η κοπέλα. Μα το ένα και μοναδικό λουλούδι – εκείνο έκανε τη διαφορά.

«Ποια ιστορία να κουβαλάει άραγε;», σκέφτηκα. Ίσως να είχε βγει με το αγόρι της και να της το έδωσε – προφανώς μια σχέση που βρίσκεται στην πρώιμη, θερμότερη της φάση, καθώς μετά από χρόνια ποιος δίνει λουλούδια – σπάνιο. Πιθανό όμως να της το έδωσε κάποιος θαυμαστής, από εκείνους τους ρομαντικούς που σπιθοβολούν τα μάτια τους και μικρότερες ή μεγαλύτερες προσδοκίες σιγοκαίουν, σα φωτιά, τρώγοντας τους σα το κούτσουρο. Το λουλούδι αυτό μπορεί να συνιστά την πράξη ενός ερωτευμένου, ενός απογοητευμένου, κάποιου επίδοξου ή παρόντος εραστή, ή ενδεχομένως και ενός φίλου – η έννοια «φίλος» πάντα με το αναγκαίο ερωτηματικό δίπλα.

Βέβαια υπάρχει και η πεζή ερμηνεία. Μπορεί να πέρασε απλά ένας πλανόδιος από το τραπέζι που καθόταν και να της το έδωσε, επαινώντας τη για την ομορφιά της και άλλα τέτοια, λιγότερο ή περισσότερο γραφικά (μα ποια γυναίκα δε θέλει να ακούει πως είναι όμορφη, ακόμα και αν προέρχεται από έναν πλανόδιο πωλητή).


***


Έχω ακούσει γυναίκες να μου λένε πόσο τις συγκινούν πράξεις σαν αυτές, μα και το αντίθετο. Γυναίκες να λένε πόσο χαζές τις θεωρούν, πως αυτού του τύπου ο ρομαντισμός δεν έχει κανένα νόημα απολύτως. Δε βγάζεις άκρη. Ας ερχόταν στις δεύτερες ο άντρας που πάντα επιθυμούσαν, να τους παραχωρήσει ένα λουλούδι, και θα έλιωναν σα παγωτό στον ήλιο. Και ας ερχόταν στις πρώτες ένας αδιάφορος τύπος που τους κολλάει σα τσιμπούρι και μοιράζει λουλούδια εδώ κι εκεί, γιατί δε ξέρει τι καλύτερο να κάνει, και πιθανό να έμεναν παγερά αδιάφορες. Ορισμένες φορές δεν κάνει η πράξη τον άνθρωπο – μα ο άνθρωπος την πράξη.

Υπάρχει μια διαδεδομένη ερμηνεία εκείνου που λέμε «ρομαντισμός» από πλήθος κόσμου. Ρομαντισμός γι’ αυτούς είναι βόλτες στην ακρογιαλιά ενώ δύει ο ήλιος, απαγγελία ποιημάτων υπό τον ήχο της βροχής και ανταλλαγή γλυκανάλατων κουβέντων. Ένας ρομαντισμός όπως αυτός φαντάζει υπερβολικά μαλθακός για εκείνους που η καρδιά τους πάλλεται σε ξέφρενους ρυθμούς, που ξεχειλίζουν ενέργεια και γυρεύουν ανθρώπους ικανούς να τους εμπνεύσουν, να τους αφυπνίσουν – όχι να τους νανουρίζουν. Γυρεύουν βράχους, όχι χόρτα.


***


Μα ο αληθινός ρομαντισμός ποτέ δεν ήταν τέτοιος. Ο γνήσιος ρομαντικός ήταν πάντα, κατά βάθος, ένας εξεγερμένος. Τα συναισθήματα μέσα του δεν είναι μια γαλήνια θάλασσα στο ηλιοβασίλεμα, μα φουρτούνα, καταρράκτης. Η πράξη του ποτέ δεν είναι τυπική. Είναι η φύση εκείνη που μιλάει μέσα του, η απλότητά της. Αν μάθαινε πως οι πάντες δίνουνε λουλούδια, εκείνος δε θα το κανε. Αν μάθαινε πως οι πάντες πολιορκούν με δώρα και ποιήματα εκείνη που γουστάρει, θα της έδινε να καταλάβει πως δεν είναι σαν τους άλλους. Η πράξη του συμβολίζει την ιδιαίτερη ατομικότητα του – σα να λέει «είμαι ξεχωριστός, όπως είσαι και συ το ίδιο για μένα». Και στο τέλος θα απέμεινε η δική της κρίση – το ναι ή το όχι.

Γιατί, ό,τι και να λέμε, η γυναίκα στον τομέα του έρωτα (μα όχι μόνο) υπήρξε πάντα το ισχυρό φύλο. Και αν ορισμένες αισθάνονται ανίσχυρες, είναι επειδή δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα τη δύναμη που έχουν.


Ναι. Μου άρεσε το λουλούδι αυτό που είδα να κρατάει αυτή η κοπέλα, στο τρένο. Μου άρεσε γιατί κάποιος της το είχε δώσει. Μου άρεσε γιατί συμβολίζει μια πράξη φυσική, σε έναν κόσμο υπερβολικά ξενέρωτο και δήθεν. Αυτό το ένα, το απλό λουλούδι, περισσότερο από οποιοδήποτε δώρο, που θα μπορούσε κάποιος να της είχε χαρίσει, περισσότερο από κάθε κόσμημα. Αυτό το λουλούδι, ανεξάρτητα της πηγής προέλευσης του, ανεξάρτητα του ποιος το είχε δώσει. Αυτό το λουλούδι την ομόρφαινε.



picture source

10 σχόλια:

  1. γλυκέ μου, υπέροχέ μου κούνελε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. και αν το λουλούδι ήταν από το κήπο του ακόμα καλύτερα...
    καλό βράδυ ρομαντικέ κούνελε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ή αν όχι από τον δικο του κήπο (πες οτι δεν έχει), απο εκείνον του γείτονα ρε αδερφέ - είναι για καλό σκοπό! Καλή σου μέρα Μυστήρια...!

      Διαγραφή
  3. Πόσο τέλεια πλησίασες το θέμα!!!
    Ενα λουλούδι μας δένει με τις ανάσες
    της φύσης...

    φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κι αν το 'κοψε απ' τη δική της γλάστρα!Πω, πωωω!Σε μυστήριες υποθέσεις έβαλες τη σκέψη μας καλέ μου φίλε, για ν' ανακαλύψουμε το "φονικό!":-)
    Πολύ τρυφερή πάντως και ρομαντική(αλλά πρωτότυπη) δημοσίευση!Αν κι είμαστε αρκετοί της παλιάς ρομαντικής σχολής, μπορώ να πω ότι συμφωνώ απόλυτα με τα χαρακτηριστικά του νέου ρομαντισμού κι επειδή είναι αδύνατον πια να τον καταργήσουμε(λόγω ηλικίας και νοοτροπίας περισσότερο), καλύτερα θα 'ταν να τον εντάξουμε στο γενικότερο πλαίσιο, μήπως κι αποφύγουμε το ξενέρωμα!
    Να 'σαι πάντα καλά!!!:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε Νίκο, ο "νέος ρομαντισμός" ενδεχομένως και να είναι παλιότερος απ' ότι του φαίνεται εκ πρώτης όψεως! ;) Πέραν αυτού, θεωρώ πως με όποιον τρόπο και αν εκφράζεται κάποιος είναι όμορφο, αρκεί να το αισθάνεται, να πηγάζει από μέσα του και να είναι αυθεντικός. Την καλησπέρα μου!!

      Διαγραφή
  5. "Μα ο αληθινός ρομαντισμός ποτέ δεν ήταν τέτοιος. Ο γνήσιος ρομαντικός ήταν πάντα, κατά βάθος, ένας εξεγερμένος..."
    Πολύ μεγάλη κουβέντα "Κούνελε".....!!!! πολύ μεγάλη διαπίστωση.
    Στο μοναδικό σου θέμα, σπάνια παρατήρηση αλλά και βίωμα των ημερών μας, διακρίνω έναν σκεπτικισμό που πάει πολύ μακρύτερα από μια απλή παρατήρηση.
    Και το σκεπτικό σου μας ταξιδεύει......μας κινητοποιεί σε σκέψεις.
    Καλό απόγευμα φίλε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ σωστά διέκρινες Γιάννη... Που τελειώνει το συναίσθημα και που αρχίζει η σκέψη... Το κείμενο ουσιαστικά ακροβατεί ανάμεσά τους. Και η φράση που απομόνωσες συνιστά μία εκ των φράσεων-κλειδιών του... Σε χαιρετώ φίλε!

      Διαγραφή