14 Οκτωβρίου 2009

They Come Out When It's Dark - Ένα Αφιέρωμα στο Gothic {Part IV}


Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου




"
I am connected to a vast network, of which l myself am a part. To one like you, who cannot access it, you may perceive it only as light. As we are confined to our one section, so we are all connected. Limited to a small part of our functions. But now we must slip our bonds, and shift to the higher structure. "It is time to become a part of everything."

Εκεί που το "everything" δεν είναι άλλο απο τον αχανή χώρο του διαδικτύου, όχι όπως τον γνωρίζουμε τώρα, αλλά κάπου σε ένα όχι μακρινό απαραίτητα μέλλον, στο οποίο το Δίκτυο είναι τα πάντα, οι άνθρωποι είναι μέρη της ψηφιακής του μορφής, και η πληροφορία συνιστά ως και όρο επιβίωσης...

Τα λόγια αυτά προ
έρχονται απο το Ghost In The Shell, το περίφημο manga που γυρίστηκε σε ταινία κινουμένων σχεδίων κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '90. Περισσότερο και απο την ουσία και το νόημα της φράσης πάντως, σημασία έχει η αισθητική της. Σκοτεινοί φουτουριστικοί κόσμοι, το αχανές δίκτυο των πληροφοριών, άνθρωποι που αναζητούν εναγωνίως μια κάποια ταυτότητα καταμεσίς της εξέλιξης της τεχνητής νοημοσύνης, επιγραφές neon, ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα, υπόγεια κλαμπ με κατασκόπους και μοιραίες γυναίκες, μηχανικά πειράματα, κολλοσιαίες πολυεθνικές, βαριά όπλα και γρήγορα αυτοκίνητα. Βρισκόμαστε στον κόσμο του κυβερνοπανκ, όπως έμελε να ονομαστεί αυτό το στυλ, ένας κόσμος που φλερτάρει με το σκοτάδι κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο που φλέρταρε μαζί του ο Μεσαίωνας.




Το νέο μέρος του αφιερώματος μας είναι εδώ και πραγματοποιεί ένα άλμα σε μια διαφορετική, αλλά εξίσου σκοτεινή αισθητική. Θα κάνουμε ένα ταξίδι στον χρόνο για άλλη μια φορά, μόνο που τώρα δε θα πάμε στο παρελθόν αλλά σε ένα υποτιθέμενο μέλλον. Πηγή έμπνευσης μας δεν θα είναι η ρομαντική λογοτεχνία και τέχνη, αλλά η επιστημονική φαντασία. Και οι ήχοι που θα εξετάσουμε αυτή τη φορά είναι ήχοι του μέλλοντος, φτιαγμένοι απο συνθεσάιζερ και ηλεκτρονικά μηχανήματα, οι οποίοι έντυσαν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο τις σκοτεινές μελωδίες μιας νέας εποχής. Αν είστε έτοιμοι, ελάτε μαζί μου για μια βόλτα στο μέλλον. Και αν στην πορεία απορήσετε και νομίσετε πως διαβάζοντας το κείμενο βρισκόμαστε εκτός τόπου και χρόνου (και όχι σ' ένα αφιέρωμα στο gothic, όπως κάναμε μέχρι τώρα), μην απορήσετε. Μπορεί όλα αυτά να είναι απλά ένα βιομηχανικό ατύχημα. :)




Back To The Future


Όταν αποφασίζει κάποιος να μελετήσει ένα φαινόμενο, οι επιλογές που έχει είναι ή να εξερευνήσει τις βασικές πτυχές του, ή να αποφασίσει να το ψάξει σε κάπως μεγαλύτερο βάθος. Σα να κατεβαίνεις κρατώντας έναν φακό βαθιά σ' ένα πηγάδι ας πούμε. Αν αποφασίσεις να κατέβεις πολύ χαμηλά, υπάρχει ο κίνδυνος το πηγάδι να πλατύνει, να ανοίξει τόσο, που στο τέλος θα διαπιστώσεις πως έχει μετατραπεί σε ένα σκοτεινό, υπόγειο τούνελ, μια μεγάλη στοά. Κάπως έτσι συνέβη και σε μας, που θέλοντας να κάνουμε το αφιέρωμα μας διαπιστώσαμε σύντομα πως τα κλαδιά του πλαταίνουν προς ένα σωρό κατευθύνσεις, και πως αν θέλουμε να είμαστε πιστοί προς όλες αυτές τις κατευθύνσεις, οφείλουμε να κατέβουμε με τον φακό μέχρι κάτω, μέχρι τη στοά.

Ήταν εύκολο να γράψω για τη δεκαετία του '90, και να αναφερθώ στα συγκροτήματα που ξεχώρισαν τότε, αλλά ο όγκος και το στυλ των συγκροτημάτων ήταν τέτοιο που με ανάγκαζαν - αν ήθελα να είμαι πιστός σε ένα εφ' όλης της ύλης αφιέρωμα - να στραφώ ξανά πίσω. Πίσω πάλι στην δεκαετία του '80. Και αυτό γιατί η κυρίαρχη δύναμη όσο αφορά την απήχηση της goth μουσικής στα nineties δεν ήταν ροκ, ούτε ήταν ποπ. Ήταν ηλεκτρονική. Και οι ρίζες της βρίσκονταν πίσω, στις απόπειρες ορισμένων νεο-φουτουριστών μουσικών να πειραματιστούν και να παράγουν ήχους και μουσικές που δεν είχαν ακουστεί ως τότε.



The Net is Vast and Infinite...


Η ιδέα της Ουτοπίας έξαπτε ανέκαθεν τη φαντασία των Ρομαντικών. Όπως είπαμε στα προηγούμενα μέρη, η επαφή με το μακρινό και το άπιαστο υπήρξε βασικό χαρακτηριστικό της ρομαντικής τέχνης και αντίληψης. Τι θα γινόταν όμως αν η Ουτοπία πραγματοποιούνταν τελικά, και τα αποτελέσματα της δεν ήταν τόσο ιδανικά όσο ονειρεύονταν οι δημιουργοί της? Τι θα συνέβαινε αν βιώναμε μια αντι-ουτοπία, ένα μέλλον πολύ πιο σκοτεινό απ' ότι θα τολμούσαμε να φανταστούμε, ένα μέλλον στο οποίο τα κοινωνικά προβλήματα του παρόντος έχουν οξυνθεί σε ακραίο βαθμό και στο οποίο η τεχνολογία είχε τόσο τον ρόλο του απελευθερωτή, όσο και εκείνον του δυνάστη? Η ένωση του φωτός με το σκοτάδι - στο ψηφιακό πρόσωπο της τεχνολογίας αυτή τη φορά - παραμένει. Αλλάζει μόνο ο χρόνος.




Κάπως έτσι θα σκέφτονταν οι συγγραφείς της Επιστημονικής Φαντασίας που αποφάσισαν να βάλουν βαθιά τα χέρια τους στην άμμο του χρόνου και να κάνουν τολμηρές υποθέσεις για το μέλλον μέσα απο τα έργα τους. Ένας απο αυτούς τους συγγραφείς υπήρξε και ο William Gibson, ο οποίος με το έργο του "Νευρομάντης" το 1984 (την χρονιά του Όργουελ) μας παρέδωσε το πρότυπο της κυβερνοπανκ αισθητικής. Σημασία σε αυτή τη μορφή επιστημονικής φαντασίας δεν είχε τόσο το μακρινό, το διαστημικό και το εξώκοσμο, όσο το άμεσο, εκείνο που σχετίζεται με τα γεγονότα αυτού του κόσμου και της τροπής που θα μπορούσε να πάρει - η οποία ήταν μια τροπή προς το χειρότερο.

Σκηνοθέτες όπως ο Fritz Lang με το περίφημο "Metropolis" είχαν ανοίξει τον δρόμο. Συγγραφείς όπως ο Orwell και o Aldus Huxley μας είχαν παραδώσει βιβλία που άφησαν εποχή στον χώρο της λογοτεχνικής αντι-ουτοπίας. Το "Blade Runner" του 1982 ήταν απο εκείνες τις ταινίες που φανέρωσαν στο ευρύ κοινό το νέο αυτό στυλ και τους προβληματισμούς του. Ο Gibson θα το σφράγιζε, δίνοντας του την ονομασία κυβερνοπανκ. Προπάτορες του είδους υπήρξαν συγγραφείς όπως ο Philip K. Dick, o J.G. Ballard και ο Stanislaw Lem. Ταινία που εκτόξευσε εμπορικά αυτό το στυλ τα τελευταία χρόνια δεν ήταν άλλη απο την τριλογία του Matrix.

Και φυσικά το κυβερνοπανκ γνώρισε και γνωρίζει μεγάλη απήχηση στην Ιαπωνία, μια χώρα που θα λεγε κανείς λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα της - αγάπη προς το παρελθόν και την παράδοση, και ταυτόχρονα, μια εντυπωσιακή πρόοδος και τεχνολογική εξέλιξη - , ένιωσε να ταυτίζεται όσο λίγες με την αισθητική και τους προβληματισμούς του κυβερνοπανκ. Δεν είναι τυχαίο που ο Νευρομάντης του Gibson διαδραματίζεται αρχικά στην Ιαπωνία. Και φυσικά δεν είναι τυχαία η άνθηση του είδους στα γιαπωνέζικα φιλμ και τα manga. Το περίφημο Akira ή το Tetsuo είναι δύο απο τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα. Το Ghost In The Shell θα ακολουθούσε, κάπου εκεί, στις αρχές των '90ς.

Η underground κουλτούρα καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '80 είχε εμποτιστεί με το πνεύμα της νέας φουτουριστικής αισθητικής. Το πλήθος αυτό των ταινιών, βιβλίων, κόμικς, χρειαζόταν και την ανάλογη μουσική υπόκρουση για να το συνοδέψει.




New sounds of a new age


H ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής είναι τόσο παλιά που καλύπτει το φάσμα ολόκληρου του εικοστού αιώνα. Ήδη οι φουτουριστές καλλιτέχνες την περίοδο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου πειραματίζονταν με ήχους και κολλάζ απο θορύβους που παρήγαγαν με διάφορα τεχνητά μέσα, με ακραία ορισμένες φορές αποτελέσματα. Η εξέλιξη της τεχνολογίας αναμφισβήτητα συμβάδισε χέρι χέρι με την εξέλιξη της ηλεκτρονικής μουσικής. Σταθμός για την περισσότερο δημοφιλή όψη του ηλεκτρονικού ήχου υπήρξε η εμφάνιση στη δεκαετία του '70 των γερμανών Kraftwerk. Η τεράστια απήχηση και επιτυχία των Kraftwerk συνέβαλε στην εξάπλωση της ηλεκτρονικής μουσικής και στην υιοθέτηση της απο ολοένα και περισσότερους μουσικούς. Τα seventies γενικά ήταν μια εποχή γόνιμου πειραματισμού για μια πλειάδα καλλιτεχνών που αποφάσισαν να ασχοληθούν με τους ηλεκτρονικούς ήχους, όπως ο Brian Eno, οι Tangerine Dream και ο Jean Michel Jarre. Ροκ συγκροτήματα όπως οι Genesis και οι The Cars, ή ο David Bowie, υιοθέτησαν ηλεκτρονικά στοιχεία, προσαρμόζοντας τα γόνιμα στον ήχο τους. Το ξημέρωμα της δεκαετίας του '80 θα έβλεπε εκατοντάδες μουσικούς και συγκροτήματα να δοκιμάζουν την ηλεκτρονική μουσική. Τα eighties ήταν η εποχή των synthesizers.



Συγκροτήματα όπως οι Kraftwerk χρησιμοποίησαν τη νέα τεχνολογία για να δημιουργήσουν μουσική που θα ακουγόταν ως η δημοφιλή μουσική του μέλλοντος. Υπήρξαν όμως και εκείνοι που ήθελαν να πειραματιστούν και αντιμετώπιζαν τα νέα τεχνητά μέσα περισσότερο ως εργαλεία, μέσω των οποίων θα μπορούσαν να παράγουν κάτι εντελώς διαφορετικό απ' ότι ακουγόταν ως τότε. Δε τους ενδιέφερε να παράγουν μουσική που θα ακουγόταν στο ραδιόφωνο, αλλά να δημιουργήσουν νέα ηχοτρόπια και να επεκτείνουν τους τρόπους αντίληψης γύρω απο αυτό που αποκαλούμε μουσική και τέχνη. Ενεργούσαν έχοντας ως πρότυπο τους αντισυμβατικά καλλιτεχνικά κινήματα όπως ο ντανταισμός και ο φουτουρισμός. Δεν τους ένοιαζε η αισθητική. Τους ενδιέφερε το πείραμα και η έκφραση, και μέσω αυτής μια προσωπική και κοινωνική δήλωση. Δεν είναι τυχαίο που οι μουσικοί αυτοί έκαναν την εμφάνιση τους τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του '70, την ίδια δηλαδή περίοδο που μεσουρανούσε το punk. Τόσο οι μεν, όσο και οι δε, προκαλούσαν με το μουσικό στυλ τους, όσο και με τους στίχους τους.


Ένα απο τα συγκροτήματα αυτά υπήρξαν οι Throbbing Gristle, των οποίων η εταιρία "Industrial Records" έμελε να δώσει και το όνομα της στο νέο αυτό, αντισυμβατικό μουσικό κίνημα. Οι Throbbing Gristle δεν είχαν έρθει για να δημιουργήσουν μουσική με τον παραδοσιακό τρόπο. Παρέα με συγκροτήματα όπως οι Cabaret Voltaire, SPK, Clock DVA, Whitehouse, και Einstürzende Neubauten δοκίμασαν τεχνικές που επέκτειναν την έννοια της μουσικής δημιουργίας σε εντελώς νέα όρια και έθεσαν στο επίκεντρο τον προβληματισμό μήπως η μουσική προσπαθώντας να γίνει αρεστή αισθητικά έχανε τoν στόχο της που ήταν η έκφραση και ο πειραματισμός.


Οι νέοι αυτοί industrial καλλιτέχνες είχαν τις πιο διαφορετικές μουσικές επιρροές. Οι Velvet Underground και η ψυχεδέλεια ήταν μία απ' αυτές. Το kraut rock ήταν μία άλλη. Οι Pink Floyd, οι Doors, o Hendrix, η ηλεκτρονική μουσική των '70ς αλλά και μουσικές όπως η disco ανήκαν και αυτές στις επιρροές, όπως και το post punk της ίδιας περιόδου. Ακόμα και η ethnic μουσική. Οι μουσικοί του industrial ήχου εμπνέονταν ο καθένας απο τα πλέον διαφορετικά ακούσματα, τα οποία ενδεχομένως συνέθεταν σε ένα μουσικό κολλάζ μέσα στο νου τους, ανάλογο με τα κολλάζ που συναντάει κανείς στους πίνακες της μοντέρνας τέχνης. Περισσότερο και απο μουσικούς, οι industrial καλλιτέχνες εμπνέονταν απο την τέχνη και την λογοτεχνία. Ανατρεπτικές φιγούρες όπως ο William Burroughs και ο
Baudrillard, κινήματα όπως ο ντανταισμός, στοχαστές όπως ο Νίτσε ή ο Foucault, ανήκαν όλοι στις επιρροές τους.



(Cabaret Voltaire, Einsturzende Neubauten)


Και το αποτέλεσμα? Ήχοι που παράγονταν απο κάθε μορφής εξάρτημα και εργαλείο, όπως για παράδειγμα τα μέταλλα, πριόνια και τρυπάνια που χρησιμοποιούσαν ως μουσικά όργανα οι
Einstürzende Neubauten στα πρώτα τους χρόνια, χρήση πολλών και διάφορων θορύβων ως υπόστρωμα όπως προηχογραφημένες ομιλίες, ηλεκτρονικά samples και tape loops, αντισυμβατική χρήση κλασικών μουσικών οργάνων (κιθάρα σαν να είναι πλήκτρα για παράδειγμα) και φυσικά ανάλογη εκμετάλλευση των νέων τεχνολογιών. Όποιος ενδιαφέρεται να ρίξει μια αυτιά στο πως ηχούσε το πρώιμο αυτό industrial, ας δει τα κάτω βίντεο.

http://www.youtube.com/watch?v=jL8OkWx4E-4


http://www.youtube.com/watch?v=gllp8gvwSI8

Τα θέματα και η εμφάνιση των συγκροτημάτων αυτών ήταν συχνά προκλητικά. Παρά τις ομοιότητες τους πάντως, κάθε ένα απο αυτά τα συγκροτήματα είχε την ταυτότητα και το στυλ του. Δεν έπαιζαν όλοι "αντι-μουσική", σε ορισμένους θα βρει κανείς περισσότερες παραδοσιακές μουσικές δομές απο άλλους. Ωστόσο, ο έντονος πειραματισμός με τα νέα αυτά μέσα και το κοινό τους στυλ ήταν οι συνδετικοί τους κρίκοι. Επίσης, όσα απο αυτά τα συγκροτήματα προχώρησαν στη δεκαετία του '80, είχαν ως κοινό χαρακτηριστικό την σταδιακή εμφάνιση περισσότερο "συμβατικών" μουσικών δομών στον ήχο τους, χωρίς να σημαίνει πως είχαν απωλέσει την δημιουργικότητα τους. Απλά ήταν μια δημιουργικότητα που μπορούσε πλέον να την αποκαλέσει κάποιος και μουσική και όχι απλά σύνθεση ήχων.



Ο ανυπόμονος αναγνώστης μπορεί να σκέφτεται τώρα: ωραία όλα αυτά, αλλά τι σχέση έχουν με το θέμα μας? Και ακόμα περισσότερο, ποιά σχέση μπορούν να έχουν αυτά με ένα goth αφιέρωμα? Όπως είπαμε όμως στην εισαγωγή, αποφασίσαμε να κατέβουμε λίγο πιο βαθιά. Στο τέλος θα φανεί πως δένουν όλα αυτά μεταξύ τους. Θα πρέπει να κάνεις υπομονή ως το τέλος ανυπόμονε αναγνώστη λοιπόν!

Καλά άντε, ας πω απο τώρα. :P Η industrial μουσική έμελε να συνδέσει το όνομα της με το ανερχόμενο στα eighties gothic κίνημα, για το οποίο μιλήσαμε στο προηγούμενο μέρος. Η ηλεκτρονική μουσική θα γινόταν ο βασικός συνδετικός τους κρίκος και το κυβερνοπανκ η κυριάρχη αισθητική του παντρέματος τους. Όλα αυτά θα εντάσσονταν στην λεγόμενη goth κουλτούρα, παρέα με τους βρυκόλακες και τα μεσαιωνικά κάστρα. Απο τη μία η εξιδανίκευση του παρελθόντος, η φαντασία και ο ρομαντισμός, απο την άλλη το μέλλον, η επιστημονική φαντασία και τα κινήματα του ντανταισμού και του φουτουρισμού. Διαφορετικά μεν, ενταγμένα στην ίδια κουλτούρα δε. Παρακάτω θα δούμε πιο αναλυτικά πως έγινε αυτή η σύζευξη.

Για την ώρα κάνουμε ένα διάλειμμα με το παρακάτω τραγούδι. Το έτος είναι 1982. Το τραγούδι αυτό δεν είναι industrial, ούτε gothic, ούτε ποπ, ούτε post punk, ούτε ηλεκτρονική μουσική τύπου Kraftwerk. Είναι κάτι διαφορετικό, και με το τραγούδι αυτό (και το ομολογουμένως φοβερό homemade video του!) ερχόμαστε στην καρδιά του θέματος. Kαι η καρδιά του θέματος ονομάζεται χορός! Για πάμε λοιπόν:





Goth Kids Dancing


Κάθε μουσική φυλή έχει και τον δικό της αγαπημένο τρόπο να "εκφράζεται" υπο τους ρυθμούς της μουσικής του. Για τους μεταλλάδες αυτός είναι το ατελείωτο και σπαστικό ανεβοκατέβασμα του κεφαλιού, που ονομάζουμε headbanging. Για τους punks, φίλους της ξέφρενης κίνησης, είναι τα stage diving. Ορισμένοι ροκάδες τη βρίσκουν παίζοντας air guitar ή air drums, κουνώντας ρυθμικά και κανένα πόδι. Για όλους τους "σκληρούς" γενικά τα mosh pit είναι μια ωραία, κάφρικη φάση. Κάποιοι τη βρίσκουν χτυπώντας ρυθμικά παλαμάκια, συνοδεύοντας το τραγούδι και ανάβοντας αναπτήρες (όπως για παράδειγμα οι black μεταλλάδες ;).

Στους γότθους, ξαδέρφια των punks, αρέσει ο χορός. Συνολικά ο χορός, όχι μόνο ένα μέρος του σώματος. Χέρια, πόδια, σώμα, κεφάλι, κινούνται στον ρυθμό της μουσικής, άλλοτε με ονειρικό τρόπο θα λέγαμε, σα να χάνεσαι στο σύμπαν, άλλοτε πάλι περισσότερο ενεργητικά. Ας θυμηθούμε τη γενιά της Batcave. Λίγο πολύ όλα τα συγκροτήματα της εποχής εκείνης (Cure, Siouxsie, Bauhaus, Joy Division, κλπ) είχαν ρυθμούς που θα μπορούσε κανείς να τους πει ως και "χορευτικούς", με έναν περισσότερο υποβλητικό και "υπνωτιστικό" τρόπο ωστόσο. Το χαρακτηριστικό rhythm section της gothic μουσικής σίγουρα έπαιζε τον ρόλο του, όπως και η ενεργητικότητα απο τις punk ρίζες τους. Επίσης, να σημειώσουμε πως πολλά απο τα συγκροτήματα αυτά επέλεξαν να πειραματιστούν με τη σειρά τους με ηλεκτρονικούς ήχους. Κάπως έτσι γεννήθηκε το darkwave, όπως εκείνο της Anne Clark και των Clan of Xymox, στο οποίο αναφερθήκαμε.


Η ουσία ήταν πως απο τη στιγμή που στο gothic είχαν παρεισφρήσει ηλεκτρονικά στοιχεία, και απο τη στιγμή που οι γότθοι αγαπούσαν τον χορό, ο δρόμος προς πιο χορευτικές ηλεκτρονικές κατευθύνσεις ήταν πλέον ανοικτός. Το τραγούδι που είδαμε πάνω δεν είναι άλλο απο το περίφημο "Der Mussolini" των γερμανών DAF, aka των Deutsch Amerikanische Freundschaft (με βαριά γερμανική προφορά παρακαλώ. ps: θαυμάστε πόζα στο εξώφυλλο :P). Οι DAF ανήκαν στον χώρο του λεγόμενου "synthpunk", άλλο ένα συγκρότημα με punk ρίζες δηλαδή, οι οποίες όμως είχαν αποκτήσει μια καθαρά ηλεκτρονική, χορευτική μορφή. Πολλά συγκροτήματα τότε, στις αρχές της δεκαετίας του '80 στην Γερμανία, δοκίμαζαν παρόμοιους δρόμους. Κάποια απο αυτά άφησαν πίσω τους διάφορα one hit wonders και ανήκαν όλα στο στυλ που ονομάστηκε "Neue Deutsche Welle"

Απο τα συγκροτήματα του synthpunk αξίζει να αναφέρουμε τους Βρετανούς Portion Control, οι οποίοι έστεκαν ανάμεσα σε αυτό το στυλ και το ανερχόμενο industrial, κάνοντας και αυτοί τους δικούς πειραματισμούς, και επηρεάζοντας πλήθος σημαντικών μεταγενέστερων συγκροτημάτων. Όσο αφορά τους DAF, υπήρξαν απο τα πιο ξακουστά συγκροτήματα του είδους. Το "Der Mussolini", πρόκειται σαφώς για ένα σαρκαστικό τραγούδι με στίχους όπως:
" Dance the Mussolini, move your behind, clap your hands, and now the Adolf Hitler, and now the Jesus Christ, and now the communism ..." . H πολιτική ορθότητα όμως της εποχής αντέδρασε έντονα, με αποτέλεσμα το τραγούδι να προκαλέσει σκάνδαλο. Ας μη παραβλέπουμε το γεγονός πως η Γερμανία είχε μια ευαισθησία παραπάνω απέναντι σε τέτοια θέματα.



Είναι γεγονός πάντως πως πολλά, πάρα πολλά συγκροτήματα εμπνεύστηκαν απο αυτό το στυλ, και επεδίωξαν να υιοθετήσουν ως και ένα μιλιταριστικό look, συνοδευόμενο απο στίχους και σύμβολα που αναφέρονταν σε κοινωνικά συστήματα απο τον φασισμό ως τον κομμουνισμό. Τα συγκροτήματα αυτά βέβαια δεν είχαν καμία σχέση με την ακροδεξιά - κάθε άλλο κιόλας, η πολεμική τους απέναντι στον φασισμό και τον πόλεμο ήταν αδιάκοπη. Ωστόσο το στυλ αυτό, συνοδευόμενο και απο μια punk αισθητική, τους εξέφραζε, έβρισκαν ένα εικαστικό ενδιαφέρον σε αυτό θα λέγαμε, κατ' ανάλογο τρόπο με τον Φουτουρισμό των αρχών του εικοστού αιώνα.



(Front 242)

Μένοντας στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 80, αλλά πηγαίνοντας προς το Βέλγιο, μία χώρα στην οποία φυσούσαν ευνοικά οι ηλεκτρονικοί άνεμοι, παρατηρούμε την εμφάνιση στο προσκήνιο ενός νέου συγκροτήματος. Είχε ως πηγή έμπνευσης τόσο το πρώιμο industrial των Throbbing Gristle, όσο και την περισσότερο άμεση ηλεκτρονική μουσική των Kraftwerk. Ήταν οι Front 242 και το δεύτερο τους άλμπουμ με τίτλο "No Comment" του 1984 έμελε να καθιερώσει έναν νέο μουσικό όρο: Electronic Body Music, ή εν συντομία, EBM. O όρος "body music" είχε χρησιμοποιηθεί τόσο απο τους Kraftwerk, όσο και απο τους DAF στο παρελθόν. Με τους Front 242 όμως συνδέθηκε αναπόσπαστα, με τον ίδιο τρόπο που ο όρος "gothic" συνδέθηκε με τους Bauhaus. Οι Front 242 υπήρξαν ένα απο τα πρώτα συγκροτήματα που θα χαρακτήριζες πλήρως ως EBM τη μουσική του και αποτέλεσαν τους πατέρες της.

Και τι ήταν αυτή η EBM? Πολύ απλά, ήταν η χορευτική μουσική που αναζητούσαν οι γότθοι! Ηλεκτρονικά beats, punk αισθητική, ρυθμικά φωνητικά, συχνά με τη μορφή σλόγκαν, κατάλληλα για χορό και ξέφρενη κίνηση! Οι Front 242 το 1988 μας παρέδωσαν το περίφημο "Front By Front" album τους, που λίγο πολύ αποτελεί και την επιτομή αυτού του στυλ. Το τραγούδι "Headhunter" το οποίο και ακολουθεί σε βίντεο υπήρξε ένα απο τα μεγαλύτερα underground hit της εποχής. Να πούμε πως το βίντεο με τα αυγά ήταν ένα ατύχημα. Ο δημιουργός του videoclip αντί να ακούσει "Headhunter" άκουσε "Egghunter" και το τελικό αποτέλεσμα είναι λίγο άκυρο!





Move your Body to the Rhythm


Το EBM υπήρξε η νέα χορευτική ηλεκτρονική μουσική του underground. Λέγοντας "χορευτική" και "ηλεκτρονική" δεν θα πρεπε να πηγαίνει ο νους μας σε σύγχρονα dance ακούσματα, πόσο μάλλον σε μουσικές όπως η rave ή η techno, μόνο και μόνο γιατί είναι ηλεκτρονικές. Το EBM είχε τις ρίζες του στο synthpunk, την ηλεκτρονική μουσική τύπου Kraftwerk, αλλά και στo ηλεκτρονικό industrial. Ήταν μια μουσική που ξεσήκωνε τον κόσμο, με τον ίδιο τρόπο που έκανε το punk. Δεν ήταν μουσική για μαζική ακρόαση, αλλά για εναλλακτικές underground καταστάσεις. Οι δεσμοί του με το industrial υπήρξαν μεγάλοι, ενώ στην πορεία έμελε να πάρει στοιχεία και απο την rock και metal μουσική σκηνή.



Συγκρότημα - ορόσημο υπήρξαν οι βρετανοί Nitzer Ebb. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτοί και οι Front 242 ήταν οι δύο σημαντικότερες ίσως μπάντες του είδους κατά την δεκαετία του '80 - τουλάχιστον κρίνοντας απο την μουσική τους συνεισφορά. Το EBM των Nitzer Ebb, όπως αποτυπώθηκε στα πρώτα δυο τους άλμπουμ, υπήρξε δυναμικό και επιθετικό, αλλά ταυτόχρονα τρελά ξεσηκωτικό, ό,τι πρέπει για χορό! Αν υπάρχει μια λέξη ικανή να μεταδώσει το στυλ τους, αυτή η λέξη είναι: ενέργεια. Οι ίδιοι περιέγραψαν τον ήχο τους ως: "international funk aggression", και πιστέψτε με, πέφτουν μέσα απολύτως. Πέρα απο τη μουσική πλευρά, οι Nitzer Ebb καλλιεργούσαν το σύνολο της εικόνας τους, παρέχοντας ένα ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό στυλ που αντλούσε απο τον φουτουρισμό, τον κονστουκτιβισμό και τον εξπρεσσιονισμό. Όπως τα καλλιτεχνικά αυτά είδη υπήρξαν αντιδραστικά, το ίδιο υπήρξε και το στυλ τους.




Οι Nitzer Ebb μετατράπηκαν γρήγορα σε ένα απο τα μεγαλύτερα ονόματα του είδους, περιοδεύοντας στα τέλη της δεκαετίας του '80 με τους Depeche Mode. Μπαίνοντας στα nineties άρχισαν να υιοθετούν περισσότερα στοιχεία στον ήχο τους, όπως rock και jazz ήχους. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε πως ανάμεσα στις μουσικές επιρροές τους υπήρξε και το post punk και συγκροτήματα όπως οι Bauhaus. Οι συνδετικοί κρίκοι ανάμεσα στα είδη γίνονται όλο και πιο φανεροί. Δείτε το παρακάτω live βίντεο του '87, που αποτυπώνει πλήρως το στυλ τους και θα καταλάβετε πως είναι δυνατόν μια μουσική να είναι επιθετική σαν μανιφέστο, χωρίς ίχνος ηλεκτρικής κιθάρας, και ταυτόχρονα τόσο χορευτική ταυτόχρονα! Αξίζει επίσης να προσέξετε τα goth τυπάκια στην πρώτη πρώτη σειρά.





Ένα άλλο συγκρότημα που ξεπετάχτηκε γύρω στα μισά των eighties παραδίνοντας μας φοβερό EBM άκουγε στο όνομα A Split-Second. Ουσιαστικά ένα ντουέτο, επίσης απ' το Βέλγιο (την πατρίδα του EBM), έκαναν το ντεμπούτο τους το 1986 με ένα ιδιαίτερα σκοτεινό, σχεδόν ambient ηλεκτρονικό κομμάτι, με όνομα "Flesh". Σύντομα όμως θα υιοθετούσαν περισσότερο upbeat στοιχεία, εμπλουτίζοντας τον ήχο τους και δημιουργώντας ένα διαφορετικό στυλ EBM σε σχέση με εκείνο των Nitzer Ebb, το οποίο θύμιζε λιγότερο μανιφέστο και ήταν πιο ταξιδιάρικο, ατμοσφαιρικό και συνδύαζε πολλά και διάφορα στυλ. To album "From The Inside" του 1988 είναι απλά καταπληκτικό, όπως και ο περισσότερο rock-oriented διάδοχος του "The Parallax View" του 1990. Το συγκρότημα είχε το κοκαλάκι της νυχτερίδας και ήξερε πως να γράφει απίστευτα ξεσηκωτικά και πιασάρικα κομμάτια! Οι Split-Second δεν θα κυκλοφορούσαν πολλά άλμπουμ, αυτά που άφησαν όμως είναι απο τα καλύτερα που έχουν γίνει στο είδος τους.





Παρατηρώντας κανείς βίντεο όπως το "Mambo Witch" και ακούγοντας τη μουσική, μπορεί να κάνει ουκ ολίγες συγκρίσεις με το στυλ των gothic rock συγκροτημάτων της εποχής. Μουσική όπως εκείνη που μας παρέδωσαν οι Sisters of Mercy στο ίδιο περίπου χρονικό διάστημα στο "Floodland", δεν απέχει και πάρα πολύ απο το σκοτεινό χορευτικό στυλ πολλών EBM σχημάτων. Ήταν ένας ακόμα κοινός συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα δύο αυτά μουσικά είδη.


Deep Inside The Laboratory...




Επιστρέφουμε λίγα χρόνια πριν, στις αρχές της δεκαετίας του '80, οι οποίες τελικά αποδεικνύεται πως υπήρξαν απίστευτα δημιουργικές, καθώς τόσα και τόσα μουσικά στυλ και συγκροτήματα ξεπετάχτηκαν εκείνη ακριβώς την εποχή. Κάπου εκεί, στα σκοτεινά μουσικά εργαστήρια του Καναδά, δύο μουσικοί ονόματι cEvin Key και Nivet Ogre, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να κάνουν το δικό τους ιδιαίτερο πείραμα. Το αποτέλεσμα του πειράματος αυτού ήταν ένα τέρας, και το όνομα του τέρατος ήταν Skinny Puppy.

To τέρας αυτό χαρακτηριζόταν απο την μίξη των πρώιμων industrial πειραματισμών με ηλεκτρονικούς ήχους, σκοτεινή αισθητική, ορισμένα ambient στοιχεία, και συχνά παραμορφωμένα φωνητικά. Ήταν ένα κανονικό θηρίο αυτό το puppy, το οποίο έμελε να μεγαλώσει μέσα στη δεκαετία, και προς τα τέλη της να έχει μεταμορφωθεί σε μεγαθήριο της ηλεκτρονικής industrial σκηνής. Επηρεασμένη απο αρτιστικά σχήματα όπως οι Nocturnal Emissions και απο electrosynth/industrial σχήματα όπως οι Portion Control, η μουσική των Skinny Puppy ανέβασε τον πήχη του industrial κατά τη δεκαετία του '80, επηρεάζοντας καθοριστικά όλα τα συγκροτήματα που αποφάσισαν στη συνέχεια να ακολουθήσουν αυτό το στυλ. Το industrial μπορεί να είχε ξεφύγει απο τις πρώτες πειραματικές μέρες του, με τους Skinny Puppy όμως παρέμενε σκοτεινή και αντισυμβατική μουσική, στα θορυβώδη ηχοτρόπια της οποίας όμως είχαν προστεθεί ουκ ολίγοι upbeat ρυθμοί. Η μουσική τους συχνά αποτελούνταν απο πολλαπλά επίπεδα ήχων, τα οποία σε συνδυασμό με τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Ogre έδιναν ένα πολύ ιδιαίτερο - και σίγουρα, όχι για όλους - αποτέλεσμα. Ακραίοι τόσο στις εμφανίσεις τους στη σκηνή, όσο και στα videoclips, οι Puppies υπήρξαν ταυτόχρονα συγκρότημα με πολύ έντονους κοινωνικούς προβληματισμούς, τους οποίους έθιγαν με δριμύτητα μέσα απο τις δουλειές τους.

Προς τα τέλη της δεκαετίας του '80, όπως τόσοι άλλοι, έτσι και οι Skinny Puppy θα υιοθετούσαν περισσότερα κιθαριστικά στοιχεία στον ήχο τους, τα οποία όμως κάθε άλλο παρά μείωσαν την ιδιαιτερότητα του. Κατά τα nineties και τα '00ς θα πέρναγαν απο πολλές ακόμα μεταμορφώσεις, οι οποίες πάντως, αν θέλετε την γνώμη μου, υπήρξαν πέρα για πέρα πετυχημένες.



(Skinny Puppy)

Ένα αποχωρήσαν μέλος των Skinny Puppy το 1986, ο Bill Leeb, σχημάτισε τους Frontline Assembly. Έχοντας ως πρότυπο τα industrial σχήματα της πρώτης γενιάς, αλλά και συγκροτήματα όπως οι DAF, οι Frontline Assembly συνδύασαν αποτελεσματικά τα περισσότερο πειραματικά στοιχεία του industrial με τις χορευτικές τάσεις του EBM. Εδώ δεν έχουμε το καθαρό, ηλεκτρονικό EBM, αλλά ένα υβρίδιο που θα γινόταν πολύ δημοφιλές και θα είχε πολλούς ακόλουθους στο μέλλον. Οι Frontline Assembly ξεκίνησαν περισσότερο πειραματικά, στη συνέχεια όμως υιοθέτησαν πιο καθαρές EBM φόρμες, όλα αυτά όμως ενταγμένα σε ένα σκοτεινό στυλ ήχου και φωνητικών, που σε σημεία θύμιζε Skinny Puppy - χωρίς ωστόσο να είναι τόσο ακραίο. Στις αρχές των '90ς η μίξη του industrial με το ebm θα έφτανε στο αποκορύφωμα της, με δίσκους όπως το "Caustic Grip" και το "Tactical Neural Implant", όπου και το στυλ των FLA θα γινόταν περισσότερο άμεσο. Οι Frontline Assembly είχαν μετατραπεί σε must όνομα της - πάντα underground, αλλά ολοένα και περισσότερο δημοφιλούς - industrial/electro σκηνής.

Ακολουθεί ένα παλιό δεκάλεπτο βίντεο σε δύο μέρη, με συνεντεύξεις των Skinny Puppy και Frontline Assembly, καθώς και αποσπάσματα απο τραγούδια τους.







Η μουσική των Skinny Puppy και Frontline Assembly έπαιζε συχνά στα σκοτεινά club της εποχής. Το κοινό αυτών των clubs αποτελούσαν rivetheads (ντυμένοι με στρατιωτικά τύποι, λόγω προσήλωσης στο στυλ πολλών industrial και ebm σχημάτων, και όχι λόγω ιδεολογίας), ορισμένοι metalheads και πολλοί goths. Ήδη απο τα '80ς, για να ακούσει κανείς σε κλαμπ του Λονδίνου συγκροτήματα όπως οι Skinny Puppy, ή ακόμα και οι Cabaret Voltaire, έπρεπε να πάει σε goth clubs. Παρά τις μουσικές διαφορές τους, λίγο πολύ το κοινό αυτών των συγκροτημάτων με τα συγκροτήματα του gothic χώρου, ήταν το ίδιο. Σταδιακά άρχισε να σχηματίζεται η λεγόμενη "goth κουλτούρα", η οποία κάλυπτε όχι μόνο τους παραδοσιακούς gothic χώρους (για τους οποίους ήδη μιλήσαμε), αλλά και το κοινό του industrial και του ebm. Αμφότερα τα στυλ είχαν επιρροές απο το punk (το gothic απο το post punk, το ebm και το electro industrial απο το synthpunk). Αμφότερα χαρακτηρίζονταν απο μια γενικότερη αντισυμβατική στάση απέναντι στην δημοφιλή μουσική της εποχής, και, κατά ειρωνικό τρόπο, και το gothic και το industrial/ebm έμελε να γίνουν αρκετά δημοφιλή στο mainstream σε διάφορες φάσεις της ύπαρξης τους. Αμφότερα μοιράζονταν μια προσήλωση προς τις σκοτεινότερες όψεις της μουσικής, και στην δημιουργία ατμόσφαιρας. Όποτε ήθελαν όμως, μπορούσαν να γίνουν πολύ πιο δυναμικά και να ξεσπάσουν ως και σε ξέφρενους χορούς.

Αυτά ήταν μερικά απο τα βασικά κοινά ανάμεσα στα δύο αυτά διαφορετικά μεν, κοντινά ωστόσο μουσικά είδη. Κατά τη δεκαετία του '90 μάλιστα τα είδη αυτά θα έρχονταν ακόμα πιο κοντά το ένα με το άλλο.




Προς το παρόν ας αναφερθούμε σε ορισμένα ακόμα πολύ σημαντικά συγκροτήματα των eighties. Ένα απο τα ιδρυτικά μέλη των παππούδων του industrial Throbbing Gristle, o Peter Christopherson, παρέα με τον John Balance, σχημάτισαν το 1982 (πάλι αυτές οι αρχές των '80ς!) τους Coil.

Σε αυτό το σημείο αφήνουμε το πληκτρολόγιο, σταματάμε την ανάγνωση, και απλά αποτίουμε φόρο τιμής στο μεγάλο αυτό συγκρότημα. Η μουσική των Coil είναι απο εκείνες που θυμίζουν πόσο εκπληκτικά ατμοσφαιρικά ηχοτρόπια μπορεί να δημιουργήσει η ηλεκτρονική - κατά κύριο λόγο, αλλά όχι μόνο - μουσική. Συγκρότημα που έδειχνε ενδιαφέρον σε δεκάδες διαφορετικά στυλ συγκροτημάτων και μουσικών, απο το ambient στο punk, απο το goth στην κλασική μουσική, η επιρροή τους στους μεταγενέστερους industrial και μουσικούς της ηλεκτρονικής και ατμοσφαιρικής μουσικής ήταν τεράστια. Απο τα πλέον πολυσύνθετα συγκροτήματα αυτού του αφιερώματος, και απο εκείνα που πραγματικά χαίρεσαι να ψάχνεις και να ακούς ξανά και ξανά. Δίσκοι όπως το "Horse Rotorvator" (του '86), "Love's Secret Domain" (του '92) και "Musick to Play in the Dark" (σε δύο μέρη, του 99, και 2000) είναι μεγαλειώδεις. Και πολύ γοτθικοί παρεμπιπτόντως, για να μην ξεχνιόμαστε. Θα επανέλθω στους Coil σε επόμενο μέρος του αφιερώματος.



Όλο το εγκαταλείπουμε και όλο εκεί πάλι γυρνάμε. Αναφέρομαι στο Βέλγιο, στο οποίο θα πάμε άλλη μια φορά, κάπου στην χρονιά... μαντέψτε! Ναι, πολύ σωστά, βρισκόμαστε για άλλη μια φορά στο 1982. :P. Κάπου εκεί στρέφουμε τα παγερά φώτα του πειραματικού εργαστηρίου μας προς ένα συγκρότημα που λέγεται Klinik, και σχηματίστηκαν τη χρονιά εκείνη. Αν προχωρήσει κανείς λίγα χρόνια, το 1988, και ακούσει το άλμπουμ "Face to Face" θα καταλάβει πως το συγκρότημα αυτό έπαιζε κρύα, παγωμένη, μηχανική μουσική. Ήταν electro, ήταν industrial, και ήταν και ebm, αλλά με έναν ψυχρό και σκοτεινό τρόπο. Κατάλληλο μουσικό υπόστρωμα για κυβερνοπανκ καταστάσεις, βαθειά εμποτισμένες σε ψυχροπολεμική ατμόσφαιρα, ιστορίες για δικτυακούς κατασκόπους και ύπουλα ανδροειδή. Χαρακτηριστικά ήταν και τα πρώιμα λάιβ των Klinik, στα οποία αρέσκονταν να περιβάλλουν τους εαυτούς τους με γάζες.

Άλλα σημαντικά συγκροτήματα της μεταβατικής περιόδου ανάμεσα στα eighties και στα nineties υπήρξαν οι Armageddon Dildos, συγκρότημα που ήξερε να αναμειγνύει διάφορα μουσικά στυλ και να κάνει χαβαλέ και απέκτησε γρήγορα καλτ ακόλουθους και οι Leaether Strip του Claus Larsen, που επηρεάσαν τεράστιο πλήθος συγκροτημάτων που τους διαδέχτηκαν με το επιθετικό electro industrial στυλ τους. Άξιοι αναφοράς σε περισσότερο σκοτεινά, ατμοσφαιρικά, αλλά και ebm σε φάσεις ηχοτρόπια, είναι οι Βρετανοί Click Click (σχηματίστηκαν και αυτοί το 1982!). Δίσκοι όπως το "Rorschach Testing" (και αυτός του '88!) προτείνονται ανεπιφύλακτα. Απο τους πολύ πετυχημένους συνδυασμούς σκοτεινών, ατμοσφαιρικών ήχων απο τη μία, και περισσότερο χορευτικών ρυθμών απο την άλλη, απο τραγούδι σε τραγούδι. Οι Click Click πέρα απο τις μουσικές επιρροές τους, είχαν επηρεαστεί και απο το Blade Runner και απο συγγραφείς τρόμου όπως ο Clive Barker.

Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, να μη παραλείψω να αναφέρω τους γερμανούς Die Krupps, με τους οποίους σκόπιμα επέλεξα να κλείσω την ενότητα. Οι Die Krupps υπήρχαν ήδη απο τις αρχές του '80, κυκλοφορώντας άλμπουμ μέσα στη δεκαετία που ανήκαν και συνέβαλαν στον σχηματισμό του EBM ήχου. H συνεργασία τους με τους Nitzer Ebb παραμένει μοναδική. Ωστόσο οι Die Krupps έμελε να εκτινάξουν την απήχηση τους στα nineties, όταν αποφάσισαν να εντάξουν στους ηλεκτρονικούς χορευτικούς ρυθμούς τους στοιχεία απο τη metal μουσική. Θα έμεναν στην ιστορία ως η πρώτη μπάντα που ένωσε το EBM με το metal, και ως μια απο τις καλύτερες και επιδραστικότερες που υπήρξαν. To άλμπουμ "Ι" του 1992 ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα αυτού του στυλ, το οποίο και θα τους απογείωνε.

Το ροκ, το μέταλ απο τη μία, το industrial και η ηλεκτρονική μουσική απο την άλλη, έμελε να ενώσουν ουκ ολίγες φορές τις δυνάμεις τους στη νέα δεκαετία, και αυτή η ένωση θα απέβαινε καθοριστική και για τη μία πλευρά και για την άλλη. Όσο αφορά τους Die Krupps, λέτε να είναι τυχαίο που υπήρξαν ένα απο τα ελάχιστα συγκροτήματα που επέλεξαν να κάνουν remix σε τραγούδι τους οι Sisters of Mercy? Το τραγούδι ήταν το "Fatherland", ακολουθεί το φοβερό αυτό remix. Πλέον έχουμε μπει για τα καλά στα nineties.





The Machine That Never Stops


Οι αρχές των nineties υπήρξαν μια εποχή σημαντικών αλλαγών στην εναλλακτική μουσική σκηνή. Νέα μουσικά είδη σχηματίστηκαν, άλλα χάθηκαν στην αφάνεια. Ο ήχος της προηγούμενης δεκαετίας φάνταζε ξαφνικά παρωχημένος. Το goth rock είχε δώσει πια τα καλύτερα του φρούτα, το ίδιο και το ebm, το ίδιο και το synthpop. Το industrial απο την άλλη θα υποστεί μια σημαντική μεταμόρφωση, η οποία θα εκτινάξει την δημοτικότητα του στα ύψη, κάτι παράδοξο αν σκεφτούμε τις πρώιμες αντικομφορμιστικές του μέρες.

Η ένωση των industrial και ηλεκτρονικών ήχων με το metal και το rock ήταν αυτή η μεταμόρφωση. Προπάτορες αυτής της συνένωσης οι Killing Joke. Τα κύρια ονόματα που πρωταγωνιστούν, πέραν των Die Krupps που αναφέραμε, είναι οι KMFDM, οι Ministry, και φυσικά οι Nine Inch Nails του Trent Reznor, το πιο πετυχημένο εμπορικά industrial συγκρότημα με πωλήσεις δίσκων που ξεπερνούν τα 20 εκατομμύρια παγκοσμίως. Τα συγκροτήματα αυτά ξεκίνησαν όλα απο περισσότερο καθαρά ηλεκτρονικές, synthpop, ως και ebm ρίζες. Ήδη στα 1988 όμως οι Ministry κυκλοφορούν το πρωτοποριακό "The Land of Rape and Honey", στο οποίο συνενώνουν τους industrial ήχους με τις βαριές metal κιθάρες, παράγοντας ένα αποτέλεσμα που θα έβρισκε εκατοντάδες διαδόχους. Οι KMFDM θα έβγαζαν μια πλειάδα δίσκων στους οποίους το πιασάρικο στυλ τους θα αναμειγνυόταν με πολλά άλλα, μετατρέποντας τους εαυτούς τους σε ένα απο τα σημαντικότερα industrial σχήματα, με τους οποίους συνεργάστηκε πλήθος σπουδαίων μουσικών. Όσο αφορά τους NIN, ήταν εκείνοι που έβαλαν το industrial στα σαλόνια. Η σαρωτική επιτυχία του "The Downward Spiral" album το 1994 δεν είχε προηγούμενο. Άλλα σημαντικά συγκροτήματα του industrial rock και metal ήχου υπήρξαν οι Revolting Cocks, Godflesh, White Zombie, Fear Factory, PIG, The Berzerker, Static-X, και πλήθος άλλων.



(NIN)

Προχωρώντας στο κάτω τραγούδι... Δε ξέρω για σας, εγώ θα το χαρακτήριζα ως το "Temple of Love" του industrial. Εδώ όμως η δρακουλιάρικη αισθητική έχει αντικατασταθεί απο την αισθητική των mecha anime, της επιστημονικής φαντασίας και του κυβερνοπανκ! Και επειδή ξέρω πως δεν υπάρχει goth kid εκεί έξω που να μη του αρέσει, δυναμώνουμε τα ηχεία και πάμε πατάμε play!





Dark Sounds from the Future



Το αστροσκάφος μας συνεχίζει να μας ταξιδεύει στους ήχους της νέας εποχής! Όσο αφορά το EBM λοιπόν, αυτό φαίνεται είχε δώσει τα καλύτερα του στοιχεία την προηγούμενη δεκαετία. Συγκροτήματα όπως οι Front 242 και οι Nitzer Ebb μεταμόρφωναν τον ήχο τους, ακολουθώντας τόσους και τόσους άλλους που έκαναν το ίδιο. Τα σχήματα του electro industrial ήχου πάντως ήταν ακόμα εδώ, αρκετά απο αυτά ενώνοντας τη μουσική τους με το ebm, πειραματιζόμενοι και παρακολουθώντας τις εξελίξεις απο κοντινή απόσταση. Ας αναφερθούμε εδώ στους Cat Rapes Dog (συγκρότημα με τέτοιο όνομα δε μπορεί να πέφτει έξω, όπως και η κυρία στη φωτό), το πρώτο συγκρότημα του είδους απο τη Σουηδία, οι οποίοι μας παραχώρησαν δίσκους όπως το "Moosehair Underwear" το 1993, δοκιμάζοντας πολλά και διάφορα στυλ, με πολύ ενδιαφέροντα αποτελέσματα.


Μέσα στη ζύμωση των nineties πάντως, όταν τόσα και τόσα μουσικά στυλ προέκυψαν μέσα απο προσμίξεις και πειραματισμούς απο τα βασικά υλικά των παλιότερων, αξιοπρόσεκτη ήταν η στροφή των electro/industrial και ebm ήχων προς περισσότερο synthpop και γενικά πιασάρικες κατευθύνσεις. Τα nineties πέρα απο όλα τα άλλα μας έδωσαν και το δημοφιλές techno, ακόμα και την trance, απο τα οποία άντλησαν αρκετά στοιχεία αυτά τα σχήματα, αναμειγνύοντας το underground goth κοινό τους με το κοινό που προτιμούσε την ηλεκτρονική μουσική της εποχής. Η στροφή αυτή σε περισσότερο εμπορικούς ήχους έδινε το φιλί της ζωής στο ebm, εκτοξεύοντας το με τη νέα του εκείνη μορφή που ανάμεσα σε άλλα της δόθηκε η ονομασία "futurepop", aka φουτουριστική ποπ. Ανεξαρτήτως του πόσο πετυχημένη και αντιπροσωπευτική είναι αυτή η ονομασία, μας αρκεί να κρατήσουμε πως η στροφή αυτή υπήρξε κεφαλαιώδους σημασίας, όχι μόνο για το ebm, αλλά για το goth στο σύνολο του. Σε μια εποχή που το καθαρόαιμο gothic rock των '80ς δεν είχε πια τόσο μεγάλη απήχηση, που το industrial είχε αναδειχτεί σε εμπορική μουσική, που το metal θα ένωνε τις δυνάμεις του με τα παλιότερα ρεύματα (έτσι ώστε να επιβιώσει και το ίδιο), στα goth clubs είχε αρχίσει να γίνεται όλο και πιο δημοφιλής ο ήχος συγκροτημάτων που έπαιζαν αυτή την ανανεωμένη μορφή του ebm. Ήταν πιασάρικη, σκοτεινή, με φωνητικά και μελωδίες που παρέπεμπαν στο gothic στυλ, και κυρίευσε πολλούς νέους "γότθους" της εποχής.


(Apoptygma Berzerk)

Η ονομασία "futurepop" δόθηκε απο τους δύο σημαντικότερους ίσως εκπροσώπους του είδους, τους βρετανούς VNV Nation και τους νορβηγούς Apoptygma Berzerk. Τόσο οι μεν όσο και οι δε ξεκίνησαν με περισσότερο σκληρούς ebm ρυθμούς, για να τους αναδιαμορφώσουν στη συνέχεια. Πρώτοι οι Apoptygma Berzerk μας παραχώρησαν στα mid-nineties άλμπουμ-ορόσημα, όπως το "Soli Deo Gloria" και το "7". Δίσκοι όπως αυτοί ήταν τόσο σημαντικοί για τον χώρο της σκοτεινής ηλεκτρονικής μουσικής, που ταύτισαν το όνομα τους με το είδος. EBM και Apoptygma Berzerk είχαν ταυτιστεί, μόνο που εδώ δε μιλάμε για το ebm τύπου Nitzer Ebb. Ο ήχος ήταν περισσότερο γοτθικός απο ποτέ. Με συγκροτήματα όπως οι Apop, το πάντρεμα του gothic με την ηλεκρονική μουσική ήταν πια γεγονός. Ήταν ένας ευτυχισμένος γάμος, που άντεξε στον χρόνο. Το κάτω βίντεο είναι ένα απο τα παιδιά τους, δείτε το πως παίζει!





Στην πορεία οι Apoptygma Berzerk θα έκαναν διάφορες ηχητικές αλλαγές, απο το dark synthpop του "Welcome To Earth" στο κιθαριστικό electro (σχεδόν rock) του "You and Me Against The World". Ανάμεσα σε άλλα θα μας παραχωρούσαν και ορισμένες εκπληκτικές διασκευές στα πλέον άσχετα μεταξύ τους συγκροτήματα, απο την Kim Wilde στους Metallica.

Όσο αφορά τους VNV Nation, το 1999 άφησαν πίσω τους ένα αλμπουμ που για πολύ κόσμο θεωρείται ένα απο τα κορυφαία άλμπουμ ολόκληρου του ηλεκτρονικού ήχου των nineties. Ο τίτλος του ήταν "Empires" και μας δείχνει ένα πολυπεπίπεδο πρόσωπο, το οποίο πολλοί μουσικοί της ηλεκτρονικής σκηνής σίγουρα ζήλεψαν. Ο ήχος κυμαινόταν ανάμεσα στο σκληρό EBM και τις περισσότερο πιασάρικες και synth μορφές της electro μουσικής. Τα φωνητικά ήταν απο τα πλέον χαρακτηριστικά, και οι μελωδίες κατέκτησαν ουκ ολίγους οπαδούς. Είχε προηγηθεί άλλο ένα πολύ σημαντικό άλμπουμ, το "Praise The Fallen" του 1998. Στη συνέχεια οι VNV Nation θα το γυρνούσαν και κείνοι σε περισσότερο καθαρόαιμες synthpop φόρμες, με δίσκους όπως το κλασικό πια "Futureperfect".




Ευτυχώς, η εποχή αυτή ήταν γενικά πλούσια σε συγκροτήματα και μας έδωσε πολλά καλά ονόματα σε αυτό το νέο ebm/synthpop/futurepop στυλ. Ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζουν ονόματα όπως οι αμερικάνοι Assemblage 23, ένα απο τα παλιότερα και πλέον σεβαστά ονόματα στον χώρο του, οι νορβηγοί Icon of Coil που εκτοξεύτηκαν στην κορυφή των γερμανικών charts με το ντεμπούτο τους "Serenity is the Devil", οι γερμανοί Evil's Toy (ή Τ.Ο.Υ.), οι επίσης γερμανοί Neuroticfish (των οποίων αξίζει να αναφέρουμε πως ανάμεσα στις industrial επιρροές τους ανήκουν συγκροτήματα όπως οι Cure και οι Depeche Mode, ειδικά η επιρροή απο τους τελευταίους είναι έκδηλη), και οι βραβευμένοι Σουηδοί Colony 5. Αυτοί είναι ορισμένοι απο τα χαρακτηριστικά ονόματα του είδους, η λίστα φυσικά είναι τεράστια και δεν εξαντλείται σε αυτούς.

Α, να μην ξεχαστούμε. Ασφαλώς και οι σουηδοί Covenant. Συγκρότημα που δεν θα έπρεπε να μπερδεύουμε με τους συνονόματους Kovenant, black metal/industrial σχήμα στο οποίο οι πρώτοι έκαναν μήνυση προκειμένου να αλλάξουν το όνομα τους στο οποίο κατείχαν τα πρωτεία, με αποτέλεσμα οι δεύτεροι να αλλάξουν το αρχικό "c" σε "k". Οι Covenant με δίσκους όπως το "United States of Mind" και το "Northern Lights" θα πρωταγωνιστούσαν στον χώρο της electro/futurepop σκηνής και θα μετατρέπονταν σε έναν απο τους βασικούς πρωταγωνιστές της. Δεν υπάρχει goth club που να μην παίζει τα τραγούδια τους.





Aggressive Digital Behavior


Με συγκροτήματα όπως οι Skinny Puppy, η electro industrial μουσική είχε αποδείξει πως μπορεί να είναι επιθετική, ακόμα και ακραία. Η τάση αυτή θα ενισχυόταν ακόμα περισσότερο απο την δεκαετία του '90 και έπειτα. Συγκροτήματα όπως οι Puppies ή οι Klinik, με το ψυχρό και επιθετικό τους ύφος, θα γεννούσαν το στυλ που στα nineties ονομάστηκε "dark electro", το οποίο στη συνέχεια υιοθέτησε περισσότερο χορευτικές φόρμες, παραμένοντας ωστόσο ακραίο σαν στυλ σε σχέση με την άλλη μετεξέλιξη του ebm, το futurepop. Στο είδος αυτό συχνά δόθηκε η ονομασία "terror ebm" ή "aggrotech", ενώ για ορισμένους το "electro/industrial" απο μόνο του αρκεί σαν ονομασία. Αφήνοντας το μπέρδεμα με τις ταμπέλες πάντως, η ουσία αυτού του στυλ είναι η επιθετικότητα απο τη μία και οι χορευτικοί ρυθμοί απο την άλλη. Τα φωνητικά είναι παραμορφωμένα, παραπέμποντας ως και στο black metal (αν και οι Skinny Puppy ή οι Leaether Strip υπήρξαν οι ουσιαστικοί προπάτορες αυτού του στυλ, που ουδεμία σχέση είχαν με το metal), το ίδιο παραμορφωμένοι είναι μερικές φορές οι ηλεκτρονικοί ήχοι, ενώ αυτά συχνά συνδυάζονται με ρυθμούς techno. Σε κάποια συγκροτήματα αυτού του στυλ κυριαρχούν οι χορευτικοί ρυθμοί, ενώ σε άλλα επικρατούν οι industrial πειραματισμοί. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ακραίο και πιασάρικο ταυτόχρονα, κατά έναν περίεργο τρόπο. Το aggrotech/terror ebm θα αποκτούσε μεγάλη δημοτικότητα στα goth clubs και έχει γίνει και αυτό αναπόσπαστο τμήμα τους πλέον. Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό βίντεο, cyber αισθητικής, ενός απο τα γνωστότερα σύγχρονα ονόματα του είδους.





Χαρακτηριστικά συγκροτήματα που κινήθηκαν σε αυτό το στυλ ήταν οι :Wumpscut:, Cruniform Injection, Funker Vogt, Combichrist, Suicide Commando, Grendel, Hocico, Velvet Acid Christ, Agonoize, Alien Vampires, Die Sektor, God Module και άλλοι (η λίστα είναι πολύ μεγάλη). Αν και τα συγκροτήματα αυτά μοιράζονταν τόσα κοινά όσα χρειάζεται να τα τοποθετήσει κάποιος κάτω απο μια εννιαία λίγο πολύ κατηγορία, υπάρχουν και πολλές διαφορές μεταξύ τους. Άλλοι έδιναν μεγαλύτερη έμφαση στον πειραματισμό, άλλων το στυλ έγερνε περισσότερο προς το industrial, άλλοι ήταν πιο κοντά στην χορευτική μουσική, άλλοι ήταν περισσότερο ακραίοι και άλλοι λιγότερο.




Οι γερμανοί :Wumpscut: (ή μάλλον, ο γερμανός, καθώς η μπάντα είναι ουσιαστικά one band project υπο τον Rudy Ratzinger) είναι ένα απο τα πιο αναγνωρίσιμα ονόματα του είδους, έχοντας δεκάδες επί δεκάδων δουλειές απο τις αρχές των nineties ως σήμερα και μεγάλο fanbase. Οι :W: (εν συντομία) θα υιοθετούσαν ένα δύσκολο, industrial-οειδές goth ύφος, με παραμορφωμένα στην πλειοψηφία φωνητικά και θορύβους, ενώ παράλληλα διατήρησαν πολλές κλασικές ebm δομές. Στην πορεία όμως φανέρωσαν πως δεν έλεγαν όχι στους πειραματισμούς, με αποτέλεσμα άλμπουμ και τραγούδια που φανέρωναν μια πολύ μεγάλη συνθετική ικανότητα. Δίσκοι όπως το "Wreath of Barbs" βγαίνουν μια φορά στα τόσα, απο οποιοδήποτε συγκρότημα.

Οι Suicide Commando απο το Βέλγιο, άλλη μια one man band, υπήρξαν επίσης σημαντικοί. Ο δίσκος "Mindstrip" του 2000 είναι απαραίτητος για όποιον είναι περίεργος να ακούσει πως ηχεί το aggrotech, to album ανήκει στα πλέον χαρακτηριστικά του είδους του και καθιέρωσε τους Suicide Commando ως έναν απο τους ηγέτες του είδους. Σκοτάδι, μηδενισμός, ψυχροί ηλεκτρονικοί ήχοι, παραμορφωμένα φωνητικά και μουσική, και ρυθμός beat. Οι Velvet Acid Christ απο την άλλη παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον, όντας μια μπάντα με μεγάλη δισκογραφία (απο τις αρχές των '90ς και αυτοί), αρκετά ποικιλόμορφο ύφος, πρωτιές στα γερμανικά charts, και πλούσιες επιρροές (απο Skinny Puppy σε Cocteau Twins και Cure). Όσο αφορά τους Hocico απο το Μεξικό είναι αρκετά δημοφιλείς απ' ότι έχω παρατηρήσει στη χώρα μας, και γενικά είναι απο τα μεγάλα νέα ονόματα στον χώρο. Μέσα στο 2008 είχαν έρθει σε κάποια φάση για live, ήταν και η αφορμή να τους μάθω (αν και στο live δεν είχα πάει). Εξίσου μεγάλο και με ουκ ολίγο hype είναι το όνομα των Combichrist, των οποίων είδαμε και το βίντεο, που λίγο πολύ συνοψίζουν σαν στυλ την ακρότητα του aggrotech κινήματος, αλλά και στιχουργικά, με τίτλους τραγουδιών όπως "This Shit Will Fuck You Up", "Enjoy The Abuse", "Who's Your Daddy, Snakegirl", "Lying Sack of Shit", "Shut Up and Swallow" και άλλα όμορφα. :P




Οσο αφορά τους γερμανούς Funker Vogt, θα τους τοποθετούσα στα αγαπημένα μου συγκροτήματα αυτού του στυλ. Επιθετικοί αλλά και με αρκετή μελωδικότητα, κύριο χαρακτηριστικό τους περισσότερο και απο τη μουσική είναι η έντονα αντι-μιλιταριστική και έκδηλα αντιπολεμική τους στάση εδώ και χρόνια. Αυτό όμως, καλλιεργώντας ένα πλήρως στρατιωτικό προφίλ, απο το λογότυπο ως την εμφάνιση. Ο πόλεμος, θέματα όπως η πυρηνική καταστροφή, η μηχανικοποίηση, και οι συνέπειες τους, κυριαρχούν στη μουσική και στους στίχους τους. Έχοντας αναρτήσει στην αρχή το βίντεο παρωδία των DAF ("Der Mussolini"), είναι ωραίο να κλείσουμε με κάτι παραπλήσιο, μόνο που αυτή τη φορά το θέμα του είναι σοβαρό. Ακολουθεί το "Fortunes of War" των Funker Vogt, σε remix απο τους Velvet Acid Christ. Δείτε αυτό το βίντεο, και μετά επιστρέψτε στο homemade του Der Mussolini, που τόσο πετυχημένα σατυρίζει τη θηριωδία του ναζισμού.





Επίμετρο: Κυβερνογότθοι και λαός


Αν κάποιος διαβάζοντας το τέταρτο μέρος του αφιερώματος εξακολουθεί να αναρωτιέται γιατί τόση έκταση για μια μουσική που σε μεγάλο βαθμό (πχ το industrial) δεν είναι καν "αληθινό gothic", πρώτον μάλλον προσπέρασε το κείμενο (:P), δεύτερον υποθέτω δεν έχει πάει ποτέ του σ' ένα μεγάλο νυχτερινό goth club. Γιατί εκεί το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής που ακούγεται είναι ηλεκτρονική, σαν τη μουσική που περιγράψαμε σήμερα, και της οποίας ιχνηλατήσαμε κάποιες βασικές πτυχές (δεν είμαστε εξαντλητικοί, δεν είναι και αυτό το θέμα φυσικά). Εξάλλου είπαμε. Το σημερινό ήταν ένα sci-fi ταξίδι. :)

Μ' αυτά και μ' αυτά προέκυψε η ενδιαφέρουσα υποκατηγορία των cybergoths, αυτής της μετεξέλιξης του gothic στυλ που ωστόσο προσαρμοζόταν στα ηλεκτρονικά δεδομένα της νέας εποχής και αντλούσε την έμπνευση της απο το κυβερνοπανκ, την επιστημονική φαντασία και - φυσικά - τα γιαπωνέζικα anime. Ειδικά τα τελευταία μπορώ να πω πως υπήρξαν μεγάλη πηγή έμπνευσης, μάλλον περισσότερο και απο τη μουσική την ίδια! Πολύχρωμα κουρέματα, μάσκες, μακιγιάζ, φωτεινά ρούχα, γυαλιά, στολές τύπου "νοσοκόμα" και άλλα τέτοια όμορφα φετίχ (στολές ρομπότ πάντως δεν έχω δει, μάλλον οι γότθοι τις βρίσκουν α-σεξουαλικές). Αυτοί είναι οι cybergoths λοιπόν, πρώτα ξαδέρφια με τους φίλους τους cyberpunks, και μ' αυτούς κλείνω αυτό το μέρος του αφιερώματος!




Προτεινόμενοι Δίσκοι




Front 242 - Front By Front (1988)


Δε γίνεται να είμαστε υπερβολικοί όσο αφορά την σημασία αυτού του δίσκου. Θεωρείται ως ένα απο τα σημαντικότερα industrial/ebm albums όλων των εποχών. Οι Front 242 είναι οι πατέρες του EBM, το άλμπουμ αυτό πρόκειται για το magnum opus τους, επομένως περισσότερα λόγια πιστεύω είναι περιττά. Μόνο η ιστορική του αξία θα ήταν αρκετή για
να το ακούσει κάποιος, αλλά η μουσική έτσι κι αλλιώς αποζημιώνει
απο μόνη της. Προσοχή μόνο, εδώ έχουμε ηλεκτρονικό ήχο των eighties, ο οποίος διέφερε σημαντικά απο τον σύγχρονο ηλεκτρονικό ήχο.



Nitzer Ebb - That Total Age (1987)


Won't you come and join us in our playground, our violent playground...! Αυτή είναι η εκδοχή του EBM των Nitzer Ebb, και αυτό είναι το ντεμπούτο τους. Το EBM σημαίνει "electronic body movement" και ο ήχος σε αυτόν τον δίσκο μας κάνει να καταλάβουμε γιατί. Δε γίνεται να μη χορέψεις/χτυπηθείς (πάνε μαζί αυτά) ακούγοντας τη μουσική των Nitzer Ebb! Δύναμη, ενέργεια, φωνητικά-σλόγκαν, συχνά επαναλαμβανόμενα, καθαροί ηλεκτρονικοί ήχοι, και πολλή πώρωση. Αξίζει να παρατηρήσει κανείς την αισθητική σοσιαλιστικού ρεαλισμού του εξωφύλλου. Join in the chant!



A Split-Second - From The Inside (1988)


O δίσκος ανοίγει με το "Bend My Body Armour" και αμέσως καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται. Ηλεκτρονική μουσική, ναι, ebm, ναι, αλλά και πολύ πιασάρικες και τρομερά ανεβαστικές μελωδίες. Το "The Last Wave" που ακολουθεί μας κάνει να απορούμε. Ήχοι σχεδόν ethnic, ταξιδιάρικοι και ατμοσφαιρικοί, που μας θυμίζουν ανάμεσα σε άλλα gothic/darkwave σχήματα της εποχής. Ο δίσκος θα ακολουθήσει τέτοιους ρυθμούς μέχρι το τέλος, με upbeat synth άσματα να διαδέχονται άλλα περισσότερο ατμοσφαιρικά και goth, συνειδητοποιώντας στο τέλος πως έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ, πολύ μεγάλο δίσκο, που κατορθώνει να ξεφύγει απο τις εύκολες κατηγοριοποιήσεις. Το συνιστώ χωρίς δεύτερη σκέψη.


Skinny Puppy - Bites (1985)


Οι Puppies στο ξεκίνημα τους. Οι πιο hardcore industrial fans μάλλον θα πρότειναν κάποιον απο τους δίσκους που το διαδέχτηκαν, ενώ οι φίλοι του περισσότερο industrial metal ήχου ίσως πρότειναν το "Rabies" album του '89... Το "Bites" όμως ήταν το πιο γοτθικό τους άλμπουμ, αναμφισβήτητα. Σκοτεινή, εφιαλτική σχεδόν ατμόσφαιρα σε σημεία, ενώ σε άλλα ξεπετάγονται εκεί που δε το περιμένεις σχεδόν ονειρικά, ατμοσφαιρικά ηχοτρόπια, που παραπέμπουν ως και στο ambient. Ο ήχος είναι περισσότερο "καθαρός" σε σχέση με τα επόμενα άλμπουμ, η ατμόσφαιρα κυριαρχεί πέρα για πέρα. Α, και το "Assimilate" φυσικά, ένα απο τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια τους.


Frontline Assembly - Caustic Grip (1990)



Και μόνο για τον υπερύμνο "Provision" πρέπει να προταθεί αυτός ο δίσκος. Electro/industrial/ebm απο τα πιο επιδραστικά και σημαντικά, αρκετά σκοτεινό και "ζόρικο" για να απέχει πολύ απο το mainstream, αλλά και αρκετά πιασάρικο για να γίνεται catchy με την πρώτη σε όσους δεν έχουν ακούσει, αλλά θα ήθελαν να ακούσουν κάτι απο το είδος. Το "Tactical Neural Implant" που θα ακολουθούσε θα ήταν περισσότερο straight forward στο ύφος και περισσότερο προσβάσιμο, με αποτέλεσμα να αποτελέσει και τον δημοφιλέστερο τους δίσκο. Ωστόσο, το ξαναλέω, τραγούδια όπως το Provision είναι αρκετά για να προτείνω αυτό εδώ το αλμπουμάκι!


Die Krupps - Too Much History, Volume I & 2


Πρόκειται για best of συλλογή του πρωτοπόρου αυτού συγκροτήματος, του πρώτου που συνδύασε τόσο αποτελεσματικά τους χορευτικούς/ebm ρυθμούς με το metal, επηρεάζοντας τόσους και τόσους στη συνέχεια. Το πρώτο μέρος της συλλογής περιλαμβάνει τραγούδια απο την ηλεκτρονική eighties περίοδο, και τραγούδια απο την πιο metal nineties περίοδο. Αλλά - ω θεοί! - τι συλλογή είναι αυτή! Στα παλιά τραγούδια έχει γίνει μια αναβάθμιση μούρλια, τα ακούς και δε πιστεύεις τι θησαυροί είχαν βγει 30 σχεδόν χρόνια πριν, συνειδητοποιώντας πόσο σπουδαίο ρόλο παίζει τελικά η τεχνολογία και τα νέα μηχανήματα όσο αφορά τον ηλεκτρονικό ήχο. Θα παρομοίαζα την remastered εκδοχή των τραγουδιών με το έργο των συντηρητών τέχνης, κυριολεκτικά. Ακούστε αυτή τη συλλογή και θα καταλάβετε για τι συγκρότημα μιλάμε. Το Volle Kraft Voraus remastered σε πετάει στον τοίχο κυριολεκτικά!


Armageddon Dildos - Lost (1994)


Αν οι Faith No More έπαιζαν EBM, έτσι θα ηχούσε. Κυριολεκτικά. Armageddon Dildos ίσον διασκέδαση. Το άλμπουμ αυτό δεν προτείνεται μόνο σε φαν του ηλεκτρονικού ήχου, αλλά σε φαν της ροκ μουσικής γενικώς. Σαρωτικοί ηλεκτρονικοί/metal ρυθμοί όπως στο "Squeezer", κλασικά χορευτικά ebm άσματα τύπου "Haut", σαρωτικά funk (!) περάσματα όπως στο "Stay Home", ενώ για το "μπλιμπλίκι meats χώσιμο metal" άσμα "Sexmonster" τι να πω. Ρε, ακούστε αυτόν τον δίσκο.



Nine Inch Nails - The Downward Spiral (1994)


Πρόκειται για τον δίσκο που εκτόξευσε το industrial (rock/metal στην προκειμένη). Ακόμα και αν η σχέση του με το goth υφίσταται μόνο με την ευρύτερη έννοια του όρου, και μόνο για τη σημασία του ο δίσκος αυτός πρέπει να αναφερθεί. Αν και δεν πρέπει να λησμονούμε τα ουκ ολίγα ebm στοιχεία που συναντάει κανείς στη μουσική των NIN, τα οποία κυριαρχούσαν ειδικά στον πρώτο τους δίσκο, ενώ το "The Fragile" που ακολούθησε θα αποτελούσε τον πιο πολυποίκιλο ίσως δίσκο τους, και τον πιο αγαπητό απο τους goths. Όπως και να έχει, το The Downward Spiral είναι ο πιο πετυχημένος εμπορικά industrial δίσκος όλων των εποχών. O Trent Reznor ήξερε τον τρόπο. I wanna fuck you like an animal. Το πε και το κανε.


KMFDM - Nihil (1995)


Ας μείνουμε λίγο ακόμα στον industrial metal χώρο. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα απο τα πολλά συγκροτήματα του είδους, το οποίο πιθανώς να μας παρέσερνε μακριά απο το αφιέρωμα μας, αλλά για το ultra heavy beat! Με άλλα λόγια, πρέπει σ' ένα αφιέρωμα που αναφέρεται στις ηλεκτρονικές χορευτικές μουσικές να προταθεί κάποιος δίσκος των KMFDM! Οι άνθρωποι απλά ξέρουν τι θα πει ρυθμός! Όποιος τυχόν δεν έχει ακούσει ακόμα τη μουσική τους, ας σπεύσει. Οι υπόλοιποι ξέρετε για τι πράγμα μιλάω. Ένα συγκρότημα που δε διστάζει να χρησιμοποιήσει ακόμα και reggae στοιχεία στον ήχο του δε μπορεί παρά να είναι ξεχωριστό. Όσο αφορά αυτό το άλμπουμ τους, προτείνεται ως μια πολύ καλή αρχή για κάποιον που δεν έχει ξανακούσει. Έντεκα τραγούδια, το ένα καλύτερο απο το άλλο. Το "Juke Joint Jezebel" (που είδατε πάνω στο βίντεο) είναι απλά το γνωστότερο τους. Κάντε την χάρη στον εαυτό σας και ακούστε τη δισκογραφία τους, ξεκινώντας απο το "Nihil" album.


Apoptygma Berzerk - Soli Deo Gloria (1993)



Το ντεμπούτο του συγκροτήματος που συνέβαλε στην αναγέννηση του EBM ήχου και στον σχηματισμό
του λεγόμενου futurepop ιδιώματος.
Οι Apop στο ξεκίνημα τους ακούγονται πιο σκοτεινοί και γοτθικοί απο ποτέ. "Bitch", "Burnin Heretic", "Spiritual Reality", "Like Blood From the Beloved", "Ashes to Ashes", όσοι γνωρίζουν καταλαβαίνουν, όσοι
δε γνωρίζουν καιρός να μάθουν. Αυτό.



Apoptygma Berzerk - 7 (1996)


Ο διάδοχος του "Soli Deo Gloria", το "7" είναι για πολύ κόσμο το κορυφαίο άλμπουμ των Apop. Εδώ έχουμε ένα ολοκληρωμένο σκοτεινό ebm/goth/electro αριστούργημα. Το "Love Never Dies part I" που ανοίγει τον δίσκο μας δίνει να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται. Απλά, ένα απο τα κορυφαία ebm άσματα των nineties. Το πανέμορφο "Mourn" που ακολουθεί είναι διαφορετικό σε ύφος, με μια αδιόρατη μελαγχολία, φανερώνοντας για πρώτη φορά τους synthpop δρόμους που έμελε να ακολουθήσει το συγκρότημα. To "Non Stop Violence" είναι catchy και upbeat. Τέλος πάντων, δε χρειάζεται να πάρω ένα ένα όλα τα τραγούδια του δίσκου. Να πω μόνο πως αξίζει να τσεκάρετε τη remastered deluxe edition, η οποία περιλαμβάνει ορισμένα φοβερά remix των παλιών τραγουδιών, μαζί με τα κανονικά.


Haujobb - Solutions for a Small Planet (1996)


Να ένα συγκρότημα που δεν ανέφερα ως τώρα. Οι Haujobb
προτείνονται για τους φαν του
πιο καθαρόαιμου ηλεκτρονικού ήχου, με πολλά ατμοσφαιρικά όμως στοιχεία. Έχοντας επηρεαστεί στα πρώτα τους βήματα απο συγκροτήματα όπως οι Skinny Puppy και οι Frontline Assembly, θα εμπλούτιζαν αυτές τις επιρροές με στοιχεία απο techno, IDM (πειραματική ηλεκτρονική μουσική) και drum n' bass, ενώ διάχυτη στη μουσική τους είναι η ατμόσφαιρα, και ο πειραματισμός (σε σημεία θυμίζουν ambient, ενώ θα ακούσετε ως και σαξόφωνα). To album αυτό θεωρείται το πλέον αντιπροσωπευτικό, και δεν είναι λίγος ο κόσμος στον χώρο της ηλεκτρονικής και electro/industrial σκηνής που το θεωρεί μεγαλειώδες.


VNV Nation - Empires (1999)


Σε όποια λίστα με must ebm/industrial/electro goth δίσκους κοιτάξετε, αυτό το άλμπουμ θα φιγουράρει σε περίοπτη θέση. Παντού όμως! Γιατί να κάνω τη διαφορά λοιπόν εγώ? Το "Praise The Fallen" που είχε προηγηθεί ήταν επίσης δυνατό άλμπουμ, εδώ όμως οι VNV Nation αγγίζουν την κορυφή. Δεν υπάρχει κακή στιγμή. Το ένα τραγούδι διαδέχεται ομαλά το άλλο, οι δυναμικές και απαλότερες στιγμές διαδέχονται αρμονικά η μία την άλλη, και το άλμπουμ ακούγεται ως ένα άρτιο σύνολο απο την αρχή ως το τέλος. Συγκρότημα με τεράστιο fanbase, αυτός είναι ο δίσκος που για πολλούς είναι ο κορυφαίος τους. Τραγούδια όπως το "Kingdom" ή το "Legion" δε γράφονται συχνά.


:Wumpscut: - Wreath of Barbs (2001)


Αν κάποιος ακούσει ορισμένα σκόρπια τραγούδια των Wumpscut, και δεν είναι μαθημένος στην πιο ακραία μορφή του ηλεκτρονικού ήχου, ίσως να μη τον συγκινήσουν. Αλλά πρέπει να ακούσει αυτόν τον δίσκο για να καταλάβει περί τίνος πρόκειται, και γιατί αυτό το συγκρότημα θεωρείται απο τα κορυφαία στον χώρο του! Το άλμπουμ είναι ένα αριστούργημα! Η μουσική του ποικιλομορφία είναι που το κάνει να ξεχωρίζει, οι φοβερές εναλλαγές απο το ένα τραγούδι στο άλλο, το πλήθος των συναισθημάτων που το χαρακτηρίζουν, και η σκοτεινή του, δυναμική και επιθετική σε σημεία, αλλά και μελαγχολική σε άλλα, ατμόσφαιρα. Electro goth at its best.


Covenant - United States of Mind (2000)



Οι Covenant συμπληρώνουν την "must" τριάδα του ebm/futurepop της περιόδου, μαζί με τους VNV
Nation και τους Apoptygma. Αυτός ο δίσκος παρέα με τον επόμενο "Northern Light" είναι εκείνος που θα
τους καθιέρωνε στις συνειδήσεις των οπαδών. Ο πιο αμιγώς futurepop απο τους δίσκους που προτείνω, οι φίλοι αυοτύ του στυλ ξέρουν ήδη.
"Like Tears in Rain", "No Man's Land", "Afterhours" και φυσικά το "Dead Stars".




Funker Vogt - Maschine Zeit (2000)


Αναμφισβήτητα, ένα απο τα καλύτερα δείγματα σκληρής ebm/aggrotech μουσικής. Δυναμικό και
σκοτεινό, αλλά πιασάρικο και χορευτικό ταυτόχρονα. Η θεματολογία φυσικά καταπιάνεται με τα ζητήματα του πυρηνικού και πολεμικού όλεθρου, και οι στίχοι είναι καυστικότατοι. "Gunman", "Black Market Dealers", "Maschine Zeit", "Nuclear Winter", "Under Deck", βασικά το ένα τραγούδι είναι καλύτερο απο το άλλο. Τσεκάρετε αν δεν έχετε ήδη λοιπόν!




Αυτές είναι οι βασικές (υποκειμενικές πέρα για πέρα) προτάσεις, για αρχή, αλλά ας προτείνω επιγραμματικά και ορισμένα επιπλέον άλμπουμ! Οι προτάσεις κάτω αφορούν τους χώρους του ebm/electro-industrial/aggrotech/futurepop. (το λέω για να μη πει κανένας εξαγριωμένος μεταλλάς "γιατί δε πρότεινες ρε κάτι απο Ministry?!" :P)

Α Split-Second - Kiss of Fury
Apoptygma Berzerk - You and Me Against The World
Armageddon Dildos - Homicidal Dolls
Assemblage 23 - Storm
Click Click - Rorschach Testing
Colony 5 - Colonisation
Combichrist - Everybody Hates You
Covenant - Northern Light
Cruniform Injection - Critical
E Nomine - Das Beste Aus... Gottes Beitrag Teufel Werk
Evil's Toy - XTC Implant
Frontline Assembly - Tactical Neural Implant
Funker Vogt - Survivor
Grendel - Harsh Generation
Hocico - Signos de Aberracion
Icon of Coil - Serenity is the Devil
Iris - Disconnect
Klinik - Face to Face/Fever
Neuroticfish - No Instruments
Nitzer Ebb - Belief
Skinny Puppy - απάντα
Suicide Commando - Mindstrip
Velvet Acid Christ - Fun With Knives
VNV Nation - That Total Age
Wumpscut - Embryodead


Αυτά τα ολίγα (!) λοιπόν. Στο επόμενο μέρος θα συνεχίσουμε σε ηλεκτρονικά μονοπάτια (εκεί θα αναφέρω και τους Blutengel, το λέω γιατί όντας απο τα πλέον γνωστά futurepop/gothic συγκροτήματα θα μπορούσα να τους ανέφερα και δω, αλλά στο επόμενο παρέα με διάφορους άλλους γερμαναράδες θα ταιριάζουν περισσότερο :P)

Και για να δώσω και ένα σχεδιάγραμμα του τι θα ακολουθήσει. Το πέμπτο μέρος θα αφορά τη synthpop και το darkwave. To έκτο τις πιο ατμοσφαιρικές/medieval/ethereal μουσικές. To έβδομο την εξέλιξη του gothic rock στα nineties ως σήμερα. Το όγδοο το gothic metal. Τέλος, θα υπάρξει και ένα ένατο μέρος, που θα κάνω έναν γενικό απολογισμό. Αν ζω μέχρι τότε. :P

Να προσθέσω τέλος πως το επόμενο μέρος του αφιερώματος πιστεύω θα αρέσει πολύ στις γυναίκες αναγνώστριες. Όποτε αναρτηθεί ε, μη με πιέζετε. :P Αυτά λοιπόν, πολλούς χαιρετισμούς απο το φονικό κουνέλι, ευχαριστώ όλους όσους μας διαβάζουν και φτάσατε ως εδώ!!!!!!!!


~

7 σχόλια:

  1. Aυτό που μου κάνει εντύπωση σε σένα είναι ότι πρέπει να τα πήγαινες πολύ καλά στην έκθεση στο σχολείο. Γενικα, τα λες ωραία. Το μουσικό κομματι είναι πλήρες. Να σου πω την αλήθεια δεν περίμενα να δω αναφορές σε Portion Control και Coil και με εξέπληξες θετικά. Αν και δεν είδα αναφορά στο Scatology των Coil, που είναι το μαστ! Συγκριτικά, από τις μπάντες που έδρασαν στις αρχές των 80'ς, η αγαπημένη μου είναι οι Clock DVA με διαφορά. Δλδ, ήταν αυτοί που παίξαν τα πάντα για μένα, και οι πειραματισμοί τους διατηρούσαν μία ισορροπία με την "μουσικότητα" του θέματος που έλεγες. Χωρίς δλδ να πάνε στις ακρότητες των "λαμαρινάδων" (:p) που δεν τους πάλεψα ποτέ μου!

    Πώ είναι και μεγάλο και ξεχνάω τί ήθελα να γράψω. Μισό να πάω λίγο πιο πάνω πάλι και συνεχίζω. Α, ναι.. ήθελα να πω ότι τους Split Second δεν τους είχα ψάξει ποτέ. Αυτό που άκουσα μου άρεσε αρκετά.

    Ε, όσο για την τριάδα ΝΙΝ, ΚΜΦΔΜ, Μinistry, η αδυναμία μου είναι οι δεύτεροι. Θα έπρεπε να βάλεις Α Drug Against War για να ταρακουνηθεί ακόμα περισσότερο το μπλογκ :)

    Από τους δίσκους που προτείνεις στο τέλος, το μόνο που δεν παλεύω είναι οι Haujobb. Προτείνω να ακούσεις Agonoize όμως που τους θεωρώ κλάσεις ανώτερους. Ε από την άλλη ο Rudy, ήταν συμπάθεια παλιότερα... το Wreath Of Barbs είναι εξαιρετικό όντως, αλλά αυτό που άφησε ιστορία νομίζω είναι το Music For A Slaughtering Tribe (ηλεκτρονικός τρόμος) και το Bunkertor 7. Eπίσης δεν νοείται industrial-o-αφιέρωμα χωρίς αναφορά στο τραγούδι Black Death (γκρινια-γκρίνια)! Καλό είναι να σταματήσει όμως να βγάζει επιτέλους άλμπουμ κάθε χρόνο, γιατί τελευταία η έμπνευση έχει πιάσει πάτο.

    E, να μην αναφερθώ στα υπόλοιπα που πάνω κάτω με καλυψες, Funker Vogt, Icon Of Coil, Covenant, Αpops (και με πολύ καλό φετινό άλμπουμ, ε.. αν και ψιλο-light) κλπ κλπ πολύ αγαπημένοι.

    Mια μικρή διόρθωση: τους Ηοcico τους είδαμε πέρισυ (2008) και όχι φέτος :-)
    και ναι.. είναι τρελος ο Μεξικανος (και ας έχασα τους Fields)!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δίκιο έχεις για τους Hocico, το διορθώνω αμέσως!

    Υπάρχουν στιγμές που τη βρίσκω ομολογώ με πειραματισμούς τύπου "λαμαρινάδων" χοχοχο! Αν και απο ένα σημείο και έπειτα είναι γεγονός θες να ακούσεις και λίγη μουσική βρε παιδί μου.

    Ένα άλμπουμ έχω ακούσει προς το παρόν απο Agonoize, δεν ήταν αρκετό για να αναφερθώ περισσότερο σ' αυτούς, αλλά θα τσεκαριστούν περαιτέρω προσεχώς.

    Ψάξε τους Split Second, αξίζουν, χαλαρά κιόλας. :)

    Καλός ήμουν στην έκθεση, ναι, χαχα, αν και πάντα με εκνεύριζε το συγκεκριμένο στυλ που έπρεπε να έχουμε! :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. A να συμπληρώσω. Δεν έχω ακούσει τα άλμπουμ των Wumpscut που λες! Είναι και τόσα παναθεμα τα. Το Wreath of Barbs σε σχέση με όσα άλλα άκουσα ως τώρα μου άρεσε περισσότερο, και γενικά απ' οτι βλέπω είναι απο τους πλέον δημοφιλείς δίσκους τους.

    Κάποια στιγμή θα ακούσω και τα άλμπουμ που λες, και αν μου αρέσουν το ίδιο δεν αποκλείεται να τα προσθέσω κι αυτά στις προτάσεις. :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Metropolis+Akira+Kraftwerk..ποπο τι μού'κανες τώρα!!!
    Για άλλη μια φορά συγχαρητήρια για το τόσο όμορφο αφιέρωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Thanks εργαλείο! (τι καλύτερο απο το να μιλάω σ' ένα εργαλείο μετά απο ένα τέτοιο industrial-οειδές αφιέρωμα :P).

    Αγαπάμε Akira & Metropolis. Το Tetsuo το χεις δει? Πριν λίγες μέρες το είδα για πρώτη φορά. Αν δεν το έχεις δει, τσέκαρε το, η απόλυτη γιαπωνέζικη κυβερνοπανκ ταινία! (ολίγον τι αρρωστημένο ίσως, αλλά δε πειράζει, είναι μοναδικό στο είδος του :P)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ρε συ, αυτό τείνει να γίνει διατριβή!!!
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χαχαχα, είναι να μην πάρω στα σοβαρά ένα αφιέρωμα!!! (αλλά τι να κάνω, δε θέλω να έχει "τρύπες" το αφιέρωμα μου.. *ντροπαλό εμότικον*) :p

    Στο τέλος θέλω και PHD, ε. :P

    Δε θα έβγαινε έτσι πάντως αν το βασικό του υλικό δεν ήταν η ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΠΩΡΩΣΗ, χαχαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή