The '00s: Τα 100 Αγαπημένα Άλμπουμ της Δεκαετίας {Μέρος Ι}

~




Εισαγωγή


Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε έχοντας κατά νου να φτιάξω μια λίστα με 20 δίσκους. Τους 20 αγαπημένους μου δίσκους των '00ς, ανεξαρτήτως μουσικού είδους. Γρήγορα γρήγορα (με ρυθμούς νανοδευτερολέπτων) οι 20 δίσκοι έγιναν 50. Έλεγα να σταματήσω εκεί, αλλά ζοριζόμουν. Πολύ. Τόσα και τόσα ωραία άλμπουμ θα έμεναν απέξω! Με ποιά καρδιά θα τα άφηνα, πείτε μου. Πως θα έβγαινα ξανά στο φως του ήλιου, πείτε μου.

Τελικά πάλι έμειναν πολλά άλμπουμ απέξω, αλλά τουλάχιστον τώρα υπάρχει και μια σχετική ποικιλία, τόση ώστε να μη νιώθω ενοχές. Περισσότερο όμως, σταμάτησα στα 100 γιατί βαριόμουν να γράψω περισσότερα! Και είμαι βέβαιος πως και εσείς θα βαριόσασταν να διαβάζατε. Αν θέλατε να δείτε απαρίθμηση εκατοντάδων δίσκων σε τελική ανάλυση, θα ανοίγατε έναν κατάλογο καταστήματος. Πως να αντισταθεί κανείς σ' αυτό.

Οι 100 αγαπημένοι μου δίσκοι της δεκαετίας λοιπόν. Προτού πάμε στο ζουμί όμως, χρειάζεται να παραθέσουμε ορισμένες Μεγάλες Αλήθειες.


Οι Μεγάλες Αλήθειες (ή αλλιώς, τα Αυτονόητα)


1) Αναφέρομαι σε αγαπημένα άλμπουμ, δεν υπάρχουν αντικειμενικές αλήθειες εδώ. (χμ, αν και τώρα που το σκέφτομαι... :P). Καταλαβαίνω λοιπόν φίλε αναγνώστη οτι πολύ πιθανό να απορήσεις, να εξοργιστείς ενδεχομένως που θα απουσιάζει απο τη λίστα το δικό σου αγαπημένο άλμπουμ αλλά τι να κάνουμε. Ο καθένας με τα γούστα του.

2) Ακόμα και αυτό δεν αναιρεί οτι η κατάταξη, χωρίς να είναι αυθαίρετη, δεν παύει να αντικατοπτρίζει τα γούστα μου στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Αν έκανα την ίδια λίστα έναν χρόνο πριν, ή ένα χρόνο μετά, τα αποτελέσματα θα ήταν σίγουρα διαφορετικά. Παλιότερα που ψαχνόμουν περισσότερο με τα post rock/metal ακούσματα για παράδειγμα, θα έβαζα περισσότερα σχετικά albums στην κατοστάρα (και σε ψηλότερες θέσεις). Τώρα ζήτημα αν έχω τρία-τέσσερα όλα κι όλα (αλλά καλά ωστόσο).

3) Κυριαρχεί ένας rock αέρας στη λίστα, κάτι λογικό αφού αυτή τη μουσική ακούω περισσότερο. Ωστόσο υπάρχουν μουσικά είδη που θα ήθελα να προσεγγίσω περισσότερο στο μέλλον, άσχετα με τους ροκ χώρους. Σίγουρα αν έκανα την ίδια λίστα σε μερικά χρόνια πάλι, θα διέφεραν πολύ τα αποτελέσματα.

4) Μπα όχι, δεν υπάρχει τέσσερα, απλά αφού ξεκίνησα ας το αφήσω.



Πάμε στην Ουσία της Σημερινής Ανάρτησης



Και τώρα, η στιγμή που όλοι περιμένατε! Επιτέλους, μετά απο τόση φλυαρία, ώρα για την ουσία της ανάρτησης μου!


~ ΤΣΑΡΛΥ Ο ΜΟΝΟΚΕΡΩΣ ~






..........

Ααααχ. Ναι. Αισθάνομαι όμορφα τώρα. Ολοκληρωμένος. Μμμ.

Σας άρεσε η σημερινή ανάρτηση φίλοι αναγνώστες? Χαίρομαι πολύ. Αυτά λοιπόν, χμ, δεν ξέχασα κάτι. Ποιό ήταν το θέμα μας? Τέλος πάντων, σας αποχαιρετώ για σήμερα, οτιδήποτε έξτρα αν είναι θα το γράψω σε υστερόγραφο.

Καλά να περνάτε!







Υστερόγραφο


Η Λίστα (θέσεις 100-51)



100: Agalloch - The Mantle (2002)

Οι Agalloch είναι απο εκείνες τις μπάντες που δε φοβούνται να πειραματιστούν και αυτό είναι καλό. Τους απομακρύνει απο εύκολα στεγανά και ταμπέλες. Δίσκος κατάλληλος για ακρόαση κάποιο μουντό, βροχερό μεσημέρι. Με ανοιχτά τα παράθυρα, έτσι ώστε ο ήχος της βροχής να σε συνοδεύει στα ατμοσφαιρικά ηχοτρόπια που σε ταξιδεύει το άλμπουμ. Σκοτείνο folk/metal, με διάσπαρτα black στοιχεία, ταξιδιάρικο, εσωστρεφές και φευγάτο.


I Am the Wooden Doors


99: Doves - The Last Broadcast (2002)

Το ιδιαίτερα πετυχημένο συγκρότημα απο τη Βρετανία που πολλής κόσμος συγκρίνει με τους Coldplay, και το δεύτερο studio album τους, που έφτασε στην κορυφή των βρετανικών charts. Μελωδικό alternative/indie, απο εκείνα τα χαρακτηριστικά της Γηραιάς Αλβιόνας, που σου κολλάνε στο μυαλό, και ένα απο τα αγαπημένα μου του είδους.



Words


98: Chumbawamba - What You See Is What You Get (2000)

Οι Chumbawamba έκαναν μεγάλα πράγματα στα '90ς. Δεν ήταν μόνο το καταπληκτικό "Anarchy" album, ήταν και η σαρωτική επιτυχία του "Tubthumping", τραγούδι που εξακολουθεί να φιγουράρει στις λίστες όλων των rock clubs, παντού.

Το WYSIWYG (τα αρχικά αυτού του δίσκου για όποιον δεν κατάλαβε, έλα, παραδέξου το) δε γνώρισε την επιτυχία των προκατόχων του, αυτό δεν αναιρεί όμως οτι πρόκειται για εξαιρετικά καλό δίσκο, διαποτισμένο απο την αναρχική τρέλα των βρετανών, στο στυλ που μόνο αυτοί γνωρίζουν. Punk spirit, folk style, electronic experiments, φεύγα διάθεση. Και οι πάντα χαρακτηριστικοί τους στίχοι. Το Pass It Along είναι πραγματικά πολύ όμορφο τραγούδι.


Pass It Along



97: Æon Spoke - Æon Spoke (2007)

Μελαγχολία. Εσωστρέφεια. Η θύμηση μιας παλιάς απώλειας. Η σκέψη εκείνων που θα μπορούσαν να είχαν γίνει και δεν έγιναν. Μια γλυκιά ανάμνηση, στριμωγμένη κάπου στο άδυτο των σκέψεων σου. Μάτια ονειροπόλα, μάτια που κοιτάζουν το σκοτάδι και βλέπουν χρώματα. Ένας πραγματικά ξεχωριστός δίσκος, σε alternative/ατμοσφαιρικά μονοπάτια, το δεύτερο άλμπουμ απο ένα συγκρότημα που ελπίζω να μη μας έχει δείξει ακόμα τον καλύτερο του εαυτό.



The Fisher Tale



96: Isis - Oceanic (2002)

...Και γεννήθηκε το post metal. Εντάξει, ίσως υπερβάλλω, όπως και να έχει πάντως ο δεύτερος αυτός δίσκος των Isis στάθηκε καθοριστικός για την εξάπλωση του post rock ήχου (που υπήρχε ήδη απο παλιά) στο metal μουσικό κοινό. Πρόκειται για μεγαλειώδη για το ιδίωμα δίσκο, αναμφισβήτητα η κορυφαία δημιουργία των Isis, και ο μόνος λόγος για τον οποίο δε τον έχω τοποθετήσει ψηλότερα στη λίστα είναι γιατί έχω ξεφύγει κάπως απο τα post ακούσματα, στη φάση αυτή τουλάχιστον.

Το Weight είναι το αγαπημένο μου τραγούδι του άλμπουμ, και ένα απο τα αγαπημένα μου post rock/metal songs γενικά, στιβαρό, ατμοσφαιρικό και μεγαλειώδες ταυτόχρονα. Ομολογώ αγαπάω τις ατμόσφαιρες στη μουσική (κάτι που θα γίνει φανερό με το πέρας της λίστας) και αυτές οι περισσότερο ατμοσφαιρικές στιγμές των Isis είναι που μου αρέσουν και περισσότερο.


Weight



95: Avantasia - The Metal Opera, Part I (2001)

Μια φορά και έναν καιρό μεσουρανούσε το power metal. Δυναμικό και επικό είδος μουσικής, συχνά με εξίσου επική θεματολογία, γρήγορους ρυθμούς, άφθονη μελωδία και εμβατηριακά ρεφραίν. Τα στρουμφάκια του μέταλ (και όχι δεν το λέω υποτιμητικά! Αγαπάμε παράφορα τα στρουμφάκια, μεγαλώσαμε με το soundtrack τους).

Τα '00ς δεν υπήρξαν πολύ ευγενικά με το power, που είδε πολλά απο τα κορυφαία του συγκροτήματα να παίρνουν την κατιούσα. Κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας όμως ο Tobias Sammet αποφάσισε να δημιουργήσει ένα project-φόρο τιμής στο power και στους αγαπημένους του μουσικούς, τους οποίους και κάλεσε να συμμετάσχουν. Το όνομα του project Avantasia, και το πρώτο άλμπουμ του οποίου ήταν το Metal Opera, part I. Θα ακολουθούσαν κι άλλα. Καλεσμένοι υπήρξαν μεγάλα ονόματα του χώρου, όπως οι Michael Kiske, David DeFeis, Kai Hansen, Timo Tolkki, και Sharon den Adel. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ατόφιο euro-power metal album, βγαλμένο απ'τα παλιά, μια metal opera που θα μπορούσε να είναι και η κορυφαία metal/rock opera της δεκαετίας αν δεν παρουσιαζόταν ένα άλλο συγκρότημα που μπόρεσε και τους ξεπέρασε. Βρίσκεται εκεί ψηλά όμως, και εδώ που τα λέμε, λίγα power albums εμπεριείχαν τόσο έντονο εκείνο το "αίσθημα απο τα παλιά" όσο αυτό.

Το Farewell είναι πραγματικά ένα πολύ όμορφο τραγούδι...


Farewell



94: Diary of Dreams - Freak Perfume (2002)

Diary of Dreams, ή αλλιώς, το σημαντικότερο darkwave/electro goth συγκρότημα των τελευταίων 10-15 χρόνων. Απο άποψη δημοτικότητας τουλάχιστον. Αν η λίστα εμπεριείχε μονάχα goth records, περιττό να πω πως ο συγκεκριμένος δίσκος θα χώραγε άνετα στους 20 κορυφαίους της δεκαετίας. Αυτό και το "One of 18 Angels" είναι τα δύο αγαπημένα μου άλμπουμ τους.

Για τραγούδι επέλεξα το She and Her Darkness. Ένας χείμαρρος συναισθημάτων που ξεχειλίζει, σπαρακτικά, ορμητικά, μετανιωμένα, και τίποτα δε μπορεί να τον συγκρατήσει...


She and Her Darkness



93: Electric Six - Fire (2003)

Χαχα, να μια απότομη αλλαγή διάθεσης! Φωτιά στη ντίσκο, τα βλέμματα ανάβουν, τα ποτά ρέουν ασταμάτητα, τα παντελόνια ξαφνικά φαντάζουν πολύ στενόχωρα, τα σώματα πάλλονται, λικνίζονται στον ρυθμό, και εκείνος ο κώλος της τύπισσας με το κολλάν σε προκαλεί να τον χουφτώσεις. Πάνω στον χορό πάντα.

Αναμφισβήτητα απο τα πιο σέξυ ντεμπούτα της δεκαετίας, ενός ατελείωτα χαβαλετζίδικου συγκροτήματος, σιγά μην έλλειπε αυτό το άλμπουμ απο τη λίστα μας! Είμαστε party animals σε τελική ανάλυση, που δε γνωρίζουν τι θα πει η λέξη κίνδυνος.


Danger! High Voltage



92: Franz Ferdinand - Franz Ferdinand (2004)

Απο τα πιο καταιγιστικά indie ντεμπούτα. Η παρέα απο τη Σκωτία του ελληνικής καταγωγής Αλεξ Καπράνου τα πήρε όλα στο διάβα της. Υπήρξε και απο τα πρώτα indie albums που αγάπησα, σε μια περίοδο που είχα αρχίσει να ψάχνομαι περισσότερο με πιο alternative rock μουσικές, ξεφεύγοντας απο το metal και το κλασικό rock, που άκουγα περισσότερο ως τότε. Το "Take Me Out" θυμάμαι το άκουγα κρυφά στον στρατό και πωρωνόμουν εν ώρα υπηρεσίας...


Take Me Out



91: Archive - You All Look the Same to Me (2002)

Για το Again και μόνο έπρεπε να μπει ο δίσκος στα 100. Ναι, έχουν κι άλλα όμορφα τραγούδια, αλλά μεγαθήρια σαν αυτό γράφονται.... μια φορά στα δέκα χρόνια ίσως? ;)

Ή απλά τελικά είμαι τόσο, μα τόσο "έλληνας" ρε γαμώτο? Παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον τα σχόλια στο youtube... σχεδόν όλα ελληνικά! Ένας μάλιστα ρωτάει αν οι Archive είναι... Έλληνες!

Πρώτο τραγούδι σε ερωτική αφιέρωση κάποτε, γραμμένο σε κασέτα. Για μια βλαμμένη. Κυριολεκτικά όμως. Και γω παρόμοια μυαλά κουβαλούσα βέβαια, που πήγαινα και γούσταρα το κάθε τσόκαρο. Πιστεύω πως κάτι έμαθα, μετά απο τόσα χρόνια.


Again



90: Moby - Hotel (2005)

Άλλος ένας αγαπημένος στη χώρα μας καλλιτέχνης. Μετά το μάλλον κατώτερο των προσδοκιών "18" του 2002 (ειδικά απο τη στιγμή που διαδέχτηκε το ανεπανάληπτο "Play"), ο Moby επέστρεψε με το Hotel. Δίσκος πιο pop απο ποτέ ίσως, αλλά εξαιρετικά καλός πάραυτα. Αδυναμία ο Moby, τι να λέμε, δε μπορούσα να μη βάλω αυτό το άλμπουμ στη λίστα.



Lift Me Up


89: Three Days Grace - Three Days Grace (2003)

Σκληραίνουμε. Το πρώτο άλμπουμ των post-grungers, σκληροροκάδων Three Days Grace, το πρώτο μισό του οποίου ανοίγει το κεφάλι σου, παίρνει τα μυαλά απο το εσωτερικό του και τα πετάει με δύναμη στον τοίχο. Έτσι απλά.

Απο τη μέση και έπειτα κάνει μια κοιλιά ο δίσκος, γι΄αυτό και δε τον έβαλα ψηλότερα. Αλλά πραγματικά, κομμάτια όπως το "Home" δεν βγαίνουν κάθε μέρα, ακούστε και θα καταλάβετε...


Home



88: Warlord - Rising Out of the Ashes (2002)

Υψώστε τα σπαθιά σας σύντροφοι, γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με την επιστροφή - για έναν και μοναδικό δίσκο - του επικότερου συγκροτήματος στην ιστορία της metal μουσικής! Δε χρειαζόταν να ξεπεράσουν το ένδοξο (αν και σύντομο) παρελθόν τους οι Warlord με αυτόν τον δίσκο. Δε θα ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο εξάλλου.

Ήταν αρκετό να ακούσουμε την κιθάρα του Tsamis να ζωγραφίζει για άλλη μια φορά για να εξυψωθούμε στα ουράνια. Αυτό μόνο. Το άλμπουμ υπήρξε μια κυκλοφορία των Warlord, 20 περίπου χρόνια μετά, η οποία θυμίζει σε πολλά σημεία το τρανό παρελθόν, και αυτό απο μόνο του είναι αρκετό.


Winds of Thor



87: Abney Park - Lost Horizons (2008)

Steampunk? Ναι, το steampunk, πέρα απο τα βιβλία ή τον κινηματογράφο, είναι δυνατόν να υπάρξει και σε μουσική μορφή. Αυτό επιδιώκουν οι Abney Park με αυτή την κυκλοφορία τους, έναν πανέμορφο δίσκο που συνδιάζει ιδιαίτερα πετυχημένα στοιχεία απο industrial και folk, δίνοντας ένα πολύ ξεχωριστό αποτέλεσμα, ταξιδεύοντας μας σε άλλα μέρη κι άλλες εποχές.

Πάνω σε ένα ιπτάμενο μηχανοκίνητο αερόπλοιο φυσικά, βγαλμένο απο τα βιβλία του Ιουλίου Βερν.


Airship Pirate



86: Amy MacDonald - This is the Life (2007)

Το ντεμπούτο της νεαρής (μόλις 22!) και βραβευμένης Amy απο τη Σκωτία, και μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη, που έδειξε (σε μένα τουλάχιστον) πως είναι δυνατόν η σύγχρονη δημοφιλής μουσική να παράγει εξαιρετικά όμορφα άλμπουμ, που όσο πιασάρικα και radio-friendly και αν είναι, δεν υστερούν καθόλου σε ποιότητα. Folk/pop/indie style, με βάθος και συναίσθημα. Και μια πολύ όμορφη φωνή. Που μου θυμίζει απίστευτα την Grace Slick των Jefferson Airplane. Άλλες εποχές.


Let's Start a Band



85: CSS - Cansei de Ser Sexy (2006)

Ορίστε? Βραζιλιάνικο girl (στην πλειοψηφία του) group, με τραγούδια για την Paris Hilton και πόσο bitch είναι? Ναι λοιπόν, είναι οι CSS (aka Cansei de Ser Sexy), αυτό είναι το ντεμπούτο άλμπουμ τους, και ναι, τις γούσταρα τις άτιμες! Τη μουσική τους εννοώ, χμ.

Κάτι σε indie/new wave/synthpop/διάφορο, εγώ απλά το λέω "sexy music to make your body move" και το λήγω εδώ. Ναι, είναι καλές οι άτιμες. Ναι, το κάτω τραγούδι δεν είναι παρά λίγο αντιπροσωπευτικό ενός γκρουπ με μεγάλη ποικιλία ύφους. Και ναι, σε κάποια φάση μια κοπέλα φιλάει ένα κουνέλι στο βίντεο. Είναι πραγματικά καλές.


Let's Make Love and Listen to Death from Above



84: The Killers - Hot Fuss

Αυτό μαζί με το "Sam's Town" είναι τα κλασικά - πλέον - άλμπουμ των Killers. Μένει να δούμε αν θα μπορέσουν ποτέ να τα ξεπεράσουν. Ο ήχος των '80ς, το synth, κάτι απο new wave, μπολιασμένο με μεγάλες δόσεις με τον indie/alternative ήχο των '00ς, με αποτέλεσμα αυτό που όλοι γνωρίζουμε. Δίσκος που περιέχει ύμνους όπως το "Jenny was a Friend of Mine", "Smile Like you Mean It" και φυσικά το γνωστό σε όλους...



Somebody Told Me



83: Voltaire - To The Bottom of the Sea (2008)

Πόσοι απο σας γνωρίζετε τον αγαπημένο βάρδο ουκ ολίγων γότθων? Εκείνον στους ρυθμούς του βιολιού του οποίου πιάνονται τα μαυροφορεμένα γκοθάκια αγκαζέ και αρχίζουν να χορεύουν? Αυτός είναι ο Voltaire, μια μορφή βγαλμένη απο κάποιο μυθιστόρημα του 19ου αιώνα αναμιφισβήτητα, κουβενο-αμερικάνος στην καταγωγή, ο οποίος μας έχει χαρίσει πολύ όμορφα και πολύ ιδιαίτερα δισκάκια καθ' όλη τη διάρκεια των '00ς. Dark cabaret/folk style.

Αυτό είναι ένα απο αυτά, απο τα πιο πρόσφατα, και μάλλον το αγαπημένο μου. Η λίστα αρχίζει να γίνεται όλο και πιο ταξιδιάρικη. :)

This Sea



82: Ulver - Perdition City (2000)

Αν όλα τα συγκροτήματα του κόσμου ήταν σαν τους Ulver, δε θα γνωρίζαμε τι θα πει "όριο" στη μουσική δημιουργία, θα θεωρούσαμε μάλιστα αυτονόητο οτι - στην ουσία - δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ποτέ κανένα όριο. Όχι όσο ο μουσικός αφήνεται ελεύθερος να εκφραστεί με όποιον τρόπο επιλέγει.

Ελάχιστα συγκροτήματα έχουν κάνει τέτοιες μουσικές στροφές όπως οι Ulver, απο black/folk metal σε αμιγώς ηλεκτρονική/ambient μουσική. Πραγματικά άλμπουμ στα ηχοτρόπια του οποίου χάνεσαι, και κατάλληλος δίσκος για βόλτες με αμάξι κάποια σκοτεινή βραδιά...

Lost in Moments



81: Godspeed You! Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven (2000)

Δίσκος-μνημείο για το σύνολο του post rock ήχου, που γνώρισε μεγάλες δόξες τότε στις αρχές των '00ς. Απο εκείνα τα άλμπουμ που άνοιξαν δρόμους. Μεγάλα σε διάρκεια, μακρόσυρτα τραγούδια, με σταδιακή κορύφωση, και μετά πάλι ηρεμία, σα την άμπωτη και την παλίρροια, πλήθος μουσικών οργάνων, δίσκος χωρίς λόγια, ηχοχρώματα μόνο και εναλλαγές διαθέσεων, ένα μουσικό ταξίδι γεμάτο εκπλήξεις.


Storm



80: The Sounds - Painted By Numbers (2006)

Πάμε τώρα σε κάτι πιο άμεσο πάλι, μετά τα ταξιδιάρικα πάνω άλμπουμ. Επιστροφή σε new wave/post-punk φόρμες, με ένα συγκρότημα που διαθέτει πολλά απο τα στοιχεία που έκαναν κάποτε μεγάλους τους Blondie. Ρυθμό, πιασάρικες μελωδίες, punkίζουσα attitude και ναι, μια σέξυ τραγουδίστρια. Και είναι απο τη Σουηδία. Αυτός είναι ο δεύτερος τους δίσκος, και απο εκείνα τα άλμπουμ που είχα κολλήσει άσχημα μαζί τους όταν το είχα ανακαλύψει. Ακολουθεί καυλιάρικο βίντεο & τραγούδι.


Painted By Numbers



79: Diorama - Her Liquid Arms (2001)

To δεύτερο άλμπουμ των γερμανών synth/darkwave ηρώων, του συγκροτήματος που μπόρεσε και ξεπέρασε τους Diary of Dreams στη λίστα μου με τα αγαπημένα ever electro/goth albums. Ναι, αναφέρομαι στο αφιέρωμα στο gothic, έναν χρόνο πριν, όπου και είχα αποθεώσει το ντεμπούτο των Diorama, το οποίο παραμένει ένας μεγαλειώδης, σκοτεινός, σπαρακτικός δίσκος.

Ο δεύτερος τους, που παρουσιάζω εδώ, συνέχισε στα μονοπάτια που χάραξε το ντεμπούτο, με ύμνους όπως αυτός που ακολουθεί. (για άλλη μια φορά, ναι). Here you are, with your story, that noone wants to hear.....


Light



78: Crippled Black Phoenix - The Resurrectionists (2009)

Τους είδαμε και πέρισυ live και συνειδητοποιήσαμε πως έχουμε να κάνουμε με ένα όντως δυνατό συγκρότημα, τόσο στους δίσκους τους όσο και στη σκηνή. Supergroup στην ουσία, απαρτιζόμενο απο μέλη συγκροτημάτων όπως οι Mogwai, Iron Money και Electric Wizard, οι CBP μας παρουσιάζουν εδώ και λίγα χρόνια ένα εξαιρετικά ατμοσφαιρικό αμάλγαμα απο post rock και pink floyd σχολής progressive, το οποίο μένει μόνο να δούμε σε ποιό βαθμό θα εξελίξουν. Περιμένω κι άλλα απο τους κύριους.


Burnt Reynolds



77: Gothminister - Gothic Electronic Anthems (2003)

O δίσκος αυτός είναι πολύ περισσότερα απ' όσα αφήνει να εννοηθεί ο τίτλος του. Είχα την τύχη να δω live και τους Gothminister πέρισυ και ακόμα το θυμάμαι και πωρώνομαι. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα ηλεκτρονικό goth album, αλλά με έναν industrial δυναμίτη! Προσοχή. Το κάτω τραγούδι ακούγεται μόνο δυνατά. Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα. Meet the devil....

Devil




76: Snow Patrol - Eyes Open (2006)

Απο τα ωραιότερα alternative rock/pop albums που έτυχε να ακούσω. Και ιδιαίτερα πετυχημένο κιόλας. Μη ξεχνάμε, οι Snow Patrol υπήρξαν το support στους U2, εδώ, λίγο καιρό πριν. Μελωδικό και πιασάρικο, με ορισμένα πανέμορφα πραγματικά τραγούδια, κάποια απο τα οποία (όπως το κάτω) τα έχω λιώσει σε φάσεις, πατώντας το play ξανά και ξανά, κάνοντας το να κρατάει για πάντα σχεδόν...



Make This Go On Forever



75: VAST - Music for People (2000)

Μια φορά και έναν καιρό οι V.A.S.T. (aka visual audio sensory theater) του Jon Crosby ήταν μια απο τις ανερχόμενες δυνάμεις στον ευρύτερο alternative χώρο των ΗΠΑ. Το ομώνυμο ντεμπούτο τους του 1998 είχε αποθεωθεί απο κόσμο και κοσμάκη, ως ένα απο τα πιο ιδιαίτερα άλμπουμ του καιρού τους, με τα industrial-οειδή του στοιχεία και όλα.

Το Music for People είναι ο δεύτερος δίσκος των VAST, και εδώ το ύφος γίνεται πολύ πιο άμεσο, πολύ πιο mainstream rock. Αυτό ξένισε κάποιους, κέρδισε πολλούς άλλους όμως. Τότε, που οι VAST είχαν ακόμα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους, προτού ο Jon Crosby κλειστεί στον εαυτό του. Αναμφισβήτητα απο τα πολύ δυνατά alternative albums των '00ς, απο μια αγαπημένη μπάντα.


Free



74: Baroness - Red Album (2007)

Metal album! Μετά απο πολλή ώρα ομολογώ. Δίσκος που προκάλεσε μεγάλη αίσθηση με το που κυκλοφόρησε, υπήρξε και η πρώτη επαφή του κόσμου με τους prog/sludge metallers Baroness. Και πραγματικά, το μόνο ελάττωμα του δίσκου βρίσκω οτι είναι η - σχετικά - μικρή του διάρκεια! Ευφυές metal (και όχι μόνο), τραγούδια γεμάτα εναλλαγές, αρτιότατες συνθέσεις και prog διάθεση, συνθέτουν ένα απο τα κορυφαία μέταλ ντεμπούτα που έτυχε να ακούσω τα τελευταία χρόνια.


Isak



73: System of a Down - Mezmerize (2005)

To δίδυμο (και ελαφρώς ομορφότερο) αδερφάκι του "Hypnotize", και το τέταρτο άλμπουμ του φαινομένου των '00ς που ακούει στο όνομα System of a Down. Περιέχει το αγαπημένο μου απο όλα τα τραγούδια τους, που δεν είναι άλλο απο το "Radio/Video" φυσικά. Εξαιρετικά δυνατός δίσκος, και δε το θεωρώ τυχαίο που υπάρχει πολλής κόσμος που θεωρεί το Mezmerize, και όχι το Toxicity, ως το κορυφαίο άλμπουμ των Αρμεν0-αμερικάνων.



Radio/Video



72: Balligomingo - Beneath the Surface

Μετά την αμεσότητα των πάνω δίσκων, ας επιστρέψουμε σε κάτι πιο χαλαρωτικό. Ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες, trip hop περάσματα, dreampop επιρροές, ενδεδυμένες με πανέμορφα γυναικεία φωνητικά, δίνουν ένα πραγματικά κορυφαίο στο είδος του άλμπουμ. Μπορεί να βρείτε έναν μικρό παράδεισο καταχωνιασμένο κάπου μέσα στο άλμπουμ αυτό.... έστω και για λίγο, για μια ματιά μονάχα, μέχρι να σας κλείσει το μάτι και εξαφανιστεί πάλι...


Falling



71: Anathema - A Natural Disaster (2003)

Ο τελευταίος πολύ όμορφος δίσκος ενός συγκροτήματος που έπαιξε όσο ελάχιστα με τον ψυχικό και συναισθηματικό μας κόσμο. Μάλλον όχι, η λέξη "έπαιξε" δεν είναι η κατάλληλη. Μάλλον "συντρόφεψε" είναι η σωστή λέξη. Μας έκανε παρέα, μας μίλησε, μας άκουσε.

Και για άλλη μια φορά, στον δίσκο αυτό, βιώσαμε ανάλογα συναισθήματα. Οι metal μέρες είχαν παρέλθει για τα καλά, αλλά δεν είχε σημασία. Το συναίσθημα υπήρχε και οι συνθέσεις ξεχείλιζαν απο ένα γλυκόπικρο αίσθημα. Ελπίζω να ξανακούσουμε δίσκους τέτοιου επιπέδου απο τους Anathema στο μέλλον.


Flying



70: Katatonia - Last Fair Deal Gone Down (2001)

Και μια που κινούμαστε σε αυτά τα μονοπάτια, πάμε σε άλλον έναν, κλασικό πια, δίσκο-πλάκωμα-πάτωμα-πτώμα. Παραμένει ο αγαπημένος μου δίσκος των Katatonia. Πιο rock απο ποτέ, gothic επιρροές, κλειστοφοβική, ζοφερή ατμόσφαιρα, και εξαιρετικά εμπνευσμένες συνθέσεις, η μία καλύτερη απο την άλλη. Οι Katatonia θα μας παρέδιδαν κι άλλα ωραία άλμπουμ, αλλά το Last Fair Deal για μένα παραμένει αξεπέραστο.



Teargas


69: Cruachan - Folk-lore (2002)

Ωραία. Καιρός να βγάλουμε τα βούκινα μας, να επιστρατεύσουμε τις παγανιστικές μας διαθέσεις και να επικαλεστούμε παλιούς, ξεχασμένους, τραγόμορφους θεούς.

Δίσκος που είχα αγοράσει όταν είχε κυκλοφορήσει, παραμένει μεγάλη μου αδυναμία. Folk metal απο τους μάστορες του είδους, Ιρλανδούς (τι άλλο) Cruachan. Οι οποίοι Cruachan παραμένουν για μένα το κορυφαίο folk metal group, μαζί με τους In Extremo ίσως. Εξαιρουμένων των πατέρων Skyclad φυσικά.

Το Ride On είναι μια απο τις ωραιότερες μπαλάντες που έχω ακούσει, διασκευή σε παραδοσιακό τραγούδι, και μια απο τις πιο δακρύβρεχτες μπαλάντες (με καταιγιστικό φινάλε ωστόσο!). Και όσοι απο σας διαβάζετε όλο το κείμενο, να πω εδώ πως το τραγούδι αυτό έκλεινε εκείνη την κασέτα που ανέφερα πιο πάνω, εκείνη που ξεκινούσε με το "Again".... Αχ, της νιότης το κρουστό κορμί....

Ride On



68: Stolen Babies - There Be Squabbles Ahead (2006)

Καταπλητικό ντεμπούτο! Περιττό να πω πως περιμένω πολλά ακόμα απο τους κύριους και την δεσποινίδα... Αλλά ας γίνω πιο συγκεκριμένος. Avant-garde, dark cabaret, κάτι απο τσίρκο, κάποιες metal δόσεις, όλα αυτά τα συναντάει κανείς στους Stolen Babies. Φοβερός δίσκος, με τραγούδια που κυμαίνονται απο εντελώς παλαβά και πειραματικά μέχρι όμορφες μπαλάντες. Πάρ'τε παρακαλώ μια γεύση.


Tablescrap



67: Amorphis - Silent Waters (2007)

Τι δισκάρα κι αυτή... Οι Amorphis στο δεύτερο μισό των '00ς γνώρισαν μια δεύτερη νιότη. Απο τα πλέον εμπνευσμένα άλμπουμ τους, συνθέσεις που ξεχειλίζουν ομορφιά, εκεί που το metal φοράει τα καλά του και βγαίνει βόλτες στο φεγγαρόφωτο, βαρκάδα σε σιωπηλά νερά, καντάδες κάτω απο πορφυρόχρωμους ουρανούς...

I of Crimson Blood





66: :Wumpscut: - Wreath of Barbs (2001)

Τα χω ξαναπεί για τους Wumpscut, έχω αποθεώσει παλιότερα αυτόν τον δίσκο, για την ακρίβεια στο μέρος IV του goth αφιερώματος... Οι :W: είναι απο τα σημαντικότερα ονόματα του electro/industrial ήχου, με μια ατελείωτη δισκογραφία, και στον δίσκο αυτό μας φανερώνουν όχι ένα πρόσωπο, αλλά πολλά! Σε σημεία συναντούμε τις χαρακτηριστικές σκληρές ηλεκτρονικές τους εξάρσεις, αλλού όμως ο δίσκος αφήνεται περισσότερο στις ατμόσφαιρες, παρέχοντας έτσι μια εξαιρετική ποικιλία στο τελικό σύνολο.

Με αυτόν τον δίσκο ο κύριος Rudy Ratzinger (το πρόσωπο πίσω απο τους :w: στην ουσία) μας έδειξε πως οι πειραματισμοί μπορούν να επιφέρουν αποτελέσματα τόσο γόνιμα, όσο και ποιοτικά.

Wreath of Barbs



65: David Arkenstone - Music Inspired By Middle Earth (2001)

Ναι λοιπόν, έχει γίνει πια φανερό. Αγαπώ τις ατμόσφαιρες στη μουσική. Όπως είναι φυσικό λοιπόν, μου αρέσουν τα new age ακούσματα. Ο David Arkenstone είναι απο τους πλέον χαρακτηριστικούς μουσικούς εκείνου που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε "world soundscapes music", δίνοντας μας δεκάδες άλμπουμ τα τελευταία 20 χρόνια, παρασύροντας μας σε μουσικές εξορμήσεις σε όλο τον κόσμο.

Μπορεί να μαντέψει κανείς το ύφος και τη θεματολογία του συγκεκριμένου δίσκου (ναι, αναφέρεται στις κοινωνικές τριβές που προέκυψαν απο την πρόσφατη πτώση του χρηματιστηρίου). Εμπνευσμένο απο τον Τόλκιν, απο το βιβλίο, όχι την ταινία, και η πλέον κατάλληλη μουσική ενώ (ξανα)διαβάζουμε τα έργα του.

Και μια που ο χώρος δυστυχώς δεν με παίρνει, να προτείνω επίσης απο David Arkenstone τα εξαιρετικά "Atlantis" και "Echoes of Egypt", όσο αφορά τα '00ς άλμπουμ του, καταπληκτικά πραγματικά ταξίδια σε άλλους κόσμους και εποχές...

To Isengard



64: Summoning - Let Mortal Heroes Sing Your Fame (2001)

Μια εναλλακτική πρόταση για ανάγνωσμα του Τόλκιν, και λοιπών fantasy sagas. Αν τα new age ηχοτρόπια του Arkenstone σε ταξιδεύουν στα πυκνοφυτεμένα δάση των ξωτικών και στα σκοτεινά σπήλαια των νάνων, η μουσική των Summoning σε μεταφέρει κατευθείαν... στο πεδίο της μάχης! Εκεί που οι στρατιές δαιμόνων και ορκ έχουν συνταχτεί για να αντιμετωπίσουν τις δυνάμεις του καλού... και το αποτέλεσμα της μάχης είναι σίγουρα αμφίρροπο, όπως και η πλευρά με την οποία συντάσσεσαι...

Ιδού λοιπόν, ένα απο τα πιο επικά άλμπουμ της δεκαετίας.

Farewell



63: Porcupine Tree - In Absentia (2002)

H στροφή του ιθύνοντα νου των Porcupine Tree Steven Wilson σε σκληρότερες μουσικές φόρμες, το άλμπουμ που περιλαμβάνει ορισμένα απο τα κλασικότερα πλέον "χιτάκια" τους και το αγαπημένο άλμπουμ των μεταλλάδων. Α, και το πρώτο άλμπουμ τους που έτυχε να ακούσω. Όπως καταλαβαίνετε είχα ανακαλύψει μια μεγάλη αγάπη, τι καλύτερο απο το να ξεκινήσει κανείς με τους Porcupine Tree απ' ότι με τον συγκεκριμένο δίσκο!

Ό,τι και να λένε οι παλιότεροι φαν του συγκροτήματος, πρόκειται για πραγματικά δυνατό άλμπουμ, που γνώρισε δίκαια μεγάλη επιτυχία. Απλά, είναι πολύ διαφορετικό στο ύφος και το στυλ σε σχέση με τα παλιότερα τους. Κάποιες μάλλον μετριότερες στιγμές, διάσπαρτες εδώ κι εκεί, δεν είναι αρκετές για να μειώσουν την αξία του κλασικού - πλέον - αυτού δίσκου.

Blackest Eyes



62: Madrugada - Grit (2002)

Άλλο ένα αγαπημένο στη χώρα μας συγκρότημα, και άλλη μια μπάντα που όλο και κάποιος θα βιαστεί να θεωρήσει "υπερεκτιμημένη". Ε, ναι, για να αρέσει τόσο στο ελληνικό κοινό υπερεκτιμημένη θα είναι, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Ποιός είπε οτι ζούμε σε λογικό κόσμο.

Μετά το καταιγιστικό τους ντεμπούτο, Industrial Silence, του 1999, οι Madrugada επέστρεψαν με το Grit, τρία χρόνια μετά, και με πραγματικά ξέφρενες διαθέσεις! Το "Blood Shot Adult Commitment" που ανοίγει τον δίσκο δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβήτηση. Άνετα στα τραγούδια της δεκαετίας. Η συνέχεια είναι μια βουτιά στην ιστορία του εναλλακτικού rock ήχου, με πολύ έντονη τη γεύση του Lou Reed και των Velvet Underground. Νιώθω τυχερός που τους είδα πριν διαλυθούν, στα λίγα αυτά χρόνια της πορείας τους οι Madrugada υπήρξαν ένα πραγματικά πολύ σπουδαίο συγκρότημα.


Blood Shot Adult Commitment



61: Interpol - Turn on the Bright Lights (2002)

Interpol. Συγκρότημα που πολλής κόσμος το κατηγοριοποιεί ως "indie", αλλά μη ξεγελιέστε. Οι ομοιότητες των Interpol με συγκροτήματα όπως οι Arctic Monkeys, οι Franz Ferdinand ή οι Fratellis (και γενικά, όλο το κύμα του "χαρούμενου indie") είναι μικρές, πέραν του οτι πηγάζουν απο την ίδια μουσική ρίζα: εκείνη του πρώιμου, ακατέργαστου rock/punk ήχου, όπως διαμορφώθηκε δεκαετίες πριν.

Οι Interpol είναι τα παιδιά των Joy Division. Ο ίδιος ζόφος, η ίδια αίσθηση αδιεξόδου. Συγγενικό στυλ. Ήχος λίγο περισσότερο "ροκ", σε σχέση με το αρχετυπικό post punk των '80ς. Συνθέσεις που έκαναν και κάνουν τη διαφορά. Στον αντίποδα των "happy-go-lucky" indie bands πέφτει σαν βάρος απο τον ουρανό η εσωστρέφεια των Interpol. Εσείς ποιούς προτιμάτε;


Untitled


60 ~ Medieval Landscapes ~

Faun - Renaissance (2005)
Qntal - Qntal V: Silver Swan (2006)
Trobar De Morte - Reverie (2006)


Κλέβω τώρα. Παρουσιάζω τρία άλμπουμ σε μία θέση. Αλλά μου αρέσει να κλέβω, είναι ωραίο να θέτεις ο ίδιος τους κανόνες και μετά να τους αθετείς. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τρία εξαιρετικά δείγματα ταξιδάρικης, ατμοσφαιρικής μεσαιωνικής μουσικής.

Οι Faun είναι Γερμανοί και το στυλ τους είναι περισσότερο folk/medieval, με το κέλτικο στοιχείο να είναι διάχυτο. Πανέμορφα τραγούδια, πιστά στο πνεύμα του Πάνα, που ξυπνάνε τον παγανιστή μέσα σου και σε κάνουν να θες να τρέξεις μες στο δάσος της γειτονιάς σου γυμνός (αρκεί να έχεις πάρει μαζί σου και την νύμφη Τιτίκα και να τρέχει κι αυτή γυμνή).

Faun - Da Que Deus




Οι Qntal είναι κλασικό όνομα του χώρου, επίσης απο τη Γερμανία. Folk υπόστρωμα, darkwave/electro επικάλυψη, η ατμόσφαιρα κυριαρχεί, και οι στίχοι σε ποικιλία απο αρχαίες ευρωπαικές γλώσσες!

Qntal - Lingua Mendax







Τέλος, οι Trobar de Morte μας έρχονται απο την Ισπανία. Το ύφος τους είναι ανάλογο με τους προαναφερθέντες, και ο δίπλα δίσκος πραγματικά πολύ αξιόλογος. Τρεις δίσκοι λοιπόν, τρια αυθεντικά ταξίδια βαθειά πίσω στον χρόνο. Αφήστε τις αρχαίες πέτρες του Κάστρου να σας ψιθυρίσουν το ένδοξο τραγούδι τους...

The Song of the Stones






59: Paradise Lost - Symbol of Life (2002)

Το συγκρότημα που στα '90ς μας έμαθε πόσο γόνιμα αποτελέσματα μπορεί να επιφέρει ο πειραματισμός στη μουσική, ένα απο τα συγκροτήματα που μου άνοιξαν τους ορίζοντες και μια απο τις σημαντικότερες μπάντες της γενιάς τους, στον τελευταίο δίσκο στον οποίο πραγματικά δοκίμασαν "κάτι καινούργιο". Απο κει και πέρα θα ξεκινούσε η σταδιακή επιστροφή στις ρίζες.

Ναι, αυτός είναι, με διαφορά κιόλας, ο αγαπημένος μου δίσκος των Lost στα '00ς, ένα άλμπουμ που ξεχωρίζει ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα της δισκογραφίας τους, κάτι που ως τότε έκαναν όλοι τους οι δίσκοι. Μετά θα άρχιζε η επανάληψη. Φουτουριστικό μέταλ και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, καθώς και ορισμένα πολύ αγαπημένα τραγούδια.


Pray Nightfall



58: Riverside - Second Life Syndrome (2005)

Πάμε και σε κάτι περισσότερο progressive τώρα. Οι πολωνοί Riverside σε έναν progressive rock/metal δίσκο που άρεσε σε πολύ κόσμο, καταξιώνοντας τους ως ένα απο τα μεγαλύτερα ανερχόμενα ονόματα του είδους.

Progressive που δε χάνεται στους λαβυρίνθους της επίδειξης αλλά μπορεί και συνδιάζει τεχνική και χάρη ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα, τι άλλο, πραγματικά όμορφα τραγούδια. Το Second Life Syndrome υπήρξε ο δεύτερος δίσκος τους, οι δίσκοι που έμελε να ακολουθήσουν (δύο ως τώρα) εξακολουθούν να βρίσκονται στα ίδια, υψηλά επίπεδα. Δυστυχώς τους έχασα στο προ ολίγων μηνών live τους.


Second Life Syndrome



57: Calexico - Feast of Wire (2003)

Μάλιστα, "indie" και οι Calexico, σύμφωνα με διάφορους χαρακτηρισμούς ανα το διαδίκτυο. Καλά είμαστε σοβαροί; Τι είναι το indie, μια μεγάλη σακούλα στην οποία βάζουμε οτιδήποτε δε μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αλλιώς;

(πρόσθετο επόμενων ημερών: φυσικά και έχει δίκιο ο φίλος που μου επισήμανε οτι απο την ευρύτερη σκοπιά του ανεξάρτητου ήχου και της ρίζας της έννοιας του "indie" θεωρούνται indie και οι Calexico. Ωστόσο τα στοιχεία που κάνουν να ξεχωρίζει αυτό το συγκρότημα απο άλλα συγκροτήματα είναι πολύ περισσότερα απο τα στοιχεία που το κάνουν να μοιάζει μ'αυτά...)

Η μουσική των Calexico είναι μουσική για τον δρόμο. Όχι εδώ, κάπου μακριά, προς Αριζόνα μεριά... Μεξικό... εκεί που χει πάντα ήλιο. Καλοκαίρι. Απόδραση. Φευγάτη κατάσταση. Desert music, folk, αλλά και jazz στοιχεία, διαποτισμένα στην alternative αισθητική του γκρουπ. Στην πορεία οι Calexico έμελε να βάλουν τα folk/desert στοιχεία στην άκρη, ωστόσο αυτό ήταν που τους έκανε να ξεχωρίζουν. Το "Feast of Wire" που παρουσιάζω εδώ είναι το τέταρτο άλμπουμ τους, ένας δίσκος πλούσιος σε χρώματα, πέρα απο το καφεκίτρινο της ερήμου, για όσους είναι διατεθειμένοι να τα ψάξουν...


Quattro (World Drifts In)



56: Nox Arcana - Carnival of Lost Souls (2006) ~ ενδεικτικά

Dark ambient horror movie soundtrack. Κάπως έτσι περιγράφεται η μουσική των Nox Arcana, ντουέτου που φαίνεται αγάπησε πολύ τη μουσική του κλασικού "Halloween" του John Carpenter, όπως αγάπησε και τη γοτθική λογοτεχνία και τέχνη. Μουσική κατάλληλη για soundtrack ταινιών τρόμου. Και γενικότερα, για τη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας, αν θέλετε να διοργανώσετε βραδιά μαύρης μαγείας σπίτι, καλώντας όλους τους φίλους και συγγενείς σας. :)

Αναφέρω "ενδεικτικά" πάνω μια που λίγο πολύ όλοι οι δίσκοι των Nox Arcana κυμαίνονται στα ίδια επίπεδα. Θα μπορούσα έναντι του Carnival... να είχε προτείνει οποιονδήποτε άλλο απο τους δίσκους τους στα '00ς. Και αν σας αρέσουν οι Nox Arcana, σίγουρα θα σας αρέσουν και οι Midnight Syndicate, που κυμαίνονται στο ίδιο ακριβώς στυλ.

(υγ: το πρώτο σχόλιο του παιδιού στο κάτω βίντεο , για κάποιο λόγο, μου φάνηκε πολύ αστείο!)

Circus Diabolique



55: Muse - Origin of Symmetry (2001)

To συγκρότημα που απέδειξε σε μια νέα ολόκληρη γενιά πως η ροκ μουσική έχει παρόν, έχει και μέλλον. Οι Muse έχουν το κοκαλάκι της νυχτερίδας. Κατορθώνουν να συνδιάσουν το εμπορικό και το πιασάρικο με την έμπνευση και τη δημιουργία, όντας παράλληλα ένα συγκρότημα που κατορθώνει να συνθέτει τις - ποικίλες - επιρροές του σε κάτι εντελώς δικό του. Κάτι καινούργιο.

Αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος τους, ο δίσκος που τους εκτόξευσε, όχι μόνο αυτούς, αλλά και εμάς, πέρα, στην στρατόσφαιρα. Τα όρια ανάμεσα στις ταμπέλες του ροκ ήχου ποτέ δεν ήταν τόσο ρευστά. Οι κλασικότροπες επιρροές εντυπωσιάζουν, το ίδιο και τα περισσότερο σκληρά στοιχεία, δίνοντας μας στο τέλος ένα album ορόσημο του σύγχρονου ροκ ήχου. Μην αναρωτιέστε γιατί δεν το έχω πιο ψηλά. Θα υπάρξει πάλι αναφορά στους Muse, όντας απο τα λίγα συγκροτήματα που αποφάσισα να βάλω πάνω απο ένα άλμπουμ τους στη λίστα των 100.

New Born



54: Ministry - Rio Grande Blood (2006)

Πλησιάζοντας προς το τέλος, ας προσθέσω αυτόν εδώ τον δυναμίτη... Το μεγαλύτερο industrial metal συγκρότημα σε έναν απο τους πιο χύμα και δυναμικούς δίσκους του. Ο Μπους-εσταυρωμένος φιγουράρει στο εξώφυλλο, κάνοντας σαφείς τις διαθέσεις του γκρουπ.... οι στίχοι πολιτικοποιημένοι για άλλη μια φορά, τα πολιτικά βέλη στρέφουν προς Ιράκ μεριά, και οι συνθέσεις ατομική βόμβα έτοιμη να εκραγεί στον Λευκό Οίκο.


Lies, Lies, Lies




53: God is an Astronaut - All is Violent, All is Bright (2005)

Απο τις περιπτώσεις εκείνες που η μουσική κατορθώνει να χτυπήσει με ευκολία το - όποιο - προστατευτικό κέλυφος έχεις και διεισδύει βαθειά μέσα σου, στις σκέψεις και τα συναισθήματα σου. Ένας δίσκος που έχει την ομορφιά της άγριας θάλασσας και του έναστρου ουρανού. Post rock, απο τα πιο μελωδικά, με μια διάχυτη γλυκύτητα να αιωρείται, χωρίς λόγια, μόνο μουσική. Και σίγουρα ένα απο τα ωραιότερα δείγματα του είδους που έχω ακούσει ως τώρα.


Forever Lost



52: Tenacious D - Tenacious D (2001)

Τι να πω τώρα για το μεγαλειώδες αυτό υπερέπος. Χρειάζεται η μουσική μoρφές όπως ο Jack Black, σχεδόν δε μπορώ να φανταστώ πως υπήρχαμε χωρίς αυτόν. Τεράστιο έργο, όποιος το έχει ακούσει καταλαβαίνει, όποιος έχει δει βίντεο και ταινίες καταλαβαίνει ακόμα περισσότερο.

Ο άνθρωπος ανακαλύπτει τη λύση για να μην διακόπτουν οι τραγουδιστές το τραγούδι με τις ενοχλητικές εκείνες ανάσες τους, και την ονομάζει "Inward Singing". Και όποιος δεν αναγνωρίζει το μεγαλείο αυτής της τεχνικής, να πάει να γαμηθεί. Και μια που είπα γαμηθεί, μας παρέχονται ανάμεσα σε άλλα και εποικοδομητικές συμβουλές για το σεξ και τις σχέσεις, υπο τη μορφή τρυφερής μπαλάντας με τίτλο "Fuck Her Gently". Αυτές είναι ορισμένες ενδεικτικές απλά στιγμές απο τον δίσκο.

Όσοι δεν έχει τύχει να ασχοληθούν ως τώρα με το φαινόμενο Tenacious D (υπάρχετε??), είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκινήσουν τώρα.


Tribute



51: Nightwish - Once (2004)

O δίσκος-κορωνίδα του συμφωνικού metal ήχου. Το πιο πετυχημένο εμπορικά και παράλληλα ένα απο τα αρτιότερα καλλιτεχνικά δημιουργήματα των Nightwish και του Tuomas Holopainen. Ταυτόχρονα όμως, το κύκνειο άσμα. Θα κατορθώσουν οι Nightwish (χωρίς την Tarja πια) να δημιουργήσουν πάλι κάτι αντάξιο των παλιών τους έργων;

Να πως εδώ πως τα "Wishmaster" και "Century Child" τα θεωρώ εξίσου κορυφαία άλμπουμ, απο κάποιες μάλιστα απόψεις υπήρξαν περισσότερο σημαντικά για μένα, ωστόσο το "Once" μπήκε όντας η κορύφωση μιας συνεχώς ανοδικής πορείας, ενός απο τα συγκροτήματα που πραγματικά κατόρθωσαν να αφήσουν το στίγμα τους στην δεκαετία, και το στυλ του οποίου πολλοί προσπάθησαν να μιμηθούν, κανείς όμως δε μπόρεσε να τους φτάσει.

Dark Chest of Wonders



~